CHAPTER 9

5 2 0
                                    

Napatingin naman ako sa labas ng bintana ng kumulog.

"Elle! Elle!" narinig ko ang boses ni Misha sa labas ng pintuan. Nakita ko siyang humahangos pagbukas niya ng pinto. "Denielle... sila Diana... may tumawag sakin, naaksidente daw sila." Umiiyak niyang sabi.

"Ano?!" Nilapitan ko siya.

Umiiyak siya't di na makapagsalita.

Agad akong lumabas at pumunta sa kwarto ni Adam. Nakahiga na siya kaya ginising ko siya.

"Hey! Get up! We need to go to the hospital! We need your car!"

"Henji..." bumalikwas siya agad niyang kinuha yung susi. Kaya sumunod na ako sa kanya.

"Miss, take Cole with you. There's an emergency..." sabi ko sa katulong at tumakbo na pababa ng hagdan. Dumiretso kami sa sasakyan ni Adam at sumakay kami ni Misha. Hindi ko narin mapigilang umiyak, katulad ni Misha.

"Diana..." mahigpit akong napakapit sa laylayan ng damit ko. "D'yos ko." Hindi ko na napigilang umiyak sa pag-aalala.

"Sana hindi sila sobrang injured." Sabi ni Misha. "Hindi..." Umiiyak niyang sabi.

HOSPITAL

ORAS rin ang tinagal nila sa operation room at ganun rin ang oras na dilat ang mga mata namin habang walang sawang humihiling na sana maging ok lang sila.

"Misha, umupo ka na muna dito sa kalapit ko." Sabi ko sa kanya habang pabalik-balik sa harap ng pintuan, hindi siya mapakali. Ganoon nalang ang trauma niya sa nangyari at nago-overthink na magaya ito sa parents niya.

Napatingin naman ako ng dumating si Adam, bumili siya ng pagkain at inumin, at iniabot sa akin. Umupo siya sa kalapit ko at tahimik lang. Nararamdaman ko kung gaano siya nag-aalala sa mga ito, ang tahimik nya kasi, at napakaseryoso.

Napatingin kami ng lumabas ang Doctor, kaya napatayo ako't lumapit. Inalis niya ang mask niya.

"You don't have to worry now, they'll be fine. The operation is successful and they have to rest."

Napahawak ako sa bibig ko't napaiyak sa sobrang saya.

"Thank you so much Doctor" Adam

Nagbow ang doctor samin.

I turned to Adam, my eyes filled with gratitude. Tumingin muli ako sa Doctor. "Thank you," I whispered.

He smiled, a genuine, warm smile that sent a shiver down my spine. I couldn't help but feel a strange sense of connection with him, despite all my anger.

We followed the nurses as they wheeled Diana and Henji out of the operating room. They were still hooked up to machines, but they were alive. I felt a wave of relief wash over me. I had never been so happy to see them, even though they were still asleep.

"Misha," I said, turning to my friend. "You stay with them. I'll go find the things they need."

"Sige. Ingat kayo." sabi pa niya.

I hurried out of the room, my heart still racing. I followed Adam, who was heading towards the parking lot. He stopped when he saw me.

"Denie..."

I hurried into the car, gesturing for him to follow. He obeyed and got in. He looked at me as he buckled his seatbelt. I didn't look back at him and waited for him to speak. He didn't say anything, so I turned to him.

"Bakit?!"

He looked at me and cleared his throat. "Use the seatbelt."

I looked at the seatbelt, grabbed it, and fastened it. "Let's go na."

Cannot Reach Your Pride HoneyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon