Uyarı: Robot olmadığını doğrula (❌)
3. Dünya Savaşı her şeyi yıkıp geçirdi ve gözlerini açtığında; yanında bir robot seni izliyordu.
Artık numaran sadece 1 ve başka bir şey değilsin!!! Kaderini robotların elinden kurtarabilir misin?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hastane odasında gözlerini açtığında güneşi göremedi. Odanın loş ışıkları duvarlara hafifçe vurarak her yeri ten rengi tonlarında dolduruyordu. Sağ elinde bir numara yazılıydı, bu onun kimliğiydi artık. Sol elinin tankın altında koptuğunu hatırlıyordu, gözleri kapanırken sol bacağına felç inmişti. Örtüyü kaldırdığında ise sol bacağında ve sol elinde metalik protezlerle uyandı.
Soğuk metal, tenine alışmaya çalışan derisinin altında bir yabancı gibi hissettiriyordu. "Neredeyim ben? Burada birisi var mı?" diye seslendi, odanın sessizliği onun endişelerini yankılayıp durdu. Bacağında harika bir hareket yeteneği vardı, kolu da silah tuttuğu zamanlardaki gibi esnekti. Bu protezler ona eski gücünü geri veriyordu ama bedeninin kendisine yabancılaşmasını engelleyemiyordu.
O anda karşıdaki küçük bir bölme açıldı ve içeriye bir robot girdi. Bembeyaz yüzü ampul gibi parlıyordu ve hantal adımlarla hasta yatağındaki adama yaklaştı. Vücudun tamamını saran altın rengi kaplaması, gözlerinde yanan LED ışıkları altında toz polenleri andırıyordu. "Uyanmanıza sevindim, şu an hastanedesiniz."
Hasta tedirgin ve şaşkın bir surata sahipti. Robot hastanın yüzüne baktıktan sonra nazikçe konuştu."Hayır, endişelenmeyin. Artık endişelerinizin olmadığı bir dünyaya hoş geldiniz."
Genç yaşta evlenmiş ve henüz yirmisine bile gelmeden baba olan, Türk kökenli bir adamdı. Askerlik görevi, ona savaşçı bir vücut kazandırmamıştı sadece kanunlar gereği zorunlu olarak askere alınmıştı. Sol elindeki protez ve sağ elindeki numara geçirdiği kazanın izleriydi.
Gözlerini açtığında metalik protezleriyle dünyanın sonunun ardından uyanan bir savaşçı gibi hissetti kendini.
"Kafamda bir şeyler duyuyorum, cehennem mi burası?" diye sordu adam, oturur pozisyonda beklerken. Robot cevapladı. "Hayır, bu dünyada en son çıkan ateş insanlar tarafından 3. Dünya Savaşında açıldı. Dünya on yıldır ateş görmedi ancak hava hâlâkaranlık. Gökyüzü kızıl ve radyasyonu arıtmak için çabalıyoruz."
Adam bekledi ve robotu izlerken aklına bir şeyler gelmiş gibiydi. Soğukça kaldı. "Ancak," dedi buruk bir tebessümle, "Ben ne zamana uyandım?"
"Ben JEJ hayatınız boyunca çevreye zarar vermemeniz için sizi gözetleyeceğim. Ancak hizmetçiniz ya da yardımcınız olduğumu düşünmeyin. Bunun tam tersi de söz konusu değil. Biz birlikte yaşamaya devam edeceğiz, kanunlarımız buna uygun yazıldı."
Adam onu neredeyse duymuyordu. "Savaşı biliyor musun diye?" sordu.
Robot duraksadı. "Elbette, o zamana ait görüntüler beynime yüklendi."
