𝑨 𝑺𝒐𝒏𝒈 𝑭𝒐𝒓 𝑴𝒚 𝑩𝒓𝒐𝒕𝒉𝒆𝒓

❥︎𝑃𝑟𝑜𝑙𝑜𝑜𝑔

Het geluid van de regen op de ramen van de hotelkamer overstemde het zachte geruis van het verkeer in de straten beneden. Het was een luxe penthouse, met hoge plafonds en een panoramisch uitzicht over New York, maar Zaar zag het niet. Haar ogen staarden dof naar haar telefoon, die op de tafel lag te trillen met binnenkomende berichten. Interview verzoeken, felicitaties, meldingen van fans. De wereld schreeuwde om haar aandacht, maar het enige waar ze aan kon denken, was de stilte die ze voelde sinds het begin van haar carrière.

Sinds hem. 

Zaar veegde een losgeraakte pluk haar uit haar gezicht en haalde diep adem. Haar lichaam was moe, ondanks de glimlach die ze vanavond zo zorgvuldig had opgezet tijdens het gala. De glitterjurk, het perfecte kapsel, het applaus. Het leek alsof het iemand anders was geweest die daar stond. Iemand anders die de prijs in ontvangst had genomen, alweer een nieuwe onderscheiding om toe te voegen aan haar indrukwekkende collectie.

Maar hier, in de verlatenheid van haar hotelkamer, voelde ze zich klein. Onvolledig.

Op het scherm van haar telefoon was een bericht van haar team verschenen. "Albumrelease verplaatst. Interview met Vogue bevestigd. Belangrijk gesprek over tour morgen." Routine. Alles was routine. Maar dan gleed haar blik omlaag, naar de afspeellijst die ze die ochtend had geopend. De naam van het nummer dat bovenaan stond liet haar maag samentrekken.

"A Song for My Brother"

Het was nog steeds ongekend dat het nummer al viraal ging, nog voordat het officieel was uitgebracht. Haar volgers speculeerden, maakten video's, analyseerden elke zin. En de media... die deden wat ze altijd doen: graven, vragen, speculeren. Maar het enige dat ze wisten, was dat het een persoonlijk nummer was. Geen van hen kende het verhaal achter de woorden. Alleen zij kende het, en hij. En de waarheid was dat het niet alleen een lied was, maar een roep om hem terug te vinden. Haar broer. De jongen die er altijd voor haar was, voordat alles veranderde

Zaar sloot haar ogen en herinnerde zich de laatste keer dat ze samen waren geweest. Hun huis, een warme zomerdag in Nederland. Ze was pas zeventien en had net haar eerste platencontract getekend. Koen had haar gefeliciteerd, zijn ogen vol trots, maar er zat iets donkers in zijn blik, iets wat ze toen niet had willen begrijpen. Ze hadden die avond woorden gewisseld. Hij had haar gewaarschuwd om niet alles op te geven voor roem, om zichzelf niet te verliezen in de beloftes van de industrie. Maar ze had niet geluisterd.

"Je zult spijt krijgen, Zaar," had hij gezegd. "Op een dag zul je beseffen dat niets belangrijker is dan de mensen die er vanaf het begin voor je waren." 

Ze had hem niet geloofd. Niet toen. En nu? Nu voelde het alsof de woorden van haar broer een vloek waren geweest die haar jarenlang had achtervolgd. Want terwijl de wereld haar omarmde, had zij hem verloren. De afstand tussen hen was groter geworden dan de oceanen die ze overstak tijdens haar tournees. En de eenzaamheid? Die groeide met elke nieuwe hit, elke nieuwe prijs.

Zaar opende haar ogen en pakte haar telefoon. Haar vingers zweefden boven de toetsen. Haar ademhaling versnelde terwijl ze twijfelde, het gewicht van de jarenlange stilte zwaar op haar borst. Het was gemakkelijk om de interviews te ontwijken, om te doen alsof het nummer gewoon een creatieve uiting was, een fictief verhaal. Maar de waarheid kon ze niet langer ontkennen.

Met trillende handen typte ze zijn naam in de zoekbalk van haar telefoon. Zijn profiel verscheen onmiddellijk, met duizenden volgers en recente video's van hem en zijn vrienden. "De Bankzitters," een groep die ze amper kende, behalve van wat haar team haar had verteld. Koen was succesvol geworden, op zijn eigen manier, maar niet in haar wereld. Niet in de schijnwerpers die zij kende.

Haar vinger zweefde boven de knop om hem een bericht te sturen. Het was een simpele handeling, en toch voelde het als de moeilijkste keuze die ze ooit had moeten maken. Wat zou hij zeggen? Zou hij überhaupt reageren? Of had ze hem voorgoed verloren?

Ze sloot haar ogen opnieuw en liet haar gedachten teruggaan naar die zomerdag, naar de jongen die altijd aan haar zijde had gestaan. Misschien was het te laat om dingen recht te zetten. Misschien was het onherstelbaar, wat er tussen hen was gebeurd. Maar misschien ook niet.

Ze opende haar ogen en klikte weg.

Het lukt haar niet, nu nog niet. Misschien ooit...