Paranoya

10.Bölüm

Karakoldan çıktık ve eve gelene kadar tek kelime konuşmadık. Cebimden anahtarımı çıkardım. İçeri girdiğimizde annem ve Merve Teyze salonda konuşuyorlardı. Annem Merve Teyzenin ellerini tutmuş ona teselli veriyordu. İkisininde ağlamaktan gözleri şişmişti. Onları öyle görünce yanlarına koştuk. Hemen ayağa kalktılar. Bunca şeyi onlara nasıl anlatacaktık?

 ''Çocuklar otopsi sonuçları açıklanmış mı?'' dedi annem.

''Evet anne açıklandı, oturun anlatacağız.'' dedim.

Heyecanlı bir şekilde Utku ve bana bakıyorlardı. Utku Merve Teyzenin yanına geçip oturdu. Bende tekli koltukta yerimi aldım.

''Babalarımız Kadıköy'de bir genel ev açmışlar.''dedim.  Onları en az yaralayabilecek şekilde konuşmaya özen göstererek. Ama her cümlemde daha çok üzülüyorlardı. Devam ettim.

''Öldürülen kadın ise bizimkilerin müşterisiymiş. Kadın babama bıçak çekince babam da onu öldürmüş. Tabi biz bu kadarını biliyoruz.''

Utku devam etti.'' Ve kadın hamileymiş.'' 

''Ne hamile miymiş?'' dedi annem ve Merve Teyze aynı anda. 

''Evet'' dedi Utku ''Hemde babamdan. Kadını öldürdükleri yetmiyormuş gibi işkence edip karnını şişleyip bebeği de öldürmüşler. Ama kadının hamile olduğunu bilmiyormuş gibi davranıyor pislikler.''

Bunun üzerine Merve Teyze bayıldı.

Annemin beni dürtmesiyle koşup mutfaktan kolonyayı getirdim. Merve Teyzeyi yatırıp bileklerini ovaladık. Yarım saat içinde kendine geldi. Herkes çaresizce birbirine bakıyordu ki kapı çaldı. Utku kalkmama izin vermeyip kapıyı açtı. Gelen Kemal Beydi. Aile avukatımız. Annem çağırmış olmalı diye düşünüyordum. Kemal Bey içeri girince annem de kalkıp ''Hoş geldiniz, buyurun.'' diyerek karşı koltuğu işaret etti.

''Hoş bulduk Emel Hanım.'' dedi ve ciddi yüz ifadesini bozmayarak elindeki evrak çantasını nazikçe yanına koydu. İçinden birkaç belge çıkardı.

''Buyurun Emel Hanım.'' dedi ve anneme döndü.

''Kemal bey, biz yani Merve Hanım ve ben eşlerimizden tek celsede boşanmak istiyoruz. Olabildiğince çabuk!''

Ben ve Utku şaşkınlıkla birbirimize baktık. Demek ki biz gelmeden önce onlar konuşup anlaşmışlardı. Sesimizi çıkarmadan izlemeye devam ettik.

Kemal Bey ''Ama bu ani bir karar değil mi?'' dedi.

Annem çıkışarak '' Lütfen dediğimi yapar mısınız?!'' dedi. Elindeki evrakları anneme ve Merve Teyzeye uzattı. ''Bunları imzalamanız gerek.'' dedi.

Birkaç gereksiz muhabbetten sonra Kemal Bey gitti.

Annem konuşmaya başladı.

''Merve ben bu evde daha fazla kalamam. İzmir'e ablamın yanına gideceğim. Orada oldukça büyük bir evimiz var. Hepimize yetecek büyüklükte. İstersen sende İrem'le beraber gelebilirsin. Boşanma işi de uzun sürmeden hallolur. Bir süre orada kalırsınız bizle sonra isterseniz dönersiniz.''

''Bilemiyorum Emelciğim aslında çok iyi olur ama Utkuyla Ela ne olacak?''

''Bizi merak etmeyin Merve Teyze. Utkuyla burada kalıp okula devam ederiz. Değil mi Utku?''

Utku şaşkın şaşkın bizi izliyordu.

''Evet en mantıklısı bu olur anne. Bir süre orada kalın etraf sakinleşince İstanbul'a geri dönersiniz. Biz de okul olmadığı günler yanınıza  geliriz. Hem bizim burada kalmamız daha iyi olur. Belki karakolda falan bize ihtiyaçları olabilir.'' dedi Utku.