𝑨 𝑺𝒐𝒏𝒈 𝑭𝒐𝒓 𝑴𝒚 𝑩𝒓𝒐𝒕𝒉𝒆𝒓

H9

Pov Zaar

2 jaar later

Los Angeles had altijd iets surrealistisch. De felle zon, de palmboombomen, en de eindeloze stroom van auto's en mensen die langs elkaar heen schuifelden op de brede straten. Hier, aan de westkust van Amerika, had ik een nieuw leven opgebouwd. Het was een leven dat in niets meer leek op wie ik ooit was toen ik zeventien was en nog in Nederland woonde. Toen mijn wereld nog bestond uit mijn familie, uit Koen en alles wat ons verbond.

Nu was het anders. Overal waar ik ging, volgden fans me. Ze wisten precies waar ik zou zijn, ondanks dat mijn team probeerde alles zo discreet mogelijk te houden. Vandaag was geen uitzondering. Ik was op weg naar een afspraak in het centrum, en zoals gewoonlijk omringden bewakers me terwijl we door de drukte van de stad liepen. Fans stonden langs de straat, sommigen hielden borden omhoog, anderen hadden hun telefoons klaar om foto's te maken of een glimp van me op te vangen. Het was iets waar ik ondertussen aan gewend was geraakt, hoe vreemd het ook bleef om mezelf zo bekeken te voelen.

Ik zette mijn zonnebril wat hoger op mijn neus en probeerde me af te sluiten van het gejoel en het gefluister om me heen. Het voelde altijd als een act, alsof ik een rol speelde in een film waarvan ik de controle kwijt was geraakt. Elke glimlach, elke handtekening, elk korte gesprek met een fan — het was allemaal deel van het leven dat ik had gekozen. Of misschien was het leven dat voor mij was gekozen, bedacht ik soms. De persoon die ik was op het podium en in de spotlights leek steeds minder op de persoon die ik werkelijk was.

Maar vandaag was anders. Vandaag voelde het vreemd, alsof iets in de lucht hing dat ik niet helemaal kon plaatsen. Mijn team was zoals altijd alert, zorgde ervoor dat ik nergens te lang bleef stilstaan en dat de menigte op afstand bleef. Toch voelde ik dat er iets zou gebeuren.

Terwijl we door een drukke straat liepen, zag ik het uit mijn ooghoek. Een groepje jongens, niet veel ouder dan ik, stond wat verderop met een camera. Gewoonlijk zou ik ze niet eens opgemerkt hebben — er waren altijd mensen met camera's. Maar deze keer was het anders. Een van hen keek me recht aan, zijn ogen vol herkenning. En toen besefte ik het.

Het was Matthy.

Mijn hart sloeg een slag over. Ik had hem nog nooit in het echt gezien, maar ik kende hem. Koen had altijd over hem gesproken. Hij was een van Koens beste vrienden, een lid van de groep waar Koen bij hoorde, "De Bankzitters." Ik had Matthy's gezicht eindeloos vaak gezien op YouTube, in de video's die Koen vroeger aan me liet zien. Hij was altijd de vrolijke, energieke gast die grappen maakte en de anderen aan het lachen kreeg. Maar nu, hier, midden in Los Angeles, voelde het alsof hij een vreemde was. Of misschien was ik degene die vreemd was geworden.

Naast hem zag ik Raoul en Robbie, twee anderen uit de groep. Ook zij hadden me herkend, dat kon ik zien. Hun blikken waren kort, maar het was er. Het ongemak van het moment voelde bijna tastbaar.

Matthy keek me recht in mijn ogen aan, zijn blik was niet vijandig, maar ook niet hartelijk. Het was eerder een blik van verwarring, alsof hij probeerde te begrijpen wat er gebeurde. En in die seconden leek de hele wereld stil te staan. Ik voelde mijn adem in mijn keel stokken terwijl onze ogen elkaar bleven vasthouden.

Het was niet Koen. Koen was er niet bij. Maar deze jongens waren het dichtst bij hem, en het raakte me meer dan ik had verwacht. Voor een moment wilde ik iets zeggen, een simpele groet misschien, of zelfs iets over Koen vragen. Maar de woorden bleven in mijn keel steken. Wat kon ik überhaupt zeggen?

Het moment voelde eindeloos, en toch was het in een flits voorbij. Matthy hield mijn blik vast, maar hij zei niets. Misschien voelde hij hetzelfde ongemak, dezelfde verwarring. De drie jongens liepen verder, hun camera nog steeds in de hand, en ik bleef achter met mijn bewakers, mijn team, en de constante flitsen van camera's om me heen. Niemand van hen had door wat er net was gebeurd. Voor de buitenwereld was het gewoon weer een dag in het leven van Zaar van Heest, de wereldster.

Maar voor mij voelde het alsof er een scheur was opengetrokken, een kleine breuk in de zorgvuldig opgebouwde muur die ik om me heen had geplaatst. Die ene blik van Matthy had iets in me geraakt dat ik al lang probeerde te begraven.

"Alles goed, Zaar?" vroeg Paul. Hij is mijn tourmanager en 1 van de bodyguards die ik al had sinds ik begon met mijn carrière. Paul was ook de tourmanager van One Direction die nu in een break zitten. (Voor de lezer, i know in deze tijd was One direction allang uit elkaar maar in dit boek doen we ff dat ze nog wel als groep zijn. Ze zijn alle 5 rond de 20). Paul is een schat van een vent. terwijl hij zich naar me toeboog vroeg hij het, zijn blik zorgzaam maar ook zakelijk. Ik knikte kort, wetend dat hij geen idee had wat er zojuist door me heen was gegaan.

We liepen verder, de jongens inmiddels uit het zicht verdwenen. Maar in mijn hoofd was het alsof ze nog steeds daar stonden, vooral Matthy, met die blik van herkenning. Hoe kon ik in deze immense stad, aan de andere kant van de wereld, ineens zo dichtbij Koens wereld komen? Wat deden ze hier? En waarom voelde het alsof het zien van hen alles op zijn kop zette?

Later die avond, terug in mijn hotelkamer, bleef het moment in mijn hoofd ronddwalen. Ik had geen idee wat ik met deze ontmoeting aan moest. Het voelde bijna als een herinnering die ik liever wilde vergeten, maar nu niet meer kon negeren. Het feit dat ik Matthy, Raoul en Robbie had gezien, bracht me terug naar een leven dat ik achter me had gelaten. Het was het leven waarin ik nog steeds Koens zus was, waarin we onlosmakelijk met elkaar verbonden waren, voordat de roem en de muziek ons uit elkaar dreven.

Ik liet me op het bed vallen en staarde naar het plafond, mijn gedachten draaiden in cirkels. Mijn telefoon lag naast me, en zonder echt na te denken, opende ik Instagram. Ik zocht naar Matthy's account, en toen ik zijn profiel vond, zag ik dat hij recent een foto had geplaatst van hem en de jongens in Los Angeles. Geen Koen. Hij was er echt niet bij.

Ik scrolde door de foto's en video's, en hoewel ik niets bijzonders vond, voelde het toch als een soort connectie. Het voelde als een manier om dichter bij Koen te komen, zonder dat ik echt de moed had om contact met hem op te nemen. Want ondanks dat we al meer dan twee jaar geen contact hadden gehad, bleef hij altijd in mijn gedachten.

Die gedachte bracht me terug naar die laatste avond voordat alles veranderde. Het moment waarop ik wist dat onze levens voorgoed een andere richting zouden inslaan. En toch, na al die tijd, kon ik niet stoppen met aan hem te denken. Zelfs nu, in een wereld die me opslokte, bleef hij aanwezig, als een herinnering die ik niet kon loslaten.

Ik zuchtte en legde mijn telefoon weg. Morgen was er weer een drukke dag met interviews, fotoshoots, en alles wat erbij hoorde. Maar vanavond, alleen in mijn hotelkamer, kon ik niet ontsnappen aan het gevoel dat die ontmoeting vanmiddag iets in beweging had gezet. Iets wat ik misschien niet langer kon negeren.

En voor het eerst sinds lange tijd voelde ik het verlangen om Koen te vinden.