𝑨 𝑺𝒐𝒏𝒈 𝑭𝒐𝒓 𝑴𝒚 𝑩𝒓𝒐𝒕𝒉𝒆𝒓

H11

Pov Zaar

AHHH MENSEN LOEF DAT LIEDJE ZO ERGG!!!

De geluiden van de studio vulden de lucht met een rustgevende energie terwijl ik door de gangen liep. De geur van vers gezette koffie hing in de lucht, vermengd met de vaag herkenbare geur van hout en leer van de oude stoelen en banken die verspreid stonden in de wachtruimte. Er waren maar weinig plekken waar ik me echt op mijn gemak voelde, maar studio's hadden altijd dat effect op me. Hier ging het om de muziek, om creativiteit, en vooral om mezelf zijn – of zo voelde het meestal, tenminste.

Vandaag was anders. Dit was niet zomaar een studiosessie. Ik stond op het punt om te werken met niemand minder dan One Direction.

Hoewel ze momenteel in een soort break zaten, hadden ze de afgelopen jaren de muziekwereld gedomineerd. Ze waren overal. En Paul, mijn tourmanager, had de connectie gelegd. Hij werkte ook met hen samen, en toen hij me vertelde dat ze bezig waren met een nieuw album, Four, had ik nauwelijks kunnen geloven dat ze interesse hadden om met mij een nummer op te nemen.

Ik had al jaren bewondering voor hun werk, hun opkomst, en hun onmiskenbare invloed op de popcultuur. Maar wat me het meest intrigeerde was hun dynamiek als groep – hoe ze hun succes met elkaar deelden, ondanks de intense druk van roem. Iets wat ik nooit echt had kunnen doen met de mensen die het dichtst bij me stonden.

De deur van de studio stond op een kier, en toen ik naar binnen gluurde, zag ik ze zitten: Harry, Liam, Niall, Louis en Zayn. Ze zaten in een kring, lachend en pratend alsof dit een gewone dag voor hen was. Er hing een ontspannen sfeer, ondanks de druk om aan een nieuw album te werken. Het voelde bijna alsof ze hun break nodig hadden gehad om weer op adem te komen, en nu werkten ze vanuit een plek van nieuwe energie.

"Zaar, goed dat je er bent!" Paul kwam naar me toe en begroette me met een brede glimlach. "De jongens hebben er zin in."

Ik glimlachte en knikte, maar voelde een lichte spanning in mijn borst. Het was vreemd om nerveus te zijn. Ik was Zaar van Heest, een van de grootste popsterren ter wereld, gewend aan samenwerkingen met grote namen, aan de schijnwerpers, aan alles wat bij dit leven hoorde. Maar toch... dit voelde anders.

Toen ik de ruimte binnenstapte, keken de jongens op en begroetten me hartelijk. Het voelde meteen warm en vriendelijk, alsof ik een oude vriend ontmoette, niet de grootste boyband van het moment.

"Hey, Zaar! Geweldig om je te ontmoeten," zei Niall, zijn Ierse accent duidelijk hoorbaar terwijl hij opstond om me een hand te geven.

"Ja, we hoorden dat je een fenomenale stem hebt," voegde Harry eraan toe, zijn groene ogen nieuwsgierig terwijl hij me aankeek.

"Ik probeer mijn best te doen," antwoordde ik bescheiden, terwijl ik de handen van de andere jongens schudde. "Het is surrealistisch om met jullie te werken. Jullie muziek heeft zoveel impact gehad, en nu hier zijn voor een samenwerking... dat is gewoon fantastisch."

"Nou, we zijn vereerd," zei Liam terwijl hij weer ging zitten. "Paul heeft alleen maar lovende dingen over je gezegd. Hij is een man van weinig woorden, maar als hij enthousiast is, weet je dat het goed zit."

Ik lachte en wierp een blik op Paul, die nonchalant zijn schouders ophaalde alsof het geen groot probleem was. Paul was altijd praktisch en zakelijk, maar zijn loyaliteit betekende alles.

"Het lijkt alsof Paul een groot geheim heeft bewaard door ons niet eerder met je in contact te brengen," grapte Louis terwijl hij me uitnodigde om bij hen te komen zitten.

Ik nam plaats tussen Zayn en Niall, die meteen begonnen te praten over het nummer dat we samen zouden opnemen. Het werd al snel duidelijk dat dit geen standaard samenwerking zou zijn. Ze wilden iets persoonlijks, iets dat niet alleen hun geluid zou weerspiegelen, maar ook mijn stijl en verhaal.

"We werken aan een nieuw album en ons leek het heel leuk dat we een feat met jou doen bij een nummer," legde Harry uit. 

"Ja," vulde Liam aan, "en we dachten dat jouw stem en jouw verhaal daar perfect bij zouden passen."

Ik knikte, mijn hoofd vol ideeën terwijl ze verder uitlegden hoe ze de samenwerking voor zich zagen. Maar terwijl ze praatten, dwaalden mijn gedachten onbewust af naar Koen. Wat zou hij hiervan vinden? Hij was altijd de eerste geweest om me te steunen toen ik net begon met muziek, maar dat voelde nu als een andere wereld. Een wereld waar hij geen deel meer van uitmaakte.

Plotseling vroeg Niall: "Hoe is het eigenlijk met je familie, Zaar? Zijn ze trots op alles wat je hebt bereikt?"

Het was een onschuldige vraag, maar het voelde als een steek. De lach op mijn gezicht verstijfde even, en ik merkte dat mijn hand automatisch naar mijn armband ging – een simpel zilveren bandje dat Koen me ooit had gegeven.

"Ja, ze zijn... trots," antwoordde ik langzaam, mijn ogen even naar de grond gericht. "Mijn ouders zeker. En... mijn broer ook, denk ik."

"Denk je?" vroeg Harry zachtjes, zijn toon voorzichtig.

Ik haalde diep adem en keek hen aan. Dit was niet het moment om alles te delen. De jongens waren aardig, en ik voelde me op mijn gemak bij hen, maar sommige dingen hield ik liever voor mezelf. De scheiding tussen mijn familie en mijn carrière was een diepe kloof, een die ik lang had genegeerd.

"Mijn broer is meer iemand die achter de schermen werkt," vervolgde ik, ontwijkend. "Hij is zelf ook bekend, in Nederland vooral. Hij doet dingen op YouTube met een paar vrienden – De Bankzitters''

Niall fronste lichtjes en schudde zijn hoofd. ''Klinkt wel leuk, YouTube kan echt een grote impact hebben tegenwoordig."

"Ja," bevestigde ik snel. "Het is een andere vorm van bekendheid dan de onze, maar hij is goed in wat hij doet. We hebben alleen al een tijdje geen contact gehad."

Er viel een korte stilte. De jongens keken me nieuwsgierig aan, maar lieten het onderwerp rusten, gelukkig. Ze konden waarschijnlijk wel voelen dat er meer achter mijn woorden zat, maar ze waren beleefd genoeg om niet door te vragen. Ik voelde een opluchting, maar ook een vreemde leegte.

We praatten verder over het nummer, bespraken melodieën en teksten. De sfeer bleef licht, maar in de achtergrond bleef mijn hoofd bonken van de herinneringen aan Koen. Zayn vroeg me nog naar specifieke muziekstijlen die ik graag wilde combineren, en Harry stelde voor dat we wat vocal harmonies zouden proberen in het refrein. Maar ergens, diep vanbinnen, was ik niet helemaal daar. Mijn gedachten dwaalden telkens weer af naar die ene persoon die altijd aan mijn zijde had gestaan, maar die ik nu niet meer kende.

Terwijl de tijd verstreek en we aan het werk gingen, voelde ik een kleine vonk van hoop. Misschien was het niet te laat om dingen recht te zetten, om Koen weer in mijn leven te brengen. Maar voor nu moest ik me focussen op de muziek, op het hier en nu, en op het samenwerken met deze jongens die me zo vriendelijk in hun wereld hadden verwelkomd.

Dit nummer zou bijzonder worden, dat wist ik zeker. Maar misschien, heel misschien, zou het ook een stap zijn in de richting van iets groters.