18

99 1 0
                                    

აივანზე ჩამეძინა გამთენიისას კი კვლავ მობილურის ზარმა გამაღვიძა

გაბრიელი მირეკავდა შემეშინდა ხო მშვიდობაათქო ვიფიქრე და მაშინვე შეშინებულმა ვტაცე მობილურს ხელი

-გაბრიელ?!
-ბეატრის შენ სახლთან ვარ ჩამოხვალ?
-ყვეაფერი რიგზეა? _ამოვთქვი ნერვიული ხმით და ძალა ძვილვს მოვიკრიბე რომ დაბლა ჩავსულიყავი

კიბეებზე ვიდექი თავბრუსხვევამ კვლავ შემაწუხა მაგრამ არ გავჩერებულვარ ნაბიჭები კვალვ გადავდგი და სადარბაზოსთან მდგარ მომღიმარ გაბრიელს წავაწყდი

-რამე მოხდა?_ამოვთქვი გადაღლილმა და დაღონებულმა როდესაც ჩამეხუტა
-მომენატრე ვიცი ზედმეტად ადრეა მაგრამ შენი ნახვა მჭირდებოდა _ამოთქვა ჩემს ყურთან და ცხელ ჰაერი პირდაპი ჩემს ლავიწებზე ვიგრძენი ზოგისთვის გვიანიც კია გავიფიქრე და  მივხვდი რომ ჯერ კიდევ შემეძლო ვიღაცას დავხმარებოდი
ჭერ კიდევ შემრჩენოდა ოდნავი ძალა

-არ ამოხვალ? _ვკითხე გაღიმებულმა და მივხვდი რომ ეხლა ნამდვილად მჭირდებოდა ვინმე არც სასაუბროდ არც სითბოს გამოსახატად და არც თანგრძნობისთვის  ისიც საკმარისი იქნებოდა რომ მცოდნოდა გვერდით მყავდა ვიღაც ვინც არ მიმატოვებდა

-გინდა რომ ამოვიდე? _მკითხა და თავზე მაკოცა
-კი_ვკითხე გაღიმებულმა და მთელი ძალით მოვეჭიდე ისე თითქოს სადმე წასვლას აპირებდა და მე მთელი ძალით ჩემსკენ ვიზიდავდი

ზოგჯერ როდესაც გულნატკენიხარ გამოჩნდება ადამიანი რომელიც დაგანახებს სითბოს სიყვარულს და ხვდები რომ სიცოცხლე არ დამთავრებულა
სამწუხაროდ არ შეგვიძლია ხოლმე იგივე სიყვარულის უკან დაბრუნება გულისტკენით დაბრმავებულები კონცენტრირებულები ვართ დანაკარგის ამოვსებაზე ჭრილობის შეხორცებასა და განკურნებაზე არც დრო და არც ენერგია აღარ გვრჩება ვიღაცის შესაყვარებლად
გრძნობების გამოსახატად  ამიტომ მასთან ემოციური კავშირი არ გვაქავს ძირითადად მხოლოდ შეცოდების განცდა გვეუფლება
ხოლმე

Elite/ელიტაWhere stories live. Discover now