𝑨 𝑺𝒐𝒏𝒈 𝑭𝒐𝒓 𝑴𝒚 𝑩𝒓𝒐𝒕𝒉𝒆𝒓

H19

Pov Zaar

De spanning in de Ziggo Dome was te voelen voordat het publiek überhaupt de zaal binnenstroomde. Het was een avond die ik al maanden had voorbereid, niet alleen omdat het mijn eerste grote show in Nederland was sinds het begin van mijn wereldtournee, maar ook omdat het een speciale gelegenheid was. De Ziggo Dome was een van de weinige locaties waar mijn familie en vrienden me konden zien optreden, en hoewel ik geen verwachtingen had, was de gedachte dat Koen misschien zou komen, een beetje eng maar vooral spannend.

De "Young Hearts On Tour" was in volle gang. Met One Direction en 5 Seconds of Summer als het voorprogramma was het een festival van sterren, en ik was trots op hoe het allemaal uitpakte. Niall en ik waren dichter dan ooit en hun aanwezigheid gaf me een enorme steun tijdens deze intense tour. Maar vanavond ging het niet alleen om de shows en de muziek; het ging ook om het sluiten van een persoonlijke cirkel.

Ik herinnerde me nog goed de ontmoeting met Robbie in de studio een paar dagen geleden. Het was een onverwachte, maar welkome afleiding van de gebruikelijke drukte. Robbie had, naast zijn rol bij de Bankzitters, laten merken dat hij de uitnodiging waardeerde. Robbie had me ook iets verteld over de veranderingen in hun leven sinds mijn broer Koen en hijzelf meer in de schijnwerpers stonden. Het had me nieuwsgierig gemaakt, maar ik had geen hoge verwachtingen over wie er daadwerkelijk zou verschijnen.

Toen ik backstage stond, met de echo van de opgewonden menigte in mijn oren, voelde ik de gebruikelijke mix van zenuwen en opwinding. Niall stond naast me, zijn hand in de mijne. Zijn steun was onmisbaar, vooral vanavond. We waren een team, zowel op als naast het podium.

"Alles klaar voor vanavond?" vroeg hij, zijn ogen glinsterend van opwinding.

"Ja, bijna," antwoordde ik, terwijl ik de laatste keer mijn outfit checkte en ervoor zorgde dat alles perfect zat. "Maar ik ben zenuwachtiger dan normaal."

"Dat komt goed," zei hij, terwijl hij me een geruststellende knik gaf. "Je rockt deze show. En je weet dat ik er ben."

Ik glimlachte, dankbaar voor zijn aanwezigheid. De lichten in de zaal flikkerden, en de eerste tonen van 5 Seconds of Summer vulden de ruimte. De show begon, en ik had het gevoel dat alles goed kwam.

De tussenpauze tussen de sets was aangebroken en de arena vulde zich met opwinding voor mijn optreden. Het personeel was druk bezig met de laatste voorbereidingen, en ik probeerde te ontspannen terwijl ik naar de fanprojecties op de schermen keek. De sfeer was elektrisch, en ik kon bijna niet wachten om het podium op te gaan.

De tijd leek sneller te gaan dan normaal, en toen was het eindelijk zover. Het was tijd voor mijn show. Terwijl ik me klaarstoomde voor het eerste nummer, merkte ik het VIP-gedeelte op. Mijn ogen scanden de menigte in het VIP-gebied, zoals altijd in de hoop bekende gezichten te zien. En toen, ineens, viel mijn blik op een figuur die ik nooit had verwacht te zien.

Koen stond daar, in het VIP-gedeelte, tussen de andere bankzitters. Het was bijna onwerkelijk om hem daar te zien. Mijn hart maakte een sprongetje van verrassing en tegelijkertijd voelde ik een zware druk op mijn borst. De jaren van stilte, van het verleden dat tussen ons in stond, leken ineens dichterbij dan ooit.

Ik slikte en probeerde mijn zenuwen onder controle te houden. Niall merkte mijn plotselinge stilte en draaide zich naar me toe. "Is alles oké?" vroeg hij bezorgd.

"Ja, het is gewoon... het is een beetje veel, weet je?" zei ik, terwijl ik mijn beste glimlach op zette. "Laten we gewoon een geweldige show neerzetten."

Niall knikte en gaf me een bemoedigende knuffel. "Je hebt dit."

De lichten dimden opnieuw en het geluid van het publiek steeg op tot een crescendo. Het was tijd om te beginnen. Met een diepe ademhaling en een laatste blik op Koen, liep ik het podium op. De energie van het publiek was overweldigend en gaf me de kracht die ik nodig had.

De show begon met "Lets run away", en ik merkte hoe het publiek elke noot opving. De muziek bracht me in een andere wereld, waar ik even kon ontsnappen aan alles wat me bezig hield.

Het moment kwam waarop "A Song for My Brother" op de setlijst stond. Het was het nummer waar ik het meest naar uitkeek, maar het was ook het nummer dat me de meeste zenuwen bezorgde. Het was niet alleen de tekst die persoonlijk was; het was de emotie die ermee gepaard ging. Het was een openhartige poging om mijn gevoelens te uiten, om iets te zeggen dat ik al zo lang niet had kunnen zeggen.

Terwijl ik het nummer begon, zag ik in mijn ooghoek Koen weer staan. Deze keer keek hij recht naar me. De afstand tussen ons leek te vervagen, en ik voelde een intense connectie tijdens de uitvoering. Onze blikken kruisten elkaar, en ik zag een mix van emoties in zijn ogen. Het was een vreemde mengeling van pijn, verdriet, en misschien, hopelijk, een beetje begrip.

Het nummer kwam langzaam tot een einde, en het applaus van het publiek was oorverdovend. Maar voor mij was het meer dan dat. Het was een moment van erkenning, een poging om de kloof tussen ons te overbruggen, zelfs als we nog steeds niet met elkaar hadden gesproken.

Toen de lichten weer opgingen en de show zijn voortgang vervolgde, kon ik mijn ogen niet van Koen afhouden. Hij was daar, en het was een herinnering aan hoe belangrijk hij altijd voor me zou blijven, ongeacht hoe ver we van elkaar verwijderd waren.

Na de show, toen het publiek begon te vertrekken en de opwinding van de avond begon af te nemen, maakte ik me klaar om backstage te gaan. Mijn gedachten waren nog steeds bij Koen, en de ontmoeting met hem had me op een manier geraakt die ik niet had verwacht.

Ik moest hem zien. Of hij nu iets tegen me zou zeggen of niet, ik moest mijn gevoelens met hem delen. Misschien kon dit een nieuw begin zijn, of misschien was het gewoon een stap op weg naar verzoening. Maar ik wist dat ik iets moest doen.

Niall kwam naar me toe, net toen ik de backstage-deur opende. "Alles goed?" vroeg hij, zijn bezorgde blik viel op mijn gezicht.

"Ja," zei ik, terwijl ik een diepe ademhaling nam. "Maar ik moet iets doen. Iets belangrijks."

Hij knikte begrijpend en legde een hand op mijn schouder. "Ik ben hier voor je, wat je ook besluit."

''Paul!?'' Roep ik. Hij komt meteen naar mij toe. ''Zou jij die groep jongens willen uitnodigen backstage die in de vip gedeelte waren?'' Vraag ik hem. ''Ja komt voor elkaar'' en weg is hij.