KESİK (BxB + Aile Klasiği)

2. Bölüm: DNA Testi

"Şu an dokunduruyor musunuz?"

"Şu an sivri uçlu bir alet ile bacaklarına baskı uyguluyorum. Hissediyor musun?" O an dünyam başıma yıkıldı olamazdı değil mi "H-hissetmiyorum." Şaka yapıyordu. "Şaka mı yapıyorsun, bastırmıyorsun ki sen ver şunu bana!" Elinden çektiğim şeyi bacaklarıma bastırıyordum. "HİSSETMİYORUM!" elimdeki şeyi daha sert bastırmaya başladım. Elimin elinde bir el hissettim. "Karan ben neden hissetmiyorum? Bence o yapamıyor, Karan sen yap lütfen!"

"Bebeğim bi bırak şunu bak ayağını kanattın" kollarımı boynuna doladım kafamı boynuna gömerken ağlamaya başladım. "Keşke ölseydim!" Anında kendini çekti. "Bana bak seni çok pis döverim ölmek istemek yok! Yemin ederim döverim seni." Gözleri dolu doluydu. Kocaman sarıldım. Göz yaşlarım birer birer karanın sırtına damlarken boynuma düşen ıslaklıktan onun da ağladığını anladım.

Hemşire elinde sakinleştirici olduğunu tahmin ettiğim bir iğne ile yanıma gelirken Karan'ın elini tuttum. "Karan, gitme." Elleri saçlarımın arasına daldı. Yavaşça okşadı saçlarımı. "Gitmem, gidemem ki senden.." biz bunları  yaşarken hemşire iğneyi yapmış hatta ilaç etki etmeye bile başlamıştı. Gözlerim kapanırken hatırladığım tek şey Karan'ın saçlarımı öpmesdiydi.

×××

1 hafta sonra

Şu an ne mi yaşıyorum, daha kötüsü olamaz derken daha kötüsünü yaşıyorum. Karşımdaki kadın ve adam bana Anne babam olduğunu söylüyorlar! İşin kötü yanı ne biliyor musunuz? Ellerinde tapu gibi DNA testi raporu var. "Efendim Kusura bakmayın ama size öylece inanmamı beklemiyorsunuz değil mi?" Evet kriz olayını atlattım. Artık biraz daha sakindim. "Oğlum rapor burada anlıyorum inanması güç-" lafını böldüm 

"Efendim, sanırım anlamıyorsunuz ama benim zaten bir ailem var. Kaldı ki benden bu rapora inanmamı bekleyemezsiniz ikinci bir DNA testi raporu istiyorum benim rızamla olacak."

Kafasını salladı. "Nasıl istersen, senden tek ricam eğer test uyumlu çıkarsa 18 yaşına giren kadar bizimle kalman. Alışamazsan eğer o halde Serpil Hanım'ın yanına dönersin."

"Annem ile bu konuyu özel olarak konuşmak istiyorum izninizle." Annem olduğunu iddia eden kadının gözlerindeki üzüntüye anbean şahit oldum. Herkes odadan çıktığında kağıdı eline aldığından beri sessizce ağlayan anneme döndüm. "Hepsi o baban olacak soysuz yüzünden! Çok özür dilerim Ata! Seni koruyamadığım her an için çok özür dilerim." Sandalyemi yavaşça yatağa yanaştırdım. "Annem.. sen hep beni korumaya çalıştın. Bu benim için o kadar önemli ki. Eminim babama gücün yetseydi bir saniye düşünmezdin karşılık verirdin ona." Gözyaşlarını sildim.

"Ağlama annem. İstemezsen ben gitmem ki.."

"Gitmezsin. Ama onlar alırlar. Bir mahkeme ile seni alırlar Ata."

"Dedikleri gibi mi yapmamızı istiyorsun?" Düşündü.

"En mantıklısı. Ama söz veriyorum her fırsatta yanına geleceğim."

Sandalyeden sarılabildiğim kadar sarıldım. Saçlarıma öpücük kondurdu. "Oğlum benimm" içi gider gibi söylediği şeye güldüm.

Tekerlekli sandalyemi dışarı doğru sürmeye çalıştım. Ama sadece çalıştım. Hala dönme konularında iyi değildim. Kapı tıklandı. İçeri giren Karan şu an cidden melek konumundaydı. "Yavrum, süre dolmuşta. Çıkalım mı?" Kafamı salladım. Arkama geçip sandalyeyi dışarı sürdü. Dışarıda heyecanla bekleyen Nihal hanım anne ve Cihan bey baba bana döndüler. "Kararın?"

Yutkundum. "Tama-"

"ATA!"

Koridordan hızlıca üzerime gelen Eren'e baktım ardından Karan'a ne demek istediğimi anlamış gibi Eren'i tuttu.