Görev (Saneobagiyuu)

13. bölüm

Ay normalde sezon finalı olucaktı ama kendimi biliyorum yeni sezonu yazmam o yüzden sezon finali falan değil endişelenmeyin

*Giyuu Tomioka Anlatımıyla*

Nefes alamıyorum

Hayatım boyunca uğraşmıştım ve kendime bir sayfa yapmıştım. Benim bir ailem yoktu ki hiç bir zaman? Ben yetimhanedeyken bile dışlanırdım daha 5 haftalıkken buraya bırakıldığım için

Ailemden hiç bir zaman nefret etmemiştim çünkü benim bir ailem yoktu. Tilkiler takımım dışında. Nefret edilecek biri olmadığı için onları tamamen hayatıma hiç dahil olmadı sayarak unutmuştum. Benim kardeşim Sabito'ydu çünkü yetimhane müdürü bizim aynı kişiler tarafından buraya bırakıldığımızı söylemişti

Bizde başka hiç bir sebep düşünmemiş direk kardeş olduğumuzu düşünmüştük. O günden bu yana ikimiz birbirimizi kardeş olarak bellemiştik. Hiçbir zaman gerçek DNA testi yapmayı düşünmemiştik çünkü biz kan bağı olsa da olmasa da kardeştik. Bizim kardeşliğimiz her zaman bir gerçekti bizi ajanlar tek tek evlat edinirken Sabito'nun ustası Sabito ve benim ayrılmadığımı görünce ikimizi de evlat edinmişti. İkimizin de bu ustası evliydi

Evet doğru duydunuz. Ajan olduklarını birbirlerinden saklayıp  7 yıl önce evlenmiş daha sonra iki ajanlık binası tarafından birbirleriyle suç ortağı olunca herşeyi öğrenmişlerdi. Birbirlerinden ayrı kalsalar bile bu özlem onları rahat bırakmamış ve tekrar barışmışlardı

Ustam sırf ben aşık oldum diye bana böyle yapmıştı ama kendisi biriyle evlenmişti.... Bu bana ilk başta çok acımasız gelmişti. Aşkın cinsiyeti yoktu ama ustam ben aşık olunca bana psikolojik işkence etmişti. Bu adalet değildi. Onları affetmemin tek nedeni ben ve Sabito'yu ayırmadıkları içindi

İkiside bizi kardeş olarak yetiştirmişti. Diğer takım arkadaşlarımızda bizim gibi eğitim almıştı ve en sonunda en güçlü ajan grubu olan tilkiler ortaya çıkmıştı. Ve şimdi her şey tek tek kayboluyordu. Beni teselli eden tek şey 19 yaşında olduğum için onlarla kalma zorunluluğum olmamasıydı

Kadın bana sarılırken ben korkuyla Sabito baktım. Beni kurtarmasını istiyorum çünkü şuan tanımadığım bir kadın benim 19 yıllık hayatımda yaptığım tüm her şeyden çekip alıcağını söylüyordu. Sabito hemen beni kendi yanına çekti. Kadın ona nefretle bakınca sinirlenmiştim "Kardeşime o nefret dolu gözlerle bakmayı kes" kadının ağlaması dahada artmıştı

Ustalarımız bize döndü ve ayağa kalktılar. Benim ustam konuştı"Diğer arkadaşlarınızı alın ve dışarıya gelin bugünlük izniniz var, " bu tanımadığım ama ailem olduklarını söyleyen insanlara tiksinerek baktı. Daha sonra ben ve Sabito'nun ortasına geçerek ikimizinde kulağına"Bu kişiler yüzünden bugün okula devam etmiyceksiniz arkadaşlarınızdan saklamak istemiyorum çünkü çok biliyorum siz şoka girince onlar sizi yalnız bırakmaz ve sizi savunur" dedi

Ben ve Sabito onları duymamazlıktan gelmiş ve odadan çıkmıştık. Ben dayanmaya çalışırken Sabito dayanamamış ve yere dizleri üzerine düşüp ağlamaya başlamıştı. Bende onun yanına oturup ona sarılarak ağlamaya başlamıştım. Koridorun sonunda bize doğru gelen takım arkadaşlarımız bizi böyle görünce bize doğru koştular

*Mk drama yapamıyorum direk eve gittikleri zamana geçelim Yazar anlatımıyla*

Giyuu ve Sabito berbat haldeydi. İkisi de durumu kabullenmek istemiyordu çünkü küçükken birbirlerini kardeşim demişlerdi. Kimseleri yokken ikisi birbirinin herkesi olmuştu. Ve ikisi de karşılarında Giyuu'nun gerçek ablası olan kıza bakmak istemiyorlardı