Karanlık bir kış akşamı; Sıcak kaloriferimin yanına çektiğim sandalyemde oturup odayı aydınlatan mum ışığı eşliğinde resim yapıyordum, kulaklıklarımda çalan müzik bana çizmek için ilham veriyordu.
Bazen resim çizerken o kadar kendimi kaptırırdım ki zamanın nasıl geçtiğini farketmezdim. Saatin geç olduğunu telefonuma psikoloğumdan gelen mesajla anladım. Sehpaya doğru uzandım ve telefonumu aldım.
Chan benim hem psikoloğum hem arkadaşımdı, yaptığımız seanslardan sonra yakınlaşmıştık onunla. Seansımız olmadığı zamanlarda ise mutlaka bana mesaj atar, iyi olup olmadığımı kontrol ederdi. Yalanda söyleyemezdim ona, çok çabuk anlardı çünkü söylediklerimin yalan olduğunu.
-𝐂𝐡𝐚𝐧:
Hyunnie, hala uyanık mısın?
-Evet Chan, uyanığım. Birşey mi oldu?
-𝐂𝐡𝐚𝐧:
Hayır sadece ne yaptığını sormak istedim, saat oldukça geç uyanık olmana şaşırdım.
Okundu√√ 02.30
Yine resim mi çiziyordun?
-Bu benim aklımı susturmamın tek yolu, biliyorsun.
-𝐂𝐡𝐚𝐧:
Farkındayım ama bunu konuştuğumuzu hatırlıyorum, bu kadar geç saate kadar kalmayacağına söz vermiştin.
-Uğraşıyorum, yemin ederimki uğraşıyorum ama beynimin içindeki düşünceler susmuyor Chan, bende onları susturmaya çalışıyorum.
-𝐂𝐡𝐚𝐧:
Yarın müsaitsen bir seans yapabiliriz, benim programım boş. İyi gelebilir.
(👍🏼)
.
.
.
.
Chan'ın mesajını koyduğum emojiyle onaylarken telefonu kapatıp sehpaya koydum ve kulaklıklarımı çıkardım. Başım ağrıdığı için mutfağa ağrı kesici almaya gittim, sonrada yatağıma yatıp uyuyabilmeyi diledim.
Beynimde tonlarca düşünce vardı, çoğunlukla ailemle ilgili düşünceler. Yaklaşık 1 yıl önce ailemi bir trafik kazasında kaybettim, daha 17 yaşında bir çocuk için bunun ne kadar travmatik bir olay olduğunu tahmin etmek o kadarda zor değil.
Onları kaybettikten sonra ağır bir depresyona girmiştim, doğru dürüst birşey yemiyor ve ya içmiyordum. Tek yaptığım robot gibi yaşamaktan ibaretti. Bu zamanımda ise Chan karşıma çıkmıştı, bana yardım ediyordu bu düşünceleri unutmama, ama unutmuyordum. Onunlayken sadece bir süreliğine üstleri örtülüyordu, yalnız kaldığımda ise yeniden beynime akın ediyorlardı.
.
.
.
.
.
.
.
İlk bölüm olduğu için biraz kısa, diğer bölümleri daha uzun yazmaya çalışacağım.
