Uyarı: Robot olmadığını doğrula (❌)
3. Dünya Savaşı her şeyi yıkıp geçirdi ve gözlerini açtığında; yanında bir robot seni izliyordu.
Artık numaran sadece 1 ve başka bir şey değilsin!!! Kaderini robotların elinden kurtarabilir misin?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1 şehir merkezindeki bir bankta oturuyordu. Dirseklerini masaya yaslamışken bastırdığı sağ elinin altında terden ıslanmış bir kâğıt görünüyordu. Gökte uzanan ince kırmızı çizgiyi izlerken geçmişini düşündü. Gözlerindeki parıltı dinmişti, şimdi sadece başıboş bir beklenti ile gök denemeyecek atmosfere bakıyordu.
O düşünürken JEJ bankın çevresinde dolaşıyordu, metalik ayakları ağaç gövdeleri arasında ağır adımlarla gezinirken zaman zaman durup etrafa göz gezdiriyordu. Tüm bu sıradan görüntülerin arasında kuş sesinin geldiği yöne dikkatini vermişti, bu sayede banka oturan düşünceli insanı fark etti. Parmaklarını ağacın gövdesinden ayırıp ellerini kaldırdığında yeniden elini ayırdığı ağacın gövdesine baktı.
1 çoktandır karşısında dikilen robotun farkında bile değildi. Robotun ısrarcı, yavaş ve rahatsız edici derecede düzenli tıkırtılarını bile fark etmeyecek kadar düşüncelere dalmıştı. Eline mürekkep kalemi alarak başını kâğıda doğru eğdi ve yazmaya başladı.
Yıl 2050, bundan tam on yıl önce büyük kıyamet bitti. Ben kıyametten sonra 1 olarak dünyada yerimi aldım. Artık eski adımı ve soyadımı kullanamam ancak ben bir insandım. Bir şeyler söyleyebilmenin ne kadar zor olduğunu tahmin bile edemezsiniz ancak hatırlıyorum.
Bunları yazmayı bitirdiğinde verdiği aheste soluk dudaklarında cılız bir tebessüm bırakarak yok oldu. JEJ dikkatini bütünüyle yazısıyla meşgul 1'e vermişti. LED' li gözleri, şekillenmiş mürekkebin kâğıtta yarattığı harflerdeydi. 1 yazmayı sürdürdü.
Gökyüzü maviyken on sekiz yaşında bir kıza âşık olmuştum. Düşünmeden evlendik. O zamanlarda çalışıyordum ama hiç düşünmeden başka bir şehre gidip evlendik onunla. Hiç pişman olmayacak kadar kısa bir süre yan yana kalabildik. Aramızda geçen bir yılda bir kızımız oldu ve yine sonra kızımızı bile tanıyamayacak kadar kısacık bir zaman üçümüz kalabildik. Savaş kapıya dayanmıştı. Savaşın seni yakalaması için bir asker olman gerekmiyordu. Mutlu bir adam, mutlu bir koca ya da mutlu bir baba da olabilirdin. Karımla yaşadığım sayılı güzel anı gözlerimde canlandırıp kocaman bir ömür gibi yaşıyorum. Ama kafam karmakarışık, neden burada olduğumu bilmiyorum. Burada olmadan önce nasıl bir hiçlikten geldiğimi, öldüğümde nasıl bir hiçliğe gideceğimi bilmiyorum.
1, yanına sokulmuş robotu hissettiği anda irkilerek başını kaldırdı. JEJ adamın ellerinden kâğıdı alarak "Bunların hepsini neden yazdınız?" diye merakla sordu. Ardından bankın yanındaki boşluğa oturdu. 1 sessizce bekledi, bir türlü cevap vermemişti. JEJ elindekini anlamak istercesine "Bu bir mektup mu?" diye yeniden sordu. 1 derinlere bakarken suskunluğunu korudu. Ne kıpırdıyor ne de konuşuyordu. Baktığı derinlik robotların göremeyeceği bir derinlikti.
