𝑨 𝑺𝒐𝒏𝒈 𝑭𝒐𝒓 𝑴𝒚 𝑩𝒓𝒐𝒕𝒉𝒆𝒓

H21

Pov Zaar

De lucht in de backstage-ruimte was nog steeds zwaar van onuitgesproken woorden, maar de spanning tussen Koen en mij leek eindelijk te breken. We hadden elkaar lang genoeg in de ogen gekeken om te begrijpen dat dit gesprek de eerste stap was. Niet de laatste. Nog niet de oplossing. Maar een stap vooruit, hoe klein ook.

"Ik weet dat het niet gemakkelijk is geweest voor jou," begon ik voorzichtig, terwijl ik naar de grond staarde, zoekend naar de juiste woorden. "Voor ons allebei niet. Maar dit is nieuw voor mij ook, Koen. De roem, het reizen, de afstand... Ik wist niet hoe ik je kon vasthouden zonder je kwijt te raken."

Koen haalde zijn schouders op en zuchtte, een geluid vol frustratie, maar ook opluchting. "Ja, misschien. Misschien had ik gewoon moeite met hoe snel alles veranderde. Niet alleen voor jou, maar ook voor mijzelf."

Ik keek hem aan en zag dat hij die woorden met moeite uitsprak. "En toen je ineens weg was, leek het alsof het makkelijker was om niet te proberen, weet je? Alsof het gewoon... zo hoorde te gaan."

Ik voelde een steek van spijt en verdriet. Hoe had het zover kunnen komen? Hoe hadden we elkaar zo verloren in alles wat om ons heen gebeurde?

"Koen, ik wil dit herstellen," zei ik zacht, maar vastberaden. "Ik weet niet hoe lang het duurt of hoe moeilijk het gaat worden, maar ik wil dat we weer... dat we weer broer en zus kunnen zijn. Echt. Zoals vroeger."

Hij knikte langzaam, zijn ogen glinsterden van emoties die hij blijkbaar niet langer kon verbergen. "Ja, ik ook. Het zal niet in één keer goed zijn, maar... we kunnen in elk geval proberen."

Er viel weer een stilte, maar deze keer was het anders. Het voelde niet meer als een muur tussen ons, maar meer als een ruimte waarin we konden ademen. Het voelde als een nieuw begin, hoe ongemakkelijk en fragiel ook.

"Kom, laat me je aan Niall voorstellen," zei ik plotseling, in een poging om de spanning te verlichten. "Hij is echt geweldig en... ik wil gewoon dat jullie elkaar ontmoeten."

Koen trok een mondhoek op in een halfslachtige glimlach. "Ja, ik hoorde al wat over hem van Robbie en de rest. Blijkbaar is hij de reden dat je altijd zo vrolijk bent."

Ik lachte zachtjes. "Ja, hij is goed voor me."

We begonnen langzaam naar de andere jongens te lopen, die verderop in de backstage-ruimte stonden te praten. Niall stond net op het punt om te vertrekken, maar toen hij me zag, bleef hij staan en draaide zich om. Zijn ogen gingen van mij naar Koen, en ik zag hem even peinzend kijken, maar daarna verscheen er een glimlach op zijn gezicht.

"Hey," zei hij vriendelijk, zijn hand uitstrekkend naar Koen. "Ik ben Niall."

Koen keek naar zijn hand en schudde die kort, zijn ogen schichtig van mij naar Niall springend. "Koen. Leuk je eindelijk te ontmoeten."

Niall knikte, en ik zag dat hij zich bewust was van de spanning. Hij was altijd goed geweest in het aanvoelen van mensen en situaties. "Zaar heeft het over je gehad. Goed dat je er bent vanavond."

Koen haalde zijn schouders op en gaf een korte glimlach. "Ja, ik kon deze show niet missen."

De uitwisseling was kort en misschien een beetje ongemakkelijk, maar het was een start. Ik wist dat Niall het zou begrijpen, dat hij zou zien dat dit voor mij belangrijk was en dat hij me de ruimte zou geven om dit op mijn eigen manier aan te pakken.

"Misschien kunnen we met z'n allen iets drinken na de show," stelde Niall voor. "Ik weet dat we allemaal wel wat te vieren hebben, toch?"

Ik knikte en glimlachte, dankbaar voor zijn suggestie. "Dat klinkt goed."

Het voelde vreemd en toch vertrouwd, om weer in hun gezelschap te zijn, ondanks de lange tijd die was verstreken.

Na een tijdje merkte ik dat Koen iets afstandelijker was dan de rest. Hij stond wat achteraan, zijn armen over elkaar geslagen, alsof hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde. Dat frustreerde me, maar ik wist ook dat dit alles veel voor hem moest zijn. Ik kon hem niet dwingen om meteen open te zijn.

"Zaar," begon Koen plotseling, terwijl hij mijn aandacht trok. "Kan ik even met je praten? Alleen?"

Ik knikte, een beetje nerveus over wat hij wilde zeggen, maar ik volgde hem toch naar een rustigere hoek van de ruimte. Niall en de anderen bleven achter, duidelijk wetend dat we even tijd nodig hadden.

Koen draaide zich naar me om, zijn ogen intens en serieus. "Ik wil gewoon dat je weet dat ik niet verwacht dat alles ineens normaal is. Dit... dit tussen ons, het is ingewikkeld. Maar ik waardeer het dat je de eerste stap hebt gezet. Dat je me hebt uitgenodigd."

Ik voelde een brok in mijn keel. "Koen, ik heb zoveel spijt dat we elkaar zo lang kwijt zijn geweest. Ik had eerder iets moeten doen."

Hij schudde zijn hoofd. "Nee, ik ook. We hebben allebei fouten gemaakt. Maar laten we gewoon zien waar het heen gaat, oké?"

Ik knikte langzaam. "Oké."

We stonden daar een tijdje in stilte, maar het voelde niet ongemakkelijk meer. Het voelde... goed. Alsof we iets belangrijks hadden bereikt, ook al wisten we allebei dat er nog een lange weg te gaan was.

"Zullen we teruggaan naar de rest?" vroeg ik uiteindelijk.

Koen knikte, en samen liepen we terug naar de groep. Het voelde alsof er een last van mijn schouders was gevallen, ook al was het probleem niet volledig opgelost. Maar dat maakte niet uit. Wat wel uitmaakte, was dat we allebei probeerden.

De avond ging verder, en terwijl we samen lachten en praatten, voelde ik een sprankje hoop. Misschien, net misschien, zou alles goed komen tussen ons.

Voor nu was dat genoeg.