> ဇာတ်လိုက်လား? ငါသူ့ကို မလိုချင်ပါဘူး > Ch 23
မျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်း အန်းသန့်စ်သည် လူနာနှင့်အတူ မြို့စားကြီးရိုဒရီယန်စံအိမ်သို့လိုက်လာခဲ့သည်။
လူနာသည် သူဘာလို့ လိုက်လာလဲဆိုတာကို မမေးခဲ့ပေ။ တစ်ယောက်တည်းသွားရတာထက်စာရင် အတူတူသွားရတာ ပိုစိတ်ချရသည်။
မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ သူတို့သည် ရန်သူနယ်မြေထဲသို့ သွားမည်ဖြစ်သောကြောင့် လူနာသည် အန်းသန့်စ်အား မျက်နှာဖုံးတပ်ရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ကပွဲများ သီချင်းဆိုရာများတွင်အသုံးပြုသော မျက်နှာဖုံးမဟုတ်ပေ။ ဦးခေါင်း၊ နှာခေါင်း၊ ပါးစပ်တို့အားလုံးကို ဖုံးအုပ်နိုင်သည့် မျက်နှာဖုံးတစ်ခုသာဖြစ်သည်။
ထိုသို့မျက်နှာဖုံးများဝတ်သည့် ကြေးစားစစ်သားများ အနည်းငယ်ရှိသောကြောင့် အထူးအဆန်းမဟုတ်ပေ။
"ကျွန်မ အဖေနဲ့ ညစာစားဖို့လာတာ။ အရမ်းနောက်ကျနေပြီလား" လူနာက အပြုံးလေးနှင့် မေးလိုက်သည်။
တံခါးကိုစောင့်ကြပ်သော အဆင့်နိမ့် အစောင့်က သူမ နောက်မကျသေးပါဘူးဟု ပြောပြီး တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
အစောင့်သည် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေပုံရပြီး လူနာအား အဘယ်ကြောင့် ဤမျှအံ့အားသင့်ဖွယ်ကောင်းအောင်လှပသော ရထားဖြင့်လာခဲ့နိုင်တာလဲဟု မေးချင်နေဟန်ရှိနေသည်။အပြင်၌ ရွှေတွင်းနှင့်ပတ်သက်သော ကောလာဟလများ မပြန့်ပွားသေးသောကြောင့် သူတို့ဘာမှမသိကြသေးပေ။
"သခင်မလေး ရထားကို ငှားခဲ့တာလား"
"မဟုတ်ဘူး၊ ငါဝယ်ခဲ့တာလေ"
"သ... သခင်မလေးက အဲဒီ့ရထားကို ဝယ်ခဲ့တာလား"
အစောင့်သည် သူတို့၏အခြေအနေနှင့် ဒီလိုဇိမ်ခံပစ္စည်းမျိုးကို ဘယ်လိုတတ်နိုင်မှာလဲဟူသောပုံစံမျိုးဖြင့် အံ့အားတကြီးမေးလာခဲ့သည်။
ထိုအချိန်တွင် လူနာ၏ဘေးနားရှိ စကားဝိုင်းကို တိတ်တဆိတ် နားထောင်နေသော အန်းသန့်စ်က အေးစက်သော အကြည့်တစ်ခုဖြင့် ထိုအစောင့်ကိုတုံ့ပြန်လာခဲ့သည်။
