Yalnızlığın Sokağında.

Kafasında bir dünya; gerçek olmayan biriyle.

Kanma bu satırlara,
Hepsi kelime oyunu.

Eğer ki,
Duymak istiyorsan;
Sana olan sevgimi,
Sadece,
Sadece gözlerime bak.

Sözcükler üşüşür,
Gözlerime,
Ben bile anlamam,
Belki sen anlarsın diye diyorum ben.

Ama artık umudum yok,
Sen anlamadın ki beni,
Hiç bir zaman,
Hem duymadın ki anlayasın.

Sen gerçek değilsin,
Ben ise yanlızım.

O sabah,
Üşümüştüm yalnızlığın rüzgarında,
Bir kuş eşlik ediyordu,
Dallara dayamış ayaklarını,
Ötüyor havanın soğuğunda.

Kimse yok orada,
Ve çok kimse var orada,
Bize eşlik edip de fark edemediklerimizle.

Asla anlayamamıştı anlamını,
Bu hayatın karmaşasını,
Gökyüzüne bakınca,
Başını yukarı kaldırıldığında,
Birisini gördü;
Elinde sigarayla,
Balkonun korkuluğuna yaslanmış birisini.

Anlayamadı,
Ve sordu;
Niçin gidersin ki,
Sana gelecek olan ölüme,
Bu kadar erken?