Yalnızlığın Sokağında.

Her şey sandığın gibi değil.

Sonlar;
Başlangıçlara gebedir,
Fark etmezsin.

Bir hüzün dalgası çöker,
Öldürür sanırsın,
Kısa bir ziyaret olur,
Kendini kaptırırsın,
Fark etmezsin.

Ölmeyi çok dileyen olursun,
Ölüm geldiğinde korkağın teki.

Deniz kenarında oturursun,
Ellerinde solmuş bir buket çiçek,
Rüzgar dağıtır,
Kurumuş yapraklarını,
Fark etmezsin,
Sana emanet olana sahip çıkamazsın.

Ve onun en büyük hatasıydı;
Sevdiğini sana emanet etmesi,
Kendine bile sahip çıkmayı bilmeyen sana.

Sen de utanırsın kendinden,
Yapamadıklarından,
Hayallerinin birer hayal olmasından,
Utanmasının annenin hep senden,
Herkesin senden uzak kalışından.

Ancak sonra hatırlarsın,
Tozlu raflarda saklanmış şiirlerini,
Evini, yuvanı.

Onları deli sandı seni,
Oysa ki sen sadece bulmuştun,
Sana ait olan yeri;
Ait olmadığını o yerde.

Bilemediler,
Bilemediler,
Ölümlerine ilk adımları;
Bilge birini kovmakla başladı.

Sonra da kutladılar bunu,
Cehaletin ilk gününü,
Solacak olan tebessümleri ile.