Hidden Secrets , The Beginning - Harry Potter fanfic

Chapter 15

Het duurde niet lang voordat ik de donkere, vochtige gang had doorkruist. Mijn hart klopte sneller met elke stap die me dichter bij Oliver bracht. De geur van zoetigheden uit Honeydukes vulde de lucht nog voor ik het kelderluik opende en me een weg naar buiten baande, tussen de menigte door.

Het Krijsende Krot kwam in zicht, gehuld in het schemerige licht van de late middag. De storm die die ochtend had gewoed, had zijn sporen nagelaten: plassen water op de grond, bladeren die in cirkels over het pad dwarrelden. De koude wind beet in mijn wangen, maar ik voelde de opwinding bij elke stap sterker worden.

"Julia?"

De stem achter me liet me schrikken, maar toen ik me omdraaide en Oliver zag, verdween die schrik als sneeuw voor de zon. Zijn donkere  haar was perfect gekamd zoals altijd, en zijn ogen glinsterden op een manier die zowel betoverend als mysterieus was. Hij liep op me af met die zelfverzekerde, kalme tred die hem zo kenmerkte.

"Hee, Oliver," zei ik, een glimlach op mijn gezicht. De kou leek te verdwijnen toen hij me omhelsde, en zijn aanwezigheid voelde als een warme deken om me heen.

"Heb je geen problemen gehad om hier te komen?" vroeg hij met een knipoog terwijl we richting het vervallen huis liepen.

"Nee, niet echt," antwoordde ik luchtig. "Ik heb wat hulp gehad van vrienden."

"Vrienden," herhaalde hij met een scheve glimlach. "Gelukkig maar, ik ben vereerd dat je zoveel moeite doet om mij te zien." Er klonk iets in zijn stem, iets dat ik niet helemaal kon plaatsen. Maar voor ik verder kon nadenken, trokken zijn ogen mijn aandacht en alles om me heen leek te vervagen.

Het huis kraakte toen we naar binnen stapten. De wind suisde door de kieren van de dichtgetimmerde ramen, en het voelde alsof het huis zelf ademde. We namen plaats op een gammele houten bank voor de oude haard.

"Mooi huis heb je," grapte ik, hoewel de sfeer me ergens ongemakkelijk maakte.

Oliver lachte zachtjes en trok zijn staf tevoorschijn. "Incendio," zei hij kalm, en onmiddellijk schoten er vonken uit zijn staf. De vlammen laaiden op en verwarmden de ruimte, werpend schaduwen over zijn gezicht die hem nog mysterieuzer maakten.

"Vertel me eens," begon ik, mijn nieuwsgierigheid niet langer onderdrukkend. "Hoe heb je eigenlijk dat Toverschool Toernooi gewonnen? Dat is echt een ongelofelijke prestatie."

Oliver's blik verstarde even, en hij leek te aarzelen voordat hij antwoordde. "Het is... niet zo'n mooi verhaal," zei hij uiteindelijk, terwijl hij naar het vuur staarde.

"Hoezo niet?" vroeg ik. Er was iets aan zijn toon dat mijn hart sneller deed kloppen, een soort voorgevoel.

Hij zuchtte diep. "In de laatste opdracht... raakte een medeleerling ernstig gewond. En een ander... overleed."

Zijn woorden hingen zwaar in de lucht, en ik slikte. "Maar hoe kon dat gebeuren? Er is toch altijd toezicht?"

Hij haalde zijn schouders op, maar zijn ogen ontmoetten de mijne niet. "Niemand weet precies wat er is gebeurd. Ik was verder met de opdracht, dus ik heb het niet gezien." Zijn antwoord was vlak, bijna ongeïnteresseerd, en ik voelde een lichte rilling over mijn rug trekken.

"Dat moet verschrikkelijk voor je zijn geweest," zei ik zacht, zoekend naar zijn blik.

Oliver's gezicht bleef onbewogen, alsof het hem weinig deed. "Iedereen dacht dat ik geluk had. Mijn vader was enorm trots op me, maar mijn moeder... Zij beschuldigde me. Ze dacht dat ik iets te maken had met wat er was gebeurd."

"Waarom zou ze dat denken?" vroeg ik, verbaasd. Zijn moeder? Wat kon er gebeurd zijn dat haar zo wantrouwig maakte?

Hij keek me eindelijk aan, en voor een moment zag ik iets donkers in zijn blik. "Ze dacht dat ik sympathiseerde met de verkeerde mensen zoals zij het noemde. Maar als ik eerlijk mag zijn deed juist zij dat met al die bloedverraders."