KESİK (BxB + Aile Klasiği)

3. bölüm: Yeni ev

Şu an ne mi yapıyorum? Eşyalarımı topluyorum. Bir hafta geçti kan vermemizin üzerinden, verdiğimiz tükürük örnekleri de dahil aynı yazı ile karşılaştım.

"Yapılan DNA testi raporuna göre;
Ata Keskin ve Cihan Taşkeski arasında %97,68 ölçüsünde gen dizilimi uyumu bulunmaktadır." O kadar ağır geldi ki her şey. Yediğim dayaklar, babam sandığım adamın kumar için beni satması o kadar ağır geldi ki bir anda bünyeme. Son ana kadar bir ümidim vardı. 'Bekli yanlıştır' diyordum. O kadar zor du ki her şey. Ağlamalarım, acılarım, erkeklere olan nefretim.. sonra aklıma o geliyor, Karan. Beni o çukurdan nasıl çıkarttığı geliyor. Nasıl sevgi ile sarıp sarmaladığı, tıpkı şu an olduğu gibi beni hiç bırakmayışı geliyor.

"Aşkım, burada bir defter var onu ne yapayım?"

"Diğer defterlerin olduğu koliye koy aşkım."

Bir süre daha sessizce iş yaptıktan sonra Karan'ın derin iç çekişini duydum.

"İyi misin?"

"Ata, emin misin tek gitmek istediğine? Ben de geleyim he?"

Sona doğru çıkan hevesli sesine gülmeden edemedim. Benim için de kolay değildi ama onun da düzenini bozmasını istemiyordum.

"Aşkım, benim için de zor ama zaten finallerine bir şey kalmadı. Boşuna düzen bozma diyorum sana. Finallerini verince gelebilirsin ama." Sonurttu.

"Ama finallere daha 2 hafta var Ata. Bende geleyim ne olur." Tekerlekli sandalyemi yanına doğru sürdüm. Ellerini tuttum.

"Aşkım, seni çok iyi anlıyorum. Ama düzenin bozulsun istemiyorum. Zaten iki haftacık. Sonra sen gelirsin. Beraber Bursa'yı gezeriz olur mu?" Gözleri dolmuştu. Ama ben seni yerimkine. "Çocuk mu avutuyon sen?" Güldüm. "Belki biraz." Yanaklarımı vakumlayarak yaladı resmen.

"YA! Yalama yanaklarımı!" O tepkime kahkaha atarken odaya annem girdi.
"Oğlum," derin bi nefes aldı. "Üzülme tamam mı? Onlara alışmaya çalış Nihal hanım çok özlüyor seni, seviyorda aynı zamanda." Kendimi gözden çıkarılmış eleman gibi hissettim bi an, şu an yaşadığımızda sen çok iyi bi çalışansın daha iyi yerleri hakediyorsunun aile içi versiyonuydu. "Anladım. Üzülmem."

×××

Son kolileride paketledikten sonra odaya bir göz gezdirdim. Benden hiç bir iz kalmamıştı. Sanki bu odayı hiç hullanmamışım, hiç anım yokmuş gibi olmuştu. Bu gün bu şehirde, bu evde son günümdü. Yarın Cihan bey beni almaya gelecekti.

"Sevgilim?" Birden duyduğum ses ile irkildim. "İyi misin? Daldın gittin."

"Korkuyorum Karan. Onlar iyi insanlar mı mesela? Oraya gittiğimde annem ile aram eskisi kadar iyi olacak mı? O adam da babam gibi mi Karan?" Yutkundu. "Karan ben çok korkuyorum!"

Kafamı göğsüne yasladı. Ben orada ağlamaya devam ettim. O ise sıkılmadan saçlarımı sevip sırtımı sıvazladı. "Kendini kötü hissettiğin ilk an beni ara seni almaya geleceğim." Derin bi nefes aldım. "Karan seni çok seviyorum"

×××

Malum gün, malum saat, malum dakika. Ayrılık vakti. Herkes buradaydı, evimin önünde. Burayı seviyordum. Burasıda veni seviyor. Karan'ın anne  babası, Umay, Gökhan, Kutay, Aslan abi.. ve en önemlisi Karan. Herkesle tek tek görüştüm. Tek bir kişi kaldı Aslan abi, Aslan abim... "Abi.. hakkını helal et." "Öyle şey mi olur oğlum helal tabi hakkım." Gülümsedim. Elinde büyüdüm desem yeridir. "Seviyorum seni yaşlı kurt" gülümsedi. "Seviyorum seni genç Atsız." Anlımı öpüp saçlarımı karıştırdı.  "Ne zaman ihtiyacın olursa beni ara" gülümsedim. Tam Karan'ın yanına gidiyordum ki umay önüme atladı.