𝑨 𝑺𝒐𝒏𝒈 𝑭𝒐𝒓 𝑴𝒚 𝑩𝒓𝒐𝒕𝒉𝒆𝒓

H22

Pov Zaar

De dagen na het optreden in Parijs vlogen voorbij. De tour zat in een stroomversnelling, en ik had nauwelijks tijd om adem te halen. Elke dag een andere stad, een ander podium, nieuwe gezichten, maar dezelfde zenuwen en dezelfde routine. Ondanks de hectiek bleef Koen in mijn gedachten. Het moment in de Ziggo Dome, de woorden die we hadden gewisseld backstage, de geladen stilte daarna—het bleef me achtervolgen. Maar ik was ook dankbaar. Voor het eerst in jaren leek er een klein beetje hoop op herstel.

Het was nu ruim een week later, en de tourkaravaan stond in Londen, waar ik een paar dagen rust had. Niall was in de stad om wat vrienden te zien, en hoewel ik normaal gesproken met hem zou meegaan, had ik besloten wat tijd voor mezelf te nemen. Ik wilde mijn gedachten ordenen, mijn emoties een plek geven. In plaats van Niall te volgen, had ik besloten een lange wandeling te maken door de stad. Londen had altijd iets rustgevends, ondanks de drukte. De anonimiteit van de grote stad gaf me de ruimte om gewoon even te verdwijnen.

Met mijn capuchon laag over mijn hoofd getrokken en zonnebril op, liep ik langs de Theems, waar toeristenfoto's maakten en Londenaren hun dagelijkse routine volgden. Het was precies wat ik nodig had: een plek waar niemand me herkende, waar ik even niet Zaar de wereldster hoefde te zijn.

Mijn telefoon trilde in mijn zak. Toen ik het eruit haalde, zag ik een bericht van Niall.

Niall: "Alles goed daar? Mis je x"

Ik glimlachte zachtjes en stuurde snel een antwoord terug.

Zaar: "Alles goed, gewoon even wat tijd voor mezelf. Zie je later."

Niall had de afgelopen weken een ongelooflijke steun voor me geweest. Niet alleen als mijn vriend, maar ook als mijn rots in de branding tijdens de emotionele rollercoaster met Koen. Zijn geduld en begrip zorgden ervoor dat ik me veilig voelde, en dat was precies wat ik nodig had.

Terwijl ik door de straten dwaalde, besloot ik ergens te gaan zitten voor een kop koffie. Ik liep een klein café binnen dat verborgen lag tussen de drukke winkelstraten. Het was rustig binnen, en ik zocht een tafeltje uit bij het raam, waar ik uitkeek op de passerende mensen.

Terwijl ik mijn koffie bestelde en mijn gedachten liet afdwalen, ging mijn telefoon weer af. Dit keer was het een bericht van Robbie.

Robbie: "Yo, ik ben in Londen met Milo en Raoul. Zin om iets te drinken?"

Ik las het bericht twee keer. Robbie en de anderen waren hier? Dat was onverwacht. Een deel van me wilde het aanbod afslaan, gewoon omdat ik vandaag tijd voor mezelf wilde. Maar een ander deel van me, het nieuwsgierige deel, wilde weten hoe het met hen ging. Bovendien, als zij hier waren, wie weet of Koen ook in de buurt was?

Na een korte aarzeling, typte ik een antwoord terug.

Zaar: "Dat klinkt goed! Waar zijn jullie?"

Robbie reageerde snel, en een paar minuten later had ik hun locatie—een gezellige bar niet ver van het café waar ik zat. Ik dronk snel mijn koffie op, trok mijn capuchon weer over mijn hoofd en ging op weg.

Toen ik de bar binnenliep, duurde het niet lang voordat ik Robbie, Milo en Raoul zag zitten. Ze zaten in een hoek, lachend en pratend zoals altijd. Het was grappig hoe vertrouwd ze aanvoelden, zelfs al had ik ze nog niet vaak in het echt gezien. Door de jaren heen had ik genoeg over hen gehoord van Koen en had ik hun video's wel eens bekeken, maar toch voelde het nu anders om hen zo te zien.

"Hey!" riep Robbie, terwijl hij opstond en zijn hand opstak om te zwaaien. "Daar is ze dan!"

Ik glimlachte en liep naar hen toe. "Hey jongens," zei ik, terwijl ik een stoel naar me toe trok. "Wat brengt jullie hier in Londen?"

"We hadden wat opnames hier in de buurt," legde Milo uit, terwijl hij een slok van zijn biertje nam. "En dachten, waarom niet even rondhangen in Londen?"

"En nu zitten we hier," voegde Raoul lachend toe.

Ik knikte en leunde achterover in mijn stoel. Het voelde goed om even weg te zijn van de drukte van de tour, en eerlijk gezegd was het fijn om wat tijd door te brengen met mensen die een connectie hadden met mijn verleden.

Na een tijdje vroeg ik nonchalant: "En Koen? Is hij ook hier in Londen?"

Robbie keek even naar de anderen voordat hij antwoordde. "Nee, hij is niet mee. Hij had andere dingen te doen in Nederland. Maar we hebben het laatst nog wel over je gehad."

Mijn hart maakte een sprongetje bij die opmerking. "Oh ja? Waarover?"

Robbie haalde zijn schouders op. "Nou, over de show in de Ziggo Dome, natuurlijk. Hij vond het indrukwekkend, maar het heeft hem ook geraakt. Vooral dat ene nummer... je weet wel."

Ik knikte langzaam. "Ja, ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk voor hem was om dat te horen."

Milo leunde naar voren, zijn gezicht serieus. "Hij praat niet veel over zijn gevoelens, weet je? Maar het is duidelijk dat die avond iets voor hem veranderde. Hij zegt het misschien niet, maar hij heeft je gemist, Zaar."

Zijn woorden raakten me dieper dan ik had verwacht. Het idee dat Koen nog steeds iets voor me voelde, dat hij misschien ook op zoek was naar een manier om onze band te herstellen, gaf me hoop.

Terwijl de avond vorderde, praatten we over van alles—de toekomstplannen van de Bankzitters, mijn tour, en zelfs oude herinneringen aan de tijd dat Koen en ik nog regelmatig contact hadden. Het was verfrissend om te horen dat zijn vrienden hem steunden, en het gaf me een gevoel van verbondenheid dat ik al lang niet meer had gevoeld.

Op een gegeven moment vroeg Raoul: "Heb je het gevoel dat jullie weer echt contact gaan krijgen? Met Koen bedoel ik."

Ik nam een slok van mijn drankje en dacht even na. "Ik hoop het," zei ik uiteindelijk. "We hebben tenminste weer gepraat, en dat is een begin. Maar er is nog zoveel dat tussen ons in staat."

"Geef het tijd," zei Robbie met een bemoedigende glimlach. "Jullie komen er wel."

De avond vloog voorbij, en voordat ik het wist, stond ik weer buiten, met een lichte kou die door de Londense straten waaide. Terwijl ik afscheid nam van de jongens, voelde ik een vreemde combinatie van opluchting en verlangen. De ontmoeting met Robbie en de anderen had me dichter bij Koen gebracht, al was het maar door hun verhalen en steun.

Terwijl ik terugliep naar mijn hotel, voelde ik me vastberadener dan ooit. Dit was nog niet het einde van mijn verhaal met Koen. Dit was pas het begin van iets nieuws.