Yalnızlığın Sokağında.

Ölümü arzulamış bir genç.

Bir şiir yazmak isterim sana,
Sana seni anlatan bir şiir,
Ve sana anlatmak isterim,
Hayalimde ki bizi.

Sözlerim kifayetsiz kalır,
Seni anlatmak için,
Sadece bilmeni isterim,
Beni aydınlığa ulaştıranın sen olduğunu.

Bir ışıltı, bir parlaklık olur,
Seni düşünen her yüzde..

(Bu şiiri, Jack London tarafında kaleme alınan Martin Eden kitabında ki ana karakter olan Martin Eden'e ithaf edilmişdir)
Martin Eden kitabını okuduğumda kendiliğinden yüzümde yerini alan tebessüm, hemen eve gelip okumak için can attığım, benim için ifade edilemez, anlatılamaz, değeri çok büyük olan, her bir karakterini anladığım, üzücü sonla bitse de gerekenin o olduğunu bildiğim ve beni de kendi ile birlikte büyüten, geliştiren, hayatımızda ki boşlukları doldurmayı, doğru kararların bazen yanlışlara yol açtığını, hayatımızda kimlere yer verebileceğimizi, karanlık yollarda aydınlığı bulmamıza yardımcı olan, yaşadığı her duyguyu bize hissettiren, alışıla gelmiş şeylerin ya da çoğunluğun söylediğin şeylerin doğru olmadığını, birilerinin bizi kabul etmesi için kendimizi, düşüncemizi değiştirmeye gerek olmadığını, ne kadar geç başlarsan başla içindeki o cevheri doğru bir şekilde dışarı yansıtabileceğini, zaman ile geliştiğini, bir zamanlar seni kabul etmeyen insanların, kendini kabul ettirmek için çabaladığını, verdiğin sözlerin her şekilde gerçekleştiği -ki, bu ölüm söz konusu olsa bile-, birilerine yük olmamak için çabalayan, yorgun düşmüş ve bu yorgunluğun altından kitablarla ayağa kalkan, güzel mi güzel bir erkek karakteri ele almış bir kitap.

Herkesin her şekilde bu kitabla yolunun kesişmesi dileğiyle...

Ve Martin, sen gerçek değilsin ama intihar ettin.