Elite/ელიტა

28

როგორც კი შიშველი ფეხები ცივ ნაწვიმარ ბეტონზე დავდგი მაშინვე ვიგრძენი სიცივე რომელმაც ფეხებიდან დაიწყო შემდეგ კი სხეული  მთლიანად გამიყინა მოვშორდი მაქნას და სახლისკენ დავიძარი რომელიც საშინლად შორს იყო და ვიცოდი რომ ამ ღამეს თუ სახლში მშვიდობით მივაღწევდი აუცილებლად ფილტვების ანთებას ავიკიდებდი
თორნიკე ყოვეთვის ახერხებდა ჩემს გაგიჟებას და ყველაფრის თავდაყირა დაყენებას მაგრამ ამჯერად საოცრება დაატრიალდა ჩემი ულამაზესი და ზღაპრული დასვენება პარიზში საოცარ თავგადასავლად და საშინელ გამოცდილებად აქცია

ფიქრებში გართული მივიწევდი წინ როდესაც ჩემს უკან მამაკაცს მოვავლე თვალი შავებში ჩაცმული მამაკაცი აშკარად მე მომყვებოდა
გული ამიჩქარდა გაყინული სხეული ამიხურდა და ეხლა მხოლოდ გადარჩენის ინსტიქტი ჩაირთო
ოდესმე კიდევ რომ შემხვედროდა თორნიკე  ჩემი ხელით მოვკლავდი იმის გამო რაც დამმართა  

ვერც შევნიშნე ფეხსს ისე ავუჩქარე და უკვე ჩქარი სიარულის ნაცვლად მივრბოდი
ფეხი გადამიბრუნდა წამებში კი სახეზე ხსნარით გაჟღენთილი ნაჭერი ვიგრძენი და გავითიშე

როდესაც გონს მოვედი საწოლზე ვიწექი
მაშინვე ფეხზე წამოვდექი და ოთახის დათავრიელება დავიწყე
ყველაფერი უბრალო და ბანალური გახლდათ ფანჯარას მივუახლოვდი რამდენიმე წამში კი მანქანიდან თორნიკე გადმოვიდა
გაოცებული ვუყურებდი სანახაობას როგორ ჩხუბობდა ეტყობიდან თორნიკე და თავდახრილი 5 მიმაკაცი მისთვის თვალებში ყურებას ვერ ბედავდა
ბრაზმა ამიტანა ეს უკვე ყოველგვარ ზღვარს სცდებოდა ოთახის კარის გაღებას 20 წუთი ვცდილობდი როდესაც ჯერ ფეხის ნაბიჯების ხმა გასიმა ამ ნაბიჯების თანმიმდევრობას ათას ხმაშიც კი გამოვარჩევდი რამდენიმე წამში კი კარიც გაიღო და ჩვენი მზრა კვლავ გადაიკვეთა

-გაგიღვიძია კნუტო
-სულ გაგიჟდი?! ადრეც არ იყავი დალაგებული მაგრამ ეხლა? საღი აზრი სულ დაკარგე ხო? გამეცალე უნდა წავიდე
-შენ გამაგიჟე შენ!
-მე? შენ მიმატოვე და ცხოვრების გაგრძელების საშვალება რამდენჯერ წამართვი ვინ იცის კიდე მე გაგაგიჟე?!
თორნიკე გამატარე!
-სად მიდიხარ?
-შენგან შორს
-ჩემგან შორს ყოფნა არ შეგიძლია
-შემიძლია ! _ჩემთან ახლოს მოიწია ხელები წელზე შემომხვია და სხეულზე ამიკრა
-თორნიკე დამღალე!
-მე შენით არასდროს დავიღლები
-რატომ წახვედი?! _უეცრად არსაიდან გამიჩნდა ის კითხვა რომელზე პასუხიც ასე ძალიან მჭირდებოდა
-ვიფიქრე რომ უჩემოდ უკეთ იქნებოდი
-და ეხლა რატომ არ მიდიხარ?!!
-მეშინია უშენოდ ყოფნის მეშინია გესმის?!
-წლები გაატარე უჩემოდ
-იცი მაინც რად დამიჯდა შენგან შორს ყოფნა ? სიზმრებში მევლინებოდი ყოველ ღამე მეღვიძებოდა და შენ აჩრდილს ვლანდავდი შენთან მინდოდა
-და მაინც მოახერხე ჩემი განადგურება
-ბეატრის წავიდეთ !
-სად?
-შორს ! ყველასგან და ყველაფრისგან !
-მაგრამ...
-გიყვარვარ?
-ყველაზე და ყველაფერზე მეტად
-მაშინ წავიდეთ მხოლოდ ჩვენ
-მხოლოდ ჩვენ?
-მხოლოდ ჩვენ ორნი ცარიელ სამყაროში ყველასგან შორს
-მპირდები?
-გპირდები
-არ მიმატოვებ?
-არასდროს!

ავტორი*
ალბათ ყველა ჩვენგანში ცხოვრობს ის პატარა ბავშვი რომელსაც ეშინია მიტოვების და ეს შიში მუდამ ხდება ჩვენი მიჯაჭვულობის მიზეზი

თორნიკე და ბეატრისი იყვნენ ადამიანები რომლებმაც შეძლეს და დაიწყეს ახალი ცხოვრება იმ პრობლემების წარსულისა და ტკივილის მიუხედავად რომელმაც მათ უამრავი წელი მოპარა
წლები რომელიც წესით ერთმანეთის სიყვარულში უნდა გაეტარებინათ

დასასრული