Perestiş | Barış Alper Yılmaz

bir ~ Akşam Yemeği

"Seni gördüğüm ilk gün gibi,
Gözünü kapat ve öp beni..."

~

"Elif? Duymuyor musun beni?"

Genç kadın , eğdiği başını karşısındaki adamın ona seslenmesiyle kaldırdı.

"Pardon." dedi , önündeki işlemeli peçeteyi alıp dudaklarına götürürken.

"Dalmışım." diye ekledi.

Bozulduğunu hissetti adam. Yüzündeki her bir mimiğe yansıdı bu durum.

İçtiği rakıdan bir yudum alarak gülümsedi. Sahici değil , zoraki bir gülümseme olmuştu bu.

"Dalmış mısın?" dedi , sorgular gibi.

"Sabahtan beri , bir şeyler anlatıyorum. Bu kadar mı sarmıyor muhabbet?" diye sordu.

Oturduğu , rahatsız sandalyede dikeldi kadın. Sarmıyordu , ne deseydi?

"Estağfurullah." dedi , karşısındaki adamı kırmamak adına.

Normal şartlarda umursamazdı ama kendisi gibi buraya zorla gelen adamı bozmak istemiyordu.

"Benim kafam karışık biraz." dedi , önüne koyulan şaraptan bir yudum daha aldı.

Kaçıncı kadehi içiyordu? Saymadı. Stresli bir gün geçirmişti ve kafası meşgul olsun istemiyordu.

"Kafanı karıştıran ne? Ben mi?" diye sordu , Yavuz. Adını bile dakikalar önce öğrenmişti.

"Hayır!" diye , çıkıştı. Bu adamın kendisine karşı umut beslemesini istemiyordu.

"Başka şeyler..." diye , geçiştirdi onu.

Başını ağır ağır salladı , Yavuz. Kadın, besbelli istemiyordu burada olmayı.

Daha fazla uzatmadı , kadının işgencesine bir son vermek istedi.

"Sanırım , isteyerek gelmedin buraya." dedi. Umut vardı , sesinde. Kadın , ona güzel şeyler söylesin istedi.

"İstememek değil de..." dedi , Elif. Resmen kıvranıyordu.

"Babam , ısrar etti biraz." dedi.

Karşısında oturan Yavuz'u , sayısız kez dinlemişti babasından.

Yavuz'un babası , Adana'da hatrı sayılır bir adamdı. Babasıyla da yakın bir dostluğu vardı. Babası , bu dostluğu çocuklarıyla pekiştirmek istemişti. Israr , kıyamet ikna etmişti Elif'i. Yavuz'la bir yemek yemesini söylemişti.

Bu teklife sıcak bakmayan Elif ise daha fazla dayanamamış ve kabul etmişti babasının teklifini.

"Dürüst olmak gerekirse ," dedi içtiği şaraptan bir yudum daha alarak. "Buraya kendi isteğimle gelmedim doğru. Biliyorum ki sende kendi isteğinle-"

Lafı bölündü kadının. Yavuz , en itici gülümsemesiyle karşısında oturuyordu.

"Komik olan nedir?" diye sordu Elif , adamın yersiz gülüşüne karşı.

"Kusura bakma." dedi , Yavuz. "Sinirim bozuldu."

Bu konuşma , geçen her dakika Elif'in canını sıkmaya devam ediyordu. Sorgular bir ifadeyle baktı adama.

Yavuz , boğazını temizledi ve konuştu.

"Senin aksine , ben isteyerek geldim buraya." dedi.

Şaşırmıştı Elif. O da tıpkı kendisi gibi , babasının zoruyla geldi sanıyordu.