> ဇာတ်လိုက်လား? ငါသူ့ကို မလိုချင်ပါဘူး > Ch 20
အန်းသန့်စ်၏ ခြိမ်းခြောက်မှု၊ လူနာ၏ ပြုံးရွှင်ကာ စစ်ဆေးမေးမြန်းမှုတို့ဖြင့် သူတို့သည် ပိုင်ရှင်ပြောခဲ့သော မူရင်းစျေးထက် ထက်ဝက်တိတိဖြစ်သည့် တကယ့်ကုန်ကျစရိတ်ဖြစ်သော ရွှေ 100 ဖြင့်ဝယ်ယူနိုင်ခဲ့သည်။
ရထားအရောင်းဆိုင်ပိုင်ရှင်သည် ကမ္ဘာပျက်သွားသလို အမူအရာဖြင့် ချက်လက်မှတ်များကိုလက်ခံလိုက်သည်။ထို့နော သူ ရောင်းရတာရှုံးပါသည်ဟု အဓိပ္ပာယ်မရှိသောစကားများ မနားတမ်းပြောနေပြီးသူ့အခြေအနေ ပိုဆိုးအောင်လုပ်လာသည်။
"…ဒီလောက်စျေးသက်သက်သာသာနဲ့ ရခဲ့ကြောင်းကို ဘယ်တော့မှ တစ်ယောက်ယောက်ကိုမှ မပြောသင့်ဘူး!"
"မင်းမှာ ဒီလိုပြောဖို့ သတ္တိရှိသေးတာလား"
အန်းသန့်စ်က မျက်လုံးများကို ကျဉ်းမြောင်းပြီးပြောလာသောကြောက့် တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ရထားဆိုင်ပိုင်ရှင်သည် ပုံပျက်ကာလဲကျသွားတော့သည်။ လိမ်လည်လှည့်ဖျားနေတာတောင်မှ သူကဘာလို့ဒီလောက်ဝါကြွားနေရတာလဲ။
လှည်းရထားကို ဆိုင်မှ ဘယ်ရွန်စံအိမ်သို့ ပို့ဆောင်ပေးရန် စီစဉ်ခဲ့သည်။ လန်းဆန်းစွာဖြင့် ရထားဆိုင်မှထွက်လာသော လူနာသည် ဘယ်ရွန်စံအိမ်သို့ပြန်ကာ နေ့လည်စာစားရန်ကြံနေသော အန်းသန့်စ်အား အကြံပြုလာခဲ့သည်။
"မသွားခင်နေ့လည်စာစားကြရအောင်။ ဒါနဲ့ ရှင်မနက်စာလည်းမစားခဲ့ရဘူးမလား။ အရသာရှိတဲ့ စားသောက်ဆိုင်ကို သွားကြရအောင်။ကျွန်မ ဧည့်ခံမယ်"
သူမသည် သူ့ထံမှများစွာသောအကူအညီကိုရခဲ့သောကြောင့် ဒီတိုင်းတော့မထားနိုင်ပေ။
ထုံးစံအတိုင်း လူနာသည် အန်းသန့်စ်ကျေနပ်လိမ့်မည်ဟုထင်ခဲ့သော်လည်း မမျှော်လင့်ဘဲ အန်းသန့်စ်သည် ထူးဆန်းသောအမူအရာဖြင့် ငြင်းဆန်လာခဲ့သည်။
"မင်း...အပြင်မှာစားချင်လို့လား"
"ဘာလို့လဲ။ရှင် မကြိုက်ဘူးလား"
"ကိုယ် တကယ်အပြင်ထွက်စားချင်တဲ့စိတ်မရှိနေဘူး"
ဘာလို့လဲ။ဝိတ်ချနေတာလား။ ဗီလိန်တွေလည်း ဝိတ်ချတတ်တာလား!
