> ဇာတ်လိုက်လား? ငါသူ့ကို မလိုချင်ပါဘူး > Ch 17
ဖယ်ဆန် စံအိမ်ကြီးဆီသို့ပြန်ရောက်လာကြောင်းသတင်းကြားကြားချင်းပင် ဆိုင်ယာ သည် အဝတ်ပင်မလဲနိုင်ဘဲ မြို့စားကြီး၏စံအိမ်သို့ အမြန်သွားခဲ့သည်။
ဖယ်ဆန်သည် သူမအတွက် စာတစ်စောင်သာ ချန်ထားခဲ့၍ ရုတ်တရက် ထွက်သွားသောကြောင့် သူမ မစိုးရိမ်ဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ပေ။ သူမသည် ဆယ်ရက်ဆက်တိုက် အပြင်မထွက်ဘဲ အခန်း၌သာနေကာ အစာလာပို့သည်ကိုစောင့်ခဲ့သည်။ဖယ်ဆန် ဘေးကင်းစွာ ပြန်လာမည်ဟု သူမ မျှော်လင့်ခဲ့သည်။ မျှော်လင့်စွာဖြင့်ပင် စောင့်မျှော်နေခဲ့သည်။
ဆိုင်ယာသည် ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုများဖြင့် မြို့စားကြီးစံအိမ်တော်သို့ရောက်ရှိလာခဲ့သော်လည်း မမျှော်လင့်ထားသောသတင်းတစ်ခုကြောင့် သူမ၏စိတ်တစ်ဖန်ပြန်လည်ထိခိုက်သွားခဲ့ရသည်။
"သူထွက်သွားတာလား။ဘယ်ကိုလဲ"
"အမ်…အဲ့ဒါ…အဲ့ဒါက"
အိမ်တော်ထိန်းသည် စကားထစ်ကာ ပြန်မဖြေနိုင်တော့။ သူဘယ်သွားမှန်း မသိသောကြောင့်ဟု ထင်ရသော်လည်း တကယ်တမ်းတွင် သူဘယ်ကိုသွားတယ်ဆိုတာ ပြောဖို့ခက်သောကြောင့်ပင်။
ဗင်းဆင့်နယ်မြေမှပြန်လာပြီးနောက်လေဒီပဲလ်မှ သူ့ကိုခေါ်ခဲ့သည်မှာသေချာသည်။
'ဘာလို့လဲ'
ဘာလို့ သူမက ဖယ်ဆန်နှင့်သူမ ကြားဒီလောက် အနှောင့်အယှက်ပေးနေရတာလဲ။ ဘာမှားခဲ့လို့လဲ။
ပထမတော့ သူမသည် သတိမထားမိခဲ့ပေ။ သူတို့သည် ငယ်စဥ်ကတည်းက ခင်မင်ရင်းနှီးခဲ့ကြသော သူငယ်ချင်းများဖြစ်သောကြောင့် သူမဒီလိုတွေးခဲ့သည်။
'အိုး နားလည်ပါတယ်။ သူမက ငါ့ရည်းစားရဲ့ သူငယ်ချင်းဆိုတော့ ငါလည်း သူမကို ခင်မင်သင့်တယ်'
သူမ ဘယ်လောက်တောင်မှရူးခဲ့တာလဲ။
ဒါပေမယ့် သူမတစ်ဦးတည်းကသာထိုကဲ့သို့တွေးမြင်ခဲ့ကာ သူမပတ်ဝန်းကျင်ရှိလူတိုင်းကမူ လူနာအားသံသယများဖြင့်ကြည့်ခဲ့ကြသည်။
