𝑨 𝑺𝒐𝒏𝒈 𝑭𝒐𝒓 𝑴𝒚 𝑩𝒓𝒐𝒕𝒉𝒆𝒓

H23

Pov Zaar

Londen was altijd een stad geweest die me inspireerde, maar die avond voelde het anders. De lichten van de straten, het zachte geruis van de wind en de stille stemmen van voorbijgangers brachten een vreemde rust in me, een kalmte die ik de laatste tijd niet meer had gekend. De ontmoeting met Robbie, Milo en Raoul had veel losgemaakt, en nu, terwijl ik terugliep naar mijn hotel, bleef Koen in mijn gedachten hangen. Zijn afwezigheid was misschien voelbaar, maar zijn aanwezigheid leek de hele tijd bij me te zijn.

De avond liep ten einde toen ik eindelijk mijn hotelkamer binnenliep. Het was een suite die op de bovenste verdieping lag, met een prachtig uitzicht over de stad. Terwijl ik de deur achter me dichtdeed, liet ik me op de bank vallen en sloot mijn ogen. Het was stil, op de zachte ruis van de stad na, en voor het eerst sinds lange tijd voelde ik me niet overweldigd door de eenzaamheid.

Mijn telefoon trilde zachtjes op de salontafel en ik zag Niall's naam op het scherm verschijnen.

Niall: "Hoe was het met de jongens?"

Ik glimlachte bij zijn bericht. Niall wist dat ik vanavond wat tijd doorbracht met Robbie en de rest van de Bankzitters, en ondanks dat hij altijd begripvol was, voelde ik een lichte spanning tussen ons als het om Koen ging. Hij begreep hoe belangrijk mijn broer voor me was, maar tegelijkertijd was hij ook voorzichtig met het onderwerp, waarschijnlijk omdat hij niet zeker wist hoe hij me moest helpen.

Zaar: "Het was goed. Veel gepraat. Het was fijn om even met hen te zijn."

Ik wachtte even voordat ik op 'verzenden' drukte. Iets in me wilde meer vertellen, om Niall meer deelgenoot te maken van de innerlijke strijd die ik voerde, maar ik wist niet hoe ik dat moest doen zonder hem te belasten.

Mijn telefoon trilde opnieuw. Een tweede bericht van Niall verscheen.

Niall: "Fijn om te horen, babe. Ik mis je. Heb je morgen tijd om elkaar te zien?"

Zijn woorden gaven me een warm gevoel. Niall had altijd een manier om me te kalmeren, om me het gevoel te geven dat alles goed zou komen, ongeacht wat er gaande was. Onze relatie was een toevluchtsoord in de hectiek van mijn leven, en hoewel ik het afgelopen jaar enorm veel had meegemaakt, had hij altijd aan mijn zijde gestaan.

Zaar: "Ik mis jou ook. Morgen klinkt goed. Laten we iets leuks doen."

Met een tevreden zucht legde ik mijn telefoon neer en stond op om naar het raam te lopen. De stad lag voor me, verlicht door duizenden lichten die leken te knipperen als sterren. Het was een beeld van een wereld die doorging, ongeacht wat er in mijn leven gebeurde. Maar nu, op dit moment, voelde ik een verandering. Er was iets in beweging gezet, en hoewel ik niet precies wist wat, voelde ik dat het te maken had met Koen.

De volgende ochtend ontmoette ik Niall voor een ontspannen ontbijt in een klein, verborgen café in de buurt van Hyde Park. Het was een van onze favoriete plekken om even aan de wereld te ontsnappen, weg van de paparazzi en de constante druk van onze carrières. Toen ik binnenkwam, zag ik hem al zitten in een hoekje, een ontspannen glimlach op zijn gezicht toen hij me zag.

"Goedemorgen," zei hij zachtjes terwijl hij opstond en me in zijn armen trok. Zijn geur was vertrouwd en rustgevend, en ik voelde me meteen op mijn gemak.

"Goedemorgen," antwoordde ik, mijn hoofd tegen zijn borst rustend voordat ik hem losliet en tegenover hem ging zitten.

Niall bestelde voor ons beiden een koffie en een eenvoudig ontbijt, en terwijl we wachtten, hield hij mijn hand vast, zijn vingers zachtjes over de mijne strijkend.

"Hoe voel je je vandaag?" vroeg hij. Zijn blauwe ogen keken me aan met een mengeling van zorg en nieuwsgierigheid.

Ik haalde mijn schouders op. "Beter, denk ik. Gisteren met de jongens praten heeft me wel goed gedaan."

Niall knikte langzaam. "Dat is fijn om te horen. Het lijkt alsof je meer in balans bent de laatste tijd, sinds dat gesprek met Koen na de show."

Ik keek naar mijn koffie en roerde langzaam. "Misschien. Het heeft me in ieder geval laten inzien dat ik dingen anders moet aanpakken. Ik kan niet blijven wegrennen voor wat er is gebeurd."

"Je hoeft niet alles meteen op te lossen," zei Niall geruststellend. "Soms kost het tijd. En dat is oké."

Ik glimlachte zwakjes naar hem. "Je hebt gelijk. Het is gewoon moeilijk om te weten waar te beginnen. Maar ik voel dat er een opening is, een mogelijkheid om weer contact te maken."

Niall kneep zachtjes in mijn hand. "En je hebt de tijd. Koen is je broer, en dat gaat nooit weg. Hoe moeilijk het ook wordt."

Zijn woorden brachten een zekere rust in me. Het was alsof hij precies wist wat ik nodig had om door te gaan, zelfs als ik zelf de weg niet altijd zag.

De rest van de ochtend brachten we door met praten over alledaagse dingen. Het was heerlijk om even te ontsnappen aan de stress van het tourleven en de druk van mijn carrière. Niall en ik waren al zo lang samen dat we elkaar door en door kenden, en ondanks alles wat we hadden meegemaakt, voelde het nog steeds goed. Onze band was sterk en groeide alleen maar naarmate we meer tijd samen doorbrachten.

Terwijl we door Hyde Park wandelden na het ontbijt, sloeg Niall een arm om me heen en keek me even zwijgend aan. Er was een onuitgesproken vraag in zijn ogen, en ik wist dat het moment gekomen was om erover te praten.

"Zaar... Heb je er ooit aan gedacht om weer een stap te zetten naar Koen? Ik bedoel... echt proberen het goed te maken?"

Zijn vraag hing in de lucht, en ik voelde mijn hart even sneller kloppen. Het idee was niet nieuw voor me, maar het voelde nog steeds te pijnlijk, te ingewikkeld om zomaar in de praktijk te brengen.

"Ik weet het niet, Niall," zei ik na een korte stilte. "Het voelt alsof er zoveel tussen ons in staat. Maar... ja, ik wil het proberen. Voor mezelf, en voor hem."

Niall glimlachte bemoedigend. "Misschien is dit het moment. Misschien is het tijd om het verleden achter je te laten en de toekomst in te stappen."

Ik knikte langzaam, terwijl ik zijn woorden in me opnam. Misschien was hij wel gelijk. Misschien was dit het moment om echt vooruit te kijken en te stoppen met het verleden te laten bepalen wie ik was.

De toekomst voelde ineens een stuk dichterbij.