𝑨 𝑺𝒐𝒏𝒈 𝑭𝒐𝒓 𝑴𝒚 𝑩𝒓𝒐𝒕𝒉𝒆𝒓

H15

Pov Zaar

2 maanden later 

(extra lang hoofdstuk, ja mensen de bankzitters komen in het volgende hoofdstuk weer voor!!!)

Het was een frisse ochtend in Londen. De regen tikte zachtjes tegen het raam van de taxi terwijl ik door de straten reed, op weg naar het interview. Het was een tijd geleden dat ik in de stad was geweest. Londen voelde anders dan de andere grote steden waar ik tijdens mijn tour was geweest—iets minder overweldigend dan New York, iets minder verzadigd met herinneringen dan Los Angeles. Maar vandaag voelde het gespannen.

Het was nu twee maanden geleden sinds die avond met Niall in Los Angeles. We hadden samen gelachen, gepraat, en iets wat leek op een connectie gevoeld. Toch was er daarna niets meer gebeurd. We gingen elk onze eigen weg, druk bezig met het afronden van onze projecten. Mijn eigen album kwam eraan, en het nieuwe album van One Direction, Four, was net een dag uit. Het nummer dat we samen hadden opgenomen stond erop, en overal hoorde ik hoe mensen enthousiast waren over de samenwerking.

Vandaag had ik een interview voor een bekend muziekblad, waarin ik zou praten over het nummer, mijn werk met de jongens, en de komende tour. 

De taxi stopte voor het statige hotel waar het interview zou plaatsvinden. Terwijl ik uitstapte, trok ik mijn jas wat dichter om me heen tegen de koude wind. De zenuwen die ik normaal niet voelde voor interviews, waren er nu wel. Misschien was het omdat dit mijn eerste grote interview in Londen was, of misschien was het iets anders—iets of iemand anders.

"Goedemorgen, Zaar," begroette de PR-manager me toen ik de lobby binnenstapte. "Alles staat klaar voor het interview. We zitten boven in een privékamer."

Ik knikte en volgde haar naar de lift. Terwijl we omhoog gingen, probeerde ik mijn gedachten te ordenen. Er was zoveel gebeurd in de afgelopen maanden, en ik was trots op het werk dat we met One Direction hadden gedaan. Toch bleef die ene avond met Niall door mijn hoofd spoken, en ik vroeg me af waarom we elkaar daarna niet meer hadden gesproken. Het voelde... onaf.

De liftdeuren gingen open, en we liepen een rustige, elegante kamer binnen. Ik zag de opstelling voor het interview: camera's, lichten, stoelen met zachte kussens. Het voelde allemaal routineus, totdat ik een stem hoorde.

"Zaar! Kijk eens wie er ook is."

Mijn adem stokte even toen ik opkeek en de vier jongens van One Direction zag staan. Niall, Harry, Liam en Louis waren er allemaal. Ze lachten en zwaaiden naar me, hun ogen vriendelijk en vol herkenning. Niall stond wat verder naar achteren, met zijn handen in zijn zakken, maar zijn ogen vonden de mijne meteen.

"Wat een verrassing!" zei ik, hopend dat mijn stem niet te nerveus klonk. "Ik wist niet dat jullie hier ook zouden zijn."

Harry, altijd de charmeur, gaf me een speelse knipoog. "We wilden je niet alle aandacht laten stelen, Zaar. Het is toch een samenwerking?"

Liam lachte en gaf me een korte knuffel. "Het is lang geleden! Hoe gaat het met je?"

"Druk, maar goed," zei ik, terwijl ik de jongens begroette. Het voelde vertrouwd, alsof de tijd tussen ons niet bestond. "En met jullie? Jullie album is net uit, dat moet wel fantastisch voelen."

"Het is geweldig," zei Louis. "We zijn blij met hoe alles is gelopen. En het nummer dat we samen hebben gedaan is echt een van de hoogtepunten."

"Daar ben ik blij om te horen," glimlachte ik. "Het was zo'n gave ervaring om met jullie te werken."

Mijn blik dwaalde weer af naar Niall. Hij stond nog steeds op de achtergrond, maar toen ik hem aankeek, liep hij langzaam mijn kant op.

"Hey," zei hij zachtjes, terwijl de anderen verder praatten met de crew.