SONSUZ BOŞLUK

5. BÖLÜM: ACILAR.

Keyifli okumalarr!

Bölüm Şarkısı: Göksel - Sen Orda Yoksun

💙

Bir insanı tanımadan da sevebilir miydim?..

🌼

Sevgi...

Sevginin bir çok tanımı olurken benim için hiçbir tanımı yoktu aslında. Hiçbir zamanda olmayacaktı bundan emindim..

Çünkü eğer birine sevgi duyarsam onu bir gün kaybederdim.. Kimseye karşı sevgi besleyemezdim ona bağlanamazdım çünkü biliyordum bu koca dünyada bir başıma kalacağımı...

İçimdeki bu boşluk o gittikten sonra oldu..

O gittikten sonra...

Babam gidince...

Hep onu aradım her yerde...

Saçımı okşamasını istedim...

Kızım demesini...

İlk aşkım olmasını isterdim.

Ama o benim ilk pişmanlığım oldu...

Şimdi onun gözlerine bakarken aslında yalnız olmadığımı hissediyordum. Beni bırakmayacağını, hatta beni delicesine seveceğini hissediyordum...

Ama hisselerimiz bazen bizi yanıltabilirdi o yüzden bunu göze alamazdım onun hayatını kendimin ki gibi karartamazdım bunu yapamazdım ondan uzaklaşmak zorundaydım...

"Kalbini görüyorum yetmez mi?" dedi. Yeter miydi? Hele de benim gibi biri için.

Öylece baktım huzur bulduğum gözlerine. Tek kelime edersem ağlardım, boğazım düğüm düğümdü kimsenin beni ağlarken görmesine dayanamazdım...

Kalbini görüyorum...

Nasıl emindi benden bu kadar?

"Ayrıca yapılan haberleri de kaldırttım! Kimse bırak senin hakkında öyle demeyi canını acıtamaz buna izin vermem Küçük!" dedi yükselerek

Onun hakkında düşündüğüm ne varsa zihnimden silip atmak istedim. Belki de ilk defa birine karşı böyle hissediyordum...

"Umay biliyorum birden hayatına girdim belki de bana güvenmiyorsun haklısın ama-" sözünü kestim.

"Sana değil kimseye güvenmiyorum ben! Konun seninle bir alakası yok yani." dedim. Sesim titriyordu... Yanından hızlıca geçip eve dönüyordum ki.

"Kaç duygularından Küçük. Ama bir gün her şeyin farkına varacaksın!" diyerek bağırdı. Durdum.. Evet kaçıyordum en çok da kendimden çünkü bu benim en iyi bildiğim şeydi...

Hızla eve girip ayakkabılarımı fırlattım. Annem evde yoktu duruşması vardı bugün, o gelmeden kendime gelmem toparlanmam lazımdı.

Ben buydum işte köşeye sıkıştığım an kaçmayı seçerdim en çok da kendi duygularımdan. Ben bile duygularımı önemsemiyorken bir başkası nasıl önemsesin ki...

Ağlayamazdım derdimi anlatamazdım, anlatmak yerine içime atmayı seçerdim eğer anlatırsam bu bana güçsüzlük gibi geliyordu.. Zayıf noktamı bilmelerine gerek yoktu kimsenin...

Odama geçip kulaklığımı taktım kulağıma. Şarkı dinlemek hislerimi bastırıyordu sanki kaçış noktamdı orası. "...Kızgınım hiç gelmeyişine, hissetmeyişine..." şarkılar sanki söylemek istediklerimi söylüyordu.

Ağlamak istiyordum hem de gözlerim şişene kadar ama artık ne dayanacak bir gücüm kalmıştı ne de akacak bir damla göz yaşım...

Onun yanında her an ağlayabilirdim ama şimdi tek bir damla bile akmıyordu gözlerimden... Onu istiyordum hatta onla sıkıca sarılmak istiyordum. Beni ona çeken bir şey vardı.. Birine benziyordu sanki daha önce hissetmediğim bir duyguyu hissettiriyordu bana...