Yalnızlığın Sokağında.

Gökyüzünü boyamak.

Bazen;
Anlatmak için kelimeler yetmezdi.

Kalırdın yapayalnız,
Kendi dünyanda,
Anlatamadıklarınla,
Anlatmak istemediklerinle.

Kelimeler bir cümle olmazdı,
Olduğunda dile gelmezdi.

Karanlık çökerdi,
Kalbine;
Bir karabasan gibi,
Gözlerin dolardı,
Sebebini bilmediğin gözyaşlarıyla,
Kalırdın yapayalnız,
Kendi dünyanda,
Işığa hasretinle,
Karanlıkta ki korkunla.

Ve yanlızlık bir koku gibiydi,
Soludun mu,
Ruhunda ki tüm çiçekler solardı,
İlk önce kaybederlerdi renklerini,
Sonra da yapraklarını.

Açmazdı bir daha,
Ya da sen sanırdın öyle.

Oysa ki;
Tohumları, kökleri vardı
Yeni yapraklar için,
Ve sen de vardın orada,
Gökyüzünü boyamak için,
Çiçeklerle.

Güneş, yağmur, rüzgar,
Hepsi sendin,
Olsaydın yakınlarında,
Sahip olurdun,
Bir çiçek bahçesine.

Oysa sen,
Seni, kendinden mahrum bıraktın.

Çiçekler soldu,
Umut ruhu terk etti.