> ဇာတ်လိုက်လား? ငါသူ့ကို မလိုချင်ပါဘူး > Ch 10
မြို့တော်ကိုရောက်သည်နှင့် လူနာသည် ဘဏ်တစ်ခုကို အရင်ရှာလိုက်သည်။ သူမသည် ထိုနေရာတွင် ငွေပမာဏ တစ်ဝက်ကို အပ်နှံပြီး ကျန်တစ်ဝက်ကို ချက်ချင်းအသုံးပြုနိုင်ရန်အကြွေစေ့ ချက်လက်မှတ်အသေးစားများဖြင့် လဲလှယ်ခဲ့သည်။
သေချာသည်က သူမသည် ထိုအကြောင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အထူးကောင်းမွန်တယ်တယ်ဟုတော့ မခံစားရပေ။ ပဲလ်မြို့စားမိသားစု ဆင်းရဲသည်ကို အံ့ဩစရာမလိုအောင်လူတိုင်းသိကြပေသည်။
လူနာသည် ထိုမျှများပြားလှသော ငွေပမာဏများအား လဲလှယ်ရန် ရုတ်တရက် တောင်းဆိုလာသောအခါတွင် ဘဏ်ဝန်ထမ်းက သူမကို သံသယရှိသော မျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်လာခဲ့သည်။
"...ဒီ ချက်လက်မှတ် ပမာဏကို ဘယ်က ရလာတာလဲ"
ဝန်ထမ်း၏သံသယရှိသောအပြုအမူကြောင့် လူနာသည်ဒေါသထွက်လုနီးပါးဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ပြန်ထိန်းလိုက်၍ တည်ငြိမ်စွာပဲဘဏ်ဝန်ထမ်းကို ပြောင်းလဲရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။
ဘဏ်၌ချက်လက်မှတ်များ လဲလှယ်ခြင်းအတွက်လည်း အခကြေးငွေ ရှိပြီး ထိုအခကြေးငွေသည် ဝန်ထမ်းများ၏ စွမ်းဆောင်ရည်ကို ထင်ဟပ်စေမည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် လူနာအား ကူညီရန် အစပိုင်းတွင် တာဝန်ပေးအပ်ခြင်းခံရသော ဘဏ်ဝန်ထမ်းနေရာကိုအစားအသစ်ထိုးခန့်အပ်လိုက်သောအခါ ဝန်ထမ်းအသစ်သည်အခြေအနေကိုသေချာတွေးတောနိုင်ခဲ့ပြီး ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့စွာ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြင့်သူ၏ အလုပ်တာဝန်ကို ထိရောက်စွာ ကိုင်တွယ်ခဲ့သည်။
'ကဲ!အခုတော့ ငါ ဒီချက်လက်မှတ်တွေနဲ့ဆိုင်ယာရဲ့မျက်နှာမှာ ပစ်ပေါက်ဖို့ပဲလိုတော့တယ်'
ထိုအကြောင်းကို စိတ်ကူးယဉ်လိုက်ရုံနဲ့တင် သူမ နှလုံးသားတစ်ခုလုံးကို ရွှင်လန်းစေပေသည်။သူမသည် ရထားပေါ်ကိုတက်လိုက်ရင်း ပျော်ရွှင်စွာ ပြုံးကာထိုင်လိုက်ချိန်တွင် ရထားထိန်းထိုင်ခုံတွင် ထိုင်နေသော ကြေးစားအလုပ်သမားတစ်ဦးမှ မေးလာခဲ့သည်-
"အခု ဂါဝန်တွေ သွားဝယ်မှာလား၊လေဒီ"
"ဂါဝန်လား..."
