YAFTA

3. KABUS

Gözlerimi gecenin karanlığında açtığımda bir ışık aramak istercesine etrafıma bakındım. Neredeydim? Rüzgarın soğukluğu yüzümü okşadı. Dışarıdaydım, ama neredeydim? Sokakta mı, o zaman sokak lambaları neredeydi? Sorumun cevabını aramak istercesini kafamı gökyüzüne kaldırdım. Tepemdeki sokak lambası sanki onu aradığımı hissetmiş gibi aniden açıldığında gözlerim kamaştı, ellerimi gözlerime götürüp kısaca ovaladım. Neden buradaydım?

Burası Efser'i bulduğum sokaktı, buna inanamayarak etrafıma bakındım. Evet, orasıydı o adamı öldürdüğümüz, soğuk ve ıssız caddeydi. Kalbim korkuyla kasıldı, ayaklarım benden izinsiz birkaç adım geri gittiler. Birkaç adım gitmiştim ki sırtım birisine çarpttı, önce dönmek istemedim, tüylerim ürperdi. Ancak o kişi hareketsiz kalmaya devam ettiğinde korkunç bir yavaşlıkla ona döndüm. Efser'di ve bu sefer onun varlığı beni rahatlatmadı, birkaç adım geri gidip az önce olduğum noktaya vardım. Sokak lambasının ışığı siyah saçlarına vuruyor, göz kapaklarına gölge düşürüyordu ela rengi gözlerindeki yeşil hareler parlıyor, tepemizdeki sokak lambasının ışığını yansıtıyordu.

"Efser." İsmi ağzımdan şokla döküldü ancak o tepki vermeyince ne yapacağımı bilemeyerek etrafıma bakındım. Sokak bomboştu, sert bir rüzgar esti ve saçlarım dağıttı. Ne zaman titremeye başladığını bilmediğim ellerimle beceriksiz bir şekilde önüme gelen saçlarımı geriye ittim ve bakışlarım tekrar Efser'e döndü.

"Neden buradayız? Gidelim hadi." Gideceğim yere onu da davet etmiştim ancak nereye gideceğimi bende bilmiyordum. Evim neredeydi? Zihnim boş, derin bir kuyu gibi hissettirdi, o kuyu eskimiş, yıpranmış ve bu sebepten de bazı tuğlalarına veda etmiş gibiydi.
Bakışlarımı yerden kaldırıp Efser'e baktım, bir cevap istiyordum ancak o istediğimi bana vermedi. Ona doğru birkaç adım yaklaşıp aramızdaki mesafeyi kapattım, tekrar konuşmaya yeltendiğim sırada sokağın diğer ucundan gelen ürkütücü, tanıdık bir ses kulaklağımda yankılandı. Göreceğim manzaradan korkuyordum ve bir destek alma umuduyla Efser'in gözlerine bakmak istesem de o gözlerini arkamdaki bir noktaya sabitlemişti bile. Ürkütücü ses yaklaşmaya devam etti, sopanın yerde sürünme sesiydi bu ne göreceğimi biliyordum ama görmek istemiyordum. Yine de son bir cesaret ile döndüm arkamı, önce bir slüet takıldı gözlerime sonrasında o slüet büyüdü büyüdü ve bir ölünün formuna dönüştü.
Öldürdüğümüz bir formdu bu. Yutkunamadım bile sadece bakışlarım bulanıklaştı, kendimi toparlamaya çalışmadım bile. Tüm vücudum en yüksek sesiyle sinyallerini veriyor, kaçalım diyordu ancak tek bir adım bile geri gidemedim. Bugün, burada öldürdüğümüz bir adamı tekrar görmek korkunçtu, hayır asıl korkunç olan bu da değildi. Asıl korkunç olan şey bana yaklaştıkça alnında beliren kurşun yarasıydı ve o kurşun yarası kabuk bağlamamıştı, kanıyordu. Kan alnından göz bebeklerine doluşmuştu, bu görüntü beni dehşete düşürdü. Ve vücudum sonunda küçükte olsa bir tepki verdi, ellerim titremeye başladı.

Adam ağzını açtı, konuştu ancak sesi duyulmadı. Ama yine de sesini duydum, sesi zihnimin duvarlarında yankılandı.
"Ödeşme zamanımız geldi."

Elindeki sopayı kaldırdı, tekrar konuştu. Tekrar sesi çıkmadı ama tekrardan duydum.
"Artık ölüm sırası sana geldi."
Ölüm kelimesi zihnimde yankılandı, adımlarım birkaç adım geri gittiğinde Efser'le aramızdaki bu kısa mesafeyi de kapatmıştım.
Dehşete düşmüş sesimle, sırtım Efser'e dönük olsada ona yönelik konuştum. "Kaçalım." Tüm benliğim kaç derken ağzımdan çıkan tek sözcükte bu olmuştu.

Bacaklarım titremeye başlamıştı, Efser inatla cevap vermiyor gibiydi. Bakışlarımı karşımdaki adamdan zorlukla çekip yönümü Efser'e döndürdüm. "Gidelim, lüt-" Cümlemi tamamlayamadım, gözlerim Efser'in gözlerinde takılı kalmıştı. Yeşile yakın olan gözleri siyah hareler tarafından yutulmuştu, gözleri bomboştu. Tekrar dehşete düştüm ancak ona dokunmaktan da çekinmedim, sağ elim sol elini sardı onu kendimle çekip götürmek istedim ancak izin vermedi. Adam ise bize bir metreden az kalacak kadar yaklaşmıştı, aramızda santimler kalmıştı.