KAÇIŞ..(OTEL)

1.Bölüm

  " Artık dayanamıyorum. Yoruldum beni kukla gibi kullanmaların dan." Derin bir nefes aldım, gözyaşlarım akarken. 
  " Beni anlıyorsun değil mi?" Telefonun diğer ucunda olan en yakın arkadaşım,dert ortağım,ilerde de suç ortağım olacak olan Sevda ya, bir kez daha bu soruyu sordum.
   " Tabiki anlıyorum bebeğim, ama elimizden bir şey gelmez onlara karşı.Ailen onlar, ne yapabiliriz ki?"
  Beni hiç bir zaman yalnız bırakmayan biricik arkadaşım,her zamanki gibi beni sakinleştirmek için uğraşıyordu.

   Bu telefon konuşmasının ardından 2 gün geçmişti.zengin ve sosyetik ailemin kasıntı,çok bilmiş çevresi yüzünden yeni bir tartışmanın içindeydik yine.
  Dedem olacak o çok zengin ve hatrı sayılır zat yine benim hayatım hakkında bir karar veriyordu.
Ve tabi ki herzamanki gibi ondan veya kaybedecekleri hayattan, zenginlikten korkan annem ve babam olacak iki insan buna göz yumuyordu.
  Ben Ayşim Yücelli. Yücelli soyadına uygun bir hayat yaşamak için yıllarca onların dediklerini yapmak için zorlanan,onların gözünde şımarık ve başarısız, içinde olduğum bu evden bu hayattan nefret eden bir kızdım. Hatta bu soyadından.
   Okuyacağım okulları, giyeceğim kıyafetleri,gideceğim yerleri,hatta konuşacağım kelimeleri bile onlar seçti bu güne kadar. Bana sen ne istiyorsun,diye bir kere bile sormadılar.
  Onlardan izinsiZ evde nefes bile alamayacak bir hale getirdiler beni.
  Oysa ben sade, sessiz sakin bir yaşamım olsun istemiştim bunca zaman.istemiyordum bu zenginliği,bu baskıları.. Ben onlardan sadece anlayış ve sevgi istiyordum.Ama nerde..
  Herşeye karar veren dedem, şimdide evleneceksin diye tutturdu. Neymiş en az bizim kadar tanınan,zengin bir aile dostunun torunuyla evlenecekmisim. Neymiş şirketlerin birleşmesi için bu evlilik olacakmış.Neymis yarın akşam evimize gelip bizi tanistiracaklarmiş.
  Hiç bir şey söylemeden odama çıktım. Peşimden gelen annemin suratına kapıyı kapatıp kilitledim.
  " Saygısız" dedi annem kapının ardından. "Hayır sevgisiz" diye fısıldadım elimden başka bir şey gelmiyordu artık.
  Ya kaderime boyun eğecek onların dediğini yapıp yıllarca bu mahkum hayata devam edeceğim, yada bir kaç aydır aklımda olan planı devreye sokacağım.
   Kararlar,kararlar....
  Yapabilir miydim? Kendi ayaklarım üzerinde durabilir miydim? Güzel bir hayat kurabilir miydim kendime?
Bu sorulara cevabım koca bir EVET!..
Bundan sonra hayatımda beni kukla gibi kullanan insanlara yer yok!..
  " Alo, Sevda canım bak şimdi sana söylediklerimi iyi dinle, bu arkadaşın yarın özgür olacak. Tabi senin yardımın ile"

*. *.  *.