Taa içimde kara bir evren vardı;
Siyah ile boyanmıştı, gökyüzü;
Yıldızlar parlıyordu,
Gecenin karanlığında,
Bir altın gibi.
Ve bir mezar vardı,
Yıldızların altında.
İnsanlar giderlerdi oraya,
Ellerinde,
Solmuş çiçeklerle.
Ve çiçekler,
Mezara konduğunda,
Toprak ile birleştiğinde,
Canlanırdı,
İnsanların-nefes alanların değil,
Ölmüş olanların yanında.
Yeni renklere bürünürlerdi,
O karanlık evrende,
Ve oradan geçen her insan,
Solardı o kokuyu.
İşte o vakit,
Ölmeyi dilerlerdi,
Ölümün kokusuna mest olanlar.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalnızlığın Sokağında.
PoesíaKendime ait şiirler ile dolu bir evren, sadece bana ait, sadece yazdıklarım ve yazacaklarımla.
