Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yekta)
İyi okumalar canlar...
💐
Mavi den
Boğazımda hissettiğim acıyla inlemiştim, gözlerimi aralamakta zorlansam da başardığımda herkesin burada olduğunu görmüştüm, hepsi bağırışıyordu. Sanırım hastanedeydim.
İçeri giren doktor ile bütün bakışlar ona döndü, anlaşılan uyandığımı fark eden yoktu.
Doktor, " Ne yaptığınızı sanıyorsunuz siz?! Ben güvenlikleri çağırmadan derhal dışarı, sadece refakatçi kalacak!"
Sadece abim kaldığında uyanık olduğumu görmüş ve yanıma gelip iyi olduğumdan emin olmaya çalışmıştı.
...
Beyazıt tan
Doktor bizi dışarı çıkardığında hepimiz ona dikkat kesilmiştik.
" Öncelikle ameliyat gayet başarılı geçti, herhangi bir sorun yok sadece birkaç gün kalması gerekiyor. Ama sorun bu değil..."
Kaşlarım çatılırken konuştum.
" Sorun ne doktor bey?"
" Bildiğim kadarıyla mavi ile yeni tanışmışsınız, bu yüzden polise şikayet edilmediniz."
Timuçin, " Ne şikayeti, ne polisi doktor bey doğru dürüst anlatın lütfen şunu."
Doktor, " Mavinin vücudunda birçok yara izine rastladık, bazıları oldukça taze. Ancak bunları kendisinin yapmadığına eminiz, kısacası mavi çok uzun bir süre boyunca işkenceye maruz kalmış..."
Başımdan aşağı kaynar sular dökülürken ayaklarım gücünü kaybetmişti, arkamdaki koltuğa yığılırken herkes duyduklarını atlatmmaya çalışıyordu. Yekta Yağız a döndü.
" Biliyor muydun?"
Nefret dolu sesine karşılık olarak gözünden bir damla yaş düşmüştü.
Yağız, " Hayır... Bilseydim yapan kişiyi öldürürdüm."
Sesi o kadar kararlı çıkmıştı ki ben bile inanmıştım.
Timuçin, " Beyazıt! Kalk ayağa, gidip bunu yapanlara cezasını vericez."
Annem babamı kolundan tutup durdurmuştu.
" Oğlumuzun bize ihtiyacı var Timuçin, senin suçlularını cezalandırman onu iyileştirmeyecek!"
Haklıydı...
Uğur, " Acaba 'abisi' biliyorr muydu?"
...
Mavi den
Abim ağlayarak ellerime öpücükler konndurduğunda canım acısa da ses etmemiştim.
Birden kapının açılmasıyla içeri Umut girmişti.
" Yavuz, sen bi dışarı gelsene."
Onlar dışarı gittiğinde yanıma Yekta gelmişti, bir süre sustuktan sonra ilk konuşan o olmuştu.
" Neden yaptın bunu?"
Ağlamaklı çıkan sesi vicdan azabı çekmeme neden olmuştu. Hem ölmeyi becerememiştim hem de herkesi boş yere üzmüştüm.
" Senin tahmin edebileceğindenn bile kötü birisiyim ben Yekta."
" Böyle söylüyorsan kesinlikle öyle değilsin demektir."
Gözümden bir damla yaş akarken gülümsedim.
" Çok canım yanıyor..."
" Biliyorum, hissediyorum..."
...
İki günün sonunda eve döndüğümüzde Beyazıt beni kucağına alıp odamdaki yatağa yatırmıştı.
" Ellerim acıyor Beyazıt , ayaklarım sağlam."
Kaşlarını çatıp sus işareti yaptığında gülüp susmuştum. İçeriye Orkun girdiğinde elinde kitap vardı.
" Mavi, senin edebiyatın iyiymiş abin söyledi. Bana yardım eder misin?"
Beyazıt kaşlarını çatıp konuştu.
" Çocuk ameliyatlı Orkun, ben yardım ederim sana."
" Beyazıt! Bir şeyim yok benim, ayrıca canım sıkılıyor bana da iyi gelir."
...
Beyazıt tan
Odadan çıkıp aşağı indiğimde Yağız ın geldiğini görmüştüm, hiç haz etmiyordum kendisinden.
Bide şu yavuz denen herif vardı, resmen Mavi onun yüzünden bize ısınamıyordu.
( He kanka Samet te bahçede gül fidanıydı zaten)
Mavi nin işkence gördüğünü ona anlattığımızda yıkılmıştı, anlaşılan ailesinden bi haberdi. Mavi ise hiçbir şey bilmediğimizi sanıyordu, doktorun söylediğine göreyse yaraları çok tazeydi ve şuan daha iyileşmemişti.
Canının yandığını düşündükçe hem üzülüyor hem de sinirleniyordum, hep beraber salonda oturuken hırsla konuştum.
" Baba ne zaman kesicez bu herifin cezasını?"
Elçin, " Kadının da. Gerekirse ben hallederim."
Hümanist bir insan olan annemin böyle konuşması beni şaşırtırken ses etmemiştim.
Timuçin, " Zamanı var oğlum, aklımda bir şeyler var."
Hoşuma gitmese de karşı çıkamamıştım, Sedat salona girdiğinde ise ayağa kalkıp omzundan ittirdim.
" Sana odandan çıkmak yok demedik mi?! Ya Mavi seni görüp tetiklenirse?!"
Onu kolundan sürükleyerek odasına çıkardığımda koridorda Mavi yle karşılaşmıştık...
