Paranoya

17. Bölüm

 Üzerimdeki ameliyat elbiselerini çıkarıp, koltuklardan birine oturdum. Yaklaşık bir saat sonra Zülâl Abla odaya alındı. Hepimiz aynı odadaydık. Kimse tek kelime etmezken sessizliği Zülâl Abla bozdu.

"Ela bu gece yanımda sen kalır mısın?"

Hakanla göz göze geldik. Pek kalmaya meyilli görünmüyordu zaten. Daha sonra Utkuya baktım. Kalabileceğime dair başıyla onay verdi.

"Kalırım ." dedim sadece 

Utkuyla koridora çıktık. Sıkı sıkı sarıldım ona.

"Dikkat et kendine tamam mı? Bir sorun olursa ara, hemen gelirim ben. Sıkma sen sakın canını. Herşey çok güzel olcak sevgilim.."

"Merak etme sen beni, iyiyim. Gece camı açma. Ben yokum üzerini kimse örtmez." dediğimde gülmeye başladık. O sırada Hakan içeriden çıktı. 

" Utku, birlikte gidelim istersen. Laflarız." 

İkiside hastaneden çıkıp gittiler.

Acı bi kahve alıp odaya girdim. 

"İyi misin Zülâl Abla?"

"İyiyim canım. "

Gülümseyip camın önüne geçtim. Hava kararmıştı. Hafif rüzgarlı. Hastane giren çıkan bir sürü insan.

"Ela? Seninle birşey konuşacağım." 

Hafif telaşla döndüm Zülal Ablaya.

"Tabii konuşalım." Aklımdan geçenlerin içinde kaybolmuştum. 

"Lavaboya gitmeme yardım eder misin?" derin bir nefes verip kahveyi bırakıp yataktan kalkmasına yardımcı oldum. 

Saat ilerlemişti. Hemşireler bebeği saat başı getiriyorlardı. Tekrar geldiğinde karnını doyurup götürdüler.

" Ela benim seninle ciddi bir konuda konuşmam gerek."

"Konuşalım artık Zülâl Abla. Olmuyor böyle."

Yatar pozisyondan oturur duruma geldi ve derin bir nefes aldı.

"Bak kızım benim öyle cicili bicili bi çocukluğum olmadı. Başımda ne annem vardı ne babam. Ablamla birlikte kalıyorduk derme çatma bir evde. On , on iki yaşlarında ya varım ya yokum. Mahallenin bakkalı geçirdi ilk önce beni elden. Sonrasını ben bile hatırlamıyorum. Mahallede adım çıkınca çocuk başıma kaçtım evden. Ablamı sorarsan da öldü mü kaldı mı bilmem. Bir gün sokak köşesinde otururken baban çıktı karşıma. Sen akıllı bir kızsın. Olanların farkındasın bunu biliyorum. Herneyse sonra beni sizin şu eve götüdü. El bebek gül bebek baktı. Ailemden görmediğimi ondan gördüm. Sonra polis olaylari oldu. On sekizden küçüğüm diye babanı sorumlu tuttular. O da başını yakmamak için beni Hakanla evlendirdi. Sen şimdi benim aptal olduğumu falan düşünüyorsun. Ama değilim. Farkındayım herşeyin. Hakan'ın beni aldattığının da. Ama onun kadar bende yaptım yapacağımı. Az önce doğan çocuğum var ya. O senin babandan. İnanmak istemezsin belki ama gerçekler bu.  Şimdi gitmek istersen çık git. Bunları söyleyeceğim için kalmanı istedim. Kim bilir bizim bile bilmediğimiz daha neler vardır neler.."