JEONGGUK'UN GÖZLERİ | TAEKOOK ✓

'Sevgilimin gözleri'

Hikayelerimi seviyomusunuz ki? 

Yani ficlerim sizce nasıl? pek fazla yorum gelmiyo bende öyle çook aşırı iyi yazdığımı da düşünmüyorum zaten de, merak ettim sizce ficlerim ve konuları nasıl ya da ne tür şeyler yazabilirim? sohbet edelim hadi, ya da gelin Twitter hesabıma ordan konuşalım sohbet muhabbet lkfjd

Neyse, uzatma yazar.

Sizi bölümle baş başa bırakıyorum öpüyorum çook keyifli okumalar diliyorumm :* 

*

Apar topar hastaneye gelmek, endişe, içimdeki büyük korku, o korkunun rahatlamaya dönüşmesi falan hepsi sadece 1 saat içinde gerçekleşti. 

Taehyung merdivenlerden yuvarlandığında o kadar çok korktum ki.. ona bir şey olacak diye, bir yerine bir zarar gelecek diye ödüm koptu. O karanlıkta nasıl aşağıya ışık hızında indiğimi hatırlamıyorum mesela, ömrümden ömür gittiğini, kalbimin korkudan deli gibi çarptığını o karanlıkta her şeye rağmen Taehyung'a manyak gibi koştuğumu bilmeseniz de olur.  

Benim bağırışımla evdeki herkes bir anda yerlerinden fırlayıp ışıkları aça aça gelince durumu ancak anlayabilmiştik, benim o korkudan ışık açmak falan aklıma gelmemişti çünkü. Işıklar açılıp salon aydınlandığında yerde acıyla kıvranan Taehyung'u görünce gerçekten çok ciddi bir şey olduğunu sanmıştım ve yemin ederim oracıkta tepine tepine ağlardım. 

Ama neyse ki ayağında ufak bir çatlak varmış ve alçıyla halledilebilecek bir şey olduğundan çok da korkulacak bir şey değilmiş. Yani tabi ki ayağının kırılması ya da çatlaması her neyse iyi bir şey değil ama çok daha kötüleri olmadığı için bana iyi gibi geliyor. Daha da kötüsü olmadığı için şükrediyorum mesela. 

Namjoon hyung Taehyung'u yerde öyle görünce neredeyse bayılacaktı ama neyse ki Taehyung iyi olduğunu söylemişti ve ben dahil hepimiz orada derin bir nefes alabilmiştik, Yoongi hariç tabi, onun pek umurunda değildi olanlar, Taehyung yerde kıvranırken o gitmiş mutfakta yiyecekler bir şeyler bulmuş onu yiyordu. 

Yaşanan olayın şokundan mı yoksa Jimin'in şapşallığından mı bilmem Taehyung'a kahkaha atarak gülüyordu o da, bir de diyor ki "Aptal nasıl da yuvarlandı panda gibi.." hayır Taehyung'u yuvarlanırken gören tek kişi bendim onda da karanlık olduğu için net görememiştim ve hiç de panda gibi değildi bir kere. Hastaneye geldik Jimin hala gülüyor. Psikolojik deli bu.

Aramızda araba kullanabilen tek kişiler Taehyung ve Namjoon hyung olduğu için -Yoongi ve Hoseok kullanabiliyor mu bilmiyorum- ve Taehyung'un ayağı sakatlandığı için zoraki bir şekilde Namjoon hyunga arabayı kullandırıp hastaneye getirtebilmiştik kendimizi. Yoongi'nin pek umurunda olmadığı için ben evime gidiyorum deyip gitmişti ama Hoseok bizimle hastaneye gelmişti. O iyi bir çocuk ve onu Yoongi'den kurtarma isteğim her geçen saniye büyüyor.

"Bebeğim artık düşünme yeter." Taehyung'un sesiyle düşünce alemimden uzaklaşıp hastane odasına yeniden döndüm, yaşadıklarımızı en başından tekrar tekrar düşünmekten dalıp gidiyordum sürekli, "canın çok yanıyor mu?" diye sordum onun söylediği şeye karşılık olarak, düşünmeyeceğim tamam demeyi isterdim ama kendimi tanıyordum, düşünecektim ve Taehyung'a yalan söylemek istememiştim.

"Acımıyor dedim ya Jungkook.." hasta yatağında elini kaldırıp bana uzattı tutmam için, odanın köşesindeki sandalyede ellerimi dizlerimin arasına sıkıştırmış öyle oturuyordum ben masum masum çünkü içimdeki korku her ne kadar rahatlamaya dönmüş de olsa Taehyung için endişeliydim. "gel yanıma.." dediğinde bakakaldığım elini tutmak için ayaklandım yavaşça.