(Unicode)
ကျောင်းသွားဖို့အတွက် ဝတ်စုံကိုဝတ်လိုက်တော့ သိသိသာသာကြပ်လာတာကြောင့် ထယ်ယောင်းသက်ပြင်းချမိတယ်...။ ကိုယ်ဝန်ရလာပြီးမှ ထယ်ယောင်းရဲ့ကိုယ်အလေးချိန်က တစ်နေ့တခြားတက်လာတာပင်...။ အခုဆို ကျောင်းဝတ်စုံနဲ့တောင် မတော်ချင်တော့ပေ...။
"ယောင်္ကျားရေ ကြည့်ပါဦး... ယောင်းရဲ့ကျောင်းဝတ်စုံတွေ မတော်တော့ဘူး... မနေ့က ဝတ်တုန်းကတောင် ရသေးတာကို"
"အရင်ရက်တွေတုန်းက ကျောင်းဝတ်စုံကို ဘယ်သူထုတ်ပေးတာလဲ...??"
"ယောင်္ကျားပဲထုတ်ပေးတာလေ"
စိတ်အလိုမကျဟန်နဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးဆူကာပြောတဲ့ ထယ်ယောင်းကို ယွန်းဂီက ချစ်စနိုးလေးနဲ့ နှာခေါင်းထိပ်လေးကို အသာဆွဲညှစ်လိုက်လေတယ်...။
"အရင်ရက်တွေတုန်းက ယောင်းဝတ်နေတာ ကိုယ့်ဝတ်စုံတွေလေ... ယောင်းရဲ့ဝတ်စုံတွေက မတော်တော့တာသိလို့ ကိုယ့်ဝတ်စုံတွေပဲ ပေးဝတ်ခဲ့တာ"
"ဟွန့်...အစတည်းက မပြောဘူး... ယောင်းက နေ့ချင်းညချင်း ငါအရမ်းဝလာတာလားဆိုပြီး လန့်သွားတာပဲ"
စိတ်ကောက်နေဟန်နဲ့ပြောလာပြန်တဲ့ ထယ်ယောင်းကို ယွန်းဂီက ချော့တဲ့အနေနဲ့ ပါးနုနုလေးကိုခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်တယ်...။ ဒီကောင်လေးကို သူအရမ်းတွေချစ်နေမိတာပဲ...။
"ဟုတ်ပါပြီ... ကိုယ့်အမှားပါကွာ... ယောင်းကို ဒီနေ့ကိုယ်တိုင်အဝတ်အစားမထုတ်ပေးတာလည်း ကိုယ့်အမှားပဲ"
"ဟွန့်...သိရင်ပြီးတာပဲ... ချစ်လို့ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်မယ်"
ယွန်းဂီရဲ့ပါးကိုပြန်နမ်းရင်း ထယ်ယောင်းပြန်ပြောလိုက်တယ်...။ သူတို့ရဲ့အိမ်ထောင်ရေးက ကတောက်ကဆသိပ်မရှိတာကြောင့် တော်တော်လေးအဆင်ပြေတယ်လို့ပြောရမယ်...။
နှစ်ယောက်သားလက်တွဲရင်း မနက်စာစားဖို့ဆင်းလာတော့ ထမင်းစားခန်းထဲမှာ လူစုံနေကြလေပြီ...။ အမေက အနွေးထည်ဝတ်စုံလေးကို ထပ်ဝတ်ထားရင်းနဲ့ ဗိုက်ပူပူလေးကိုဖုံးကွယ်ထားတဲ့ ထယ်ယောင်းကိုကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချလေတယ်...။
YOU ARE READING
Unstoppable Marriage (Completed)
FanfictionA successful marriage requires falling in love many times, always with the same person. But if not, become unstoppable marriage.
