> ဇာတ်လိုက်လား? ငါသူ့ကို မလိုချင်ပါဘူး > Ch 11
၀တ်စုံဆယ်စုံသည် အလွန်အဖိုးတန်လှသောကြောင့် ၎င်းတိုကို ထိရန်ကိုပင် လက်တွန့်စရာကောင်းလှသည်။
သူမသည် အရောင်းဆိုင်မှာ ဈေးအကြီးဆုံးများဟုဆိုခဲ့သောကြောင့် ၀တ်စုံဆယ်စုံ၏ မတန်တဆစျေးနှုန်းများအတွက် အနည်းငယ်စိုးရိမ်ခဲ့မိသော်လည်း လူနာသည် ချက်လက်မှတ်အနည်းငယ်ဖြင့် ငွေပေးချေမှုကို ဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့သည်။
ဒီဇိုင်နာနှင့်ဆွေးနွေးထားကာ ပါဝင်ပစ္စည်းများမှ ဇာများအထိစိတ်ကြိုက်မှာယူထားသော ၀တ်စုံများနှင့်ယှဉ်ပါက ပိုစျေးနည်းသော်လည်း စျေးနှုန်းမှာ သရေစာကဲ့သို အလွယ်တကူ မဝယ်နိုင်လောက်အောင်အထိ မြင့်မားနေဆဲဖြစ်သည်။
ရလဒ်အနေဖြင့် လူနာသည် ဖိနပ်၊ လက်အိတ်၊ ယပ်တောင်နှင့် ဦးထုပ်အပါအဝင် လိုအပ်သည့်အရာများအားလုံးကို ဝယ်ယူခဲ့သည်။ သူမ၏ ဈေးဝယ်ထွက်နှုန်းကြောင့် ဆိုင်ဝန်ထမ်းများပင် အံ့ဩသွားကြသည်။
"ကျွန်တော်တို့ လိုအပ်တာတွေကို မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြင်ဆင်ပြီးတာနဲ့ ဒါတွေကို စံအိမ်ကြီးဆီ ပို့ပေးလိုက်ပါမယ်။ မစ္စနဲ့ထပ်တွေ့ရဖို့ ကျွန်တော်တို့မျှော်လင့်နေပါတယ်"
"ကောင်းပြီ၊ဒါပေမယ့် ကျွန်မ ဒီဆိုင်ကို နောက်တစ်ခေါက်လာမလား မလာဘူးလားဆိုတာတော့ စဉ်းစားရအုံးမှာပေါ့"
လူနာသည် သူမကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် ရိုင်းစိုင်းသောဝန်ထမ်းများအကြောင်း ဆိုင်တာဝန်ခံကိုပြောပြခဲ့သောအခါတွင် သူတိုဘက်မှချက်ခြင်းပြန်တောင်းပန်လာခဲ့သည်။ မည်သို့ပင် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရန် ကြိုးစားပါစေ လူနာသည် ထိုနေရာသို့ပြန်လာဖို့ ရည်ရွယ်ချက်မရှိပေ။ အကယ်၍ လိုအပ်လာပါက ဒီဇိုင်နာတစ်ယောက်ယောက်ကိုသာ စံအိမ်ကြီးဆီ ခေါ်ချုပ်ခိုင်းလိုက်မည်ဖြစ်သည်။
လူနာသည် ကျေနပ်စရာကောင်းလှသော စျေးဝယ်ခြင်းအတွေ့အကြုံ ပြီးမြောက်ပြီးနောက်တွင် စိတ်ကောင်းဝင်နေခဲ့၍ ဆိုင်မှထွက်ခွာလာခဲ့သည်။ သူမအား မထီမဲ့မြင်ပြု ဆက်ဆံခဲ့သော ဝန်ထမ်းများက စည်းကမ်းပိုင်းဆိုင်ရာ အရေးယူခံရသောကြောင့် မဟုတ်ဘဲ၊ သူမကို နှိမ့်ချတတ်သော ဆိုင်ယာ၏ သူငယ်ချင်းများအပေါ် မယုံနိုင်လောက်အောင် လွယ်လွယ်ကူကူနှင့် အနိုင်ပိုင်းနိုင်ခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည်။
