Paranoya

11. Bölüm

Gözümü açtığımda başım Elif'in kucağındaydı.

''Uyanıyor..''

''Canım iyi misin?'' dedi Utku arabayı kullanırken.

Hemen doğrulup oturdum. ''İyiyim. Nereye gidiyoruz?''

Aynadan Utkuya baktığımda gözünden süzülen yaşı gördüm. İçim parçalandı. Daha kötü başımıza ne gelebilirdi? Gelse bile canımızı yakar mıydı onca şeyden sonra? Bilemiyorum.

''Nereye gidiyoruz dedim size.''

Kaan arkasını dönüp, ''Hastaneye gidiyoruz.. Emel Teyze.. Kaza yapmış.''

Elif yanımda hıçkırarak ağlıyordu. Ben o kadar hiç bir şey hissetmiyordum ki, olaylar karşısında ne tepki vereceğimi şaşırmıştım.

''İşte geldik. Hadi çabuk olun.''dedi Utku.

Koşarak danışmaya gidip bizimkilerin yerini öğrendik. Ameliyathanenin önüne geldik ve durdum. Karşımda kocaman 'AMELİYATHANE' yazısından başka bir şey yoktu. Yanımdan geçen insanları görmüyordum bile. Elif'in koluma girmesiyle irkildim. Ameliyathanenin önündeki koltuklara oturduk. Karşımdaki kadın o kadar sesli ağlıyordu ki.. Sesi kafamın içinde çarpa çarpa yer değiştiriyordu.

''Siz içerideki kişilerin ailesi misiniz?'' dedi ağlamaktan gözleri kıpkırmızı olmuş ve sitresten  ellerini tırnaklayan kadın. Aslında oldukça bakımlı ve hoş bir bayandı ama her ne yaşadıysa oldukça etkilenmiş gözüküyordu.

''Eve içeride annelerimiz ve kardeşlerimiz var.'' dedi Utku. Kadın bunu duyunca daha çok ağlamaya başladı.

''Çok özür dilerim.. Gerçekten... Ben arabayı göremedim... Eğer fark etseydim böyle bir şey yapar mıydım hiç... Affedin beni ne olur...''

''Sakin olun hanımefendi. Ne oldu tam olarak?''

''Ben kızımla birlikte İzmir yoluna girdim o sırada kızım suyunu istedi bende arkamı döndüm suyunu uzatıyordum direksiyon hakimiyetimi kaybedip annenizin arabasına çarptım. O da o hızla bariyerlere girdi. Araba çok kötü durumdaydı. Ben direksiyonu  kırdım diğer tarafa bana pek bir şey olmadı ama kızım çok kötü haldeydi hala çıkmadı içeriden.'' dedi.

Utku  bana bakıyordu. Ne yapacağımızı bilemedik. O sırada Yüzünde maske olan bir doktor çıktı. Filmlerde olduğu gibi hepimiz doktorun yanına koştuk. İyi haberler alma ümidiyle.

''Merve Deniz ve Emel Kandemir'in yakınları siz misiniz?''

''Evet biziz doktor bey.''

''Hastaları kaybettik... Geldiklerinde çok kötü durumdaydılar. Ne denesek olmadı. Yanlarındaki iki çocuk zaten olay yerinde ölmüşlerdi. biri araban düşmüş diğeri de sıkışmış. Başınız sağ olsun.. Ayrıca Şevval Demir'i de kaybettik..''

''Bütün hastane o kadının acı çığlıklarıyla doldu bir anda.. Vücudumu daha fazla ayakta tutamayıp olduğum yere yığıldım.

Artık bir ailem yok. Annem, babam. Arda bile yok.. Sadece Utku var. 2 senedir tanıdığım çocuk. Hayır, hayır bunu kabullenemem. Her şeyi kabullenirim ama annemin ölmesini kabul edemem. Ardayı bir daha görememeyi kabul edemem.

***

Kolumun acısıyla açtım gözlerimi. Kaan duvara yaslanıp yere çökmüştü. Elif baş ucumdaki koltukta elimi tutmuş beni bekliyordu.

''Utku nerede?''

''Ay canım iyi misin?''

''İyiyim Elif. Utku nerede?''