Hidden Secrets , The Beginning - Harry Potter fanfic

Chapter 2

Op een gegeven moment kwam de Zweinsteinexpress aan op het welbekende perron in Zweinsveld. De koetsen stonden klaar om ons naar het kasteel te brengen. Hagrid, de reusachtige opzichter, leidde de eerstejaars studenten de weg, terwijl wij met onze eigen koetsen richting het kasteel werden gereden. Het vertraagde ritje door de wijd uitgestrekte velden en bossen was altijd een welkome afleiding na de lange treinreis, maar vandaag leken mijn gedachten ver weg te dwalen.

Eenmaal aangekomen bij het kasteel, werden we naar de Grote Zaal geleid voor de Sorteerceremonie. De sfeer in de zaal was altijd een mengeling van opwinding en nervositeit, vooral voor de nieuwe leerlingen die voor het eerst in hun leven onder de felle kaarsen van de Grote Zaal zaten. Na de ceremonie volgde het feestmaal, een gelegenheid om bij te praten met vrienden en je nieuwe klasgenoten te leren kennen.

"Hey meiden!" Joseph MacMillan plofte naast Evelyn neer, zijn gebruikelijke brede glimlach op zijn gezicht. "Hey Joseph," antwoordde ik kortaf. Joseph was de Klassenoudste van Huffelpuf en, eerlijk gezegd, vond ik hem vaak nogal pretentieus en irritant.

"Hier zijn de roosters voor de zevendejaars!" zei hij terwijl hij enkele papieren op tafel legde. Ik keek even vluchtig naar de papieren, maar mijn gedachten waren ergens anders.

"Hoe was je zomer, Joseph?" vroeg Sofia beleefd. Ze was altijd goed in het behouden van sociale fatsoen, ook al had ze net zoals ik geen speciale belangstelling voor Joseph's vakantiekronieken.

"Geweldig! Mijn vader en ik zijn naar Litouwen geweest en..." Joseph's woorden verdwenen al snel in de achtergrond. Het interesseerde me weinig wat hij in zijn vrije tijd had gedaan, vooral omdat het alleen maar een herinnering was aan hoe ver mijn eigen leven van die van anderen verschilde.

"Wil je een pompoensapje, Julia?" vroeg Sofia, waardoor ik uit mijn gedachten werd gehaald. "Eh, ja, graag," antwoordde ik, terwijl ik mijn glas naar haar toe schoof. Ze schonk het sap in met een vriendelijke glimlach.

"Oh nee toch!" zei Evelyn plotseling, terwijl ze haar bestek van schrik uit haar handen liet vallen. "Wat is er, Evelyn?" vroeg ik bezorgd.

"Morgen ochtend het eerste uur... Toverdranken bij Slakhoorn!" Evelyn's gezicht vertrok van angst.

Evelyn was altijd zenuwachtig voor Professor Slakhoorn, ondanks haar talent voor Toverdranken. Slakhoorn had haar gevraagd om deel te nemen aan zijn beroemde Slakkersclub, een eer waar zij tegelijkertijd trots en angstig over was. Ik was altijd een ramp geweest in Toverdranken, evenals in Kruidenkunde, Waarzeggerij en Oude Runen. Het enige vak waar ik enigszins belangstelling voor had, was Verweer tegen de Zwarte Kunsten.

"Hey Julia, heb jij de nieuwe Zwerkbaluniformen voor ons team al gezien? Ik had om strandgeel gevraagd, maar nu heb ik kanariegeel gekregen!" Evelyn sprak met een mengeling van frustratie en teleurstelling. Ze was de wachter en captain van ons Zwerkbalteam, terwijl ik een jager was.

"Dat is toch logisch, Evelyn," zuchtte ik. "De kleur voor Huffelpuf is altijd knalgeel, of je het nu mooi vindt of niet."

"Ja, ja," zei Evelyn met een zucht. "Ik weet het, maar ik had gewoon iets anders verwacht."

Evelyn was een goede vriendin, maar soms kon ze behoorlijk lastig zijn. Vooral aan het eind van het jaar, als ons huis, Huffelpuf, de afdelingsbeker verloor aan Griffoendor, die het al vijf jaar op rij had gewonnen. Haar frustraties waren dan vaak moeilijk te negeren.

"Oh, kunnen jullie trouwens de brieven voor Zweinsveld bij mij inleveren? Als Klassenoudste moet ik ze aan Professor Stronk geven," zei Joseph, terwijl hij met een veelzeggende blik naar de stapel brieven op onze tafel keek.

"Hier, Joseph," zeiden Sofia en Evelyn, terwijl ze hun brieven aan hem overhandigden. Joseph keek naar mij en zei: "Jouw brief komt denk ik nog?"

Ik knikte. "Ik zal hem na het diner door Professor Perkamentus laten ondertekenen en hem vanavond bij je inleveren."

"Top!" zei hij goedkeurend, terwijl hij een kippenpootje naar zijn lippen bracht.

"Jullie weten trouwens toch wel van de nieuwe regels waar we ons aan moeten houden in Zweinsveld?" vroeg Joseph met een verheven toon.

"Welke nieuwe regels?" vroeg Evelyn verbaasd.

"De Krijsende Krot is tijdens de week wanneer er een volle maan is verboden," zei Joseph, terwijl hij zijn schouders ophaalde.

"Hoezo dat nou weer?" vroeg ik verontwaardigd. Het Krijsende Krot was altijd een van mijn favoriete plekken geweest. Het had iets sinister, maar tegelijkertijd fascinerend en rustig.

"Geen idee," antwoordde Joseph. "Perkamentus zei gewoon dat het niet veilig was. Er gebeuren de laatste tijd vreemde dingen. Ik hoorde laatst van Marlene dat het er spookt."

Ik trok een wenkbrauw op en zette mijn tanden in een van de smakelijke pasteitjes die voor ons lagen. De verandering in regels leek op het eerste gezicht onlogisch en vaag, maar ik had geleerd dat het meestal beter was om niet te veel vragen te stellen. Er waren altijd meer vragen dan antwoorden op Zweinstein, vooral als het ging om de mysterieuze aspecten van het schoolleven.