KURŞUN ASKER

1.Bölüm;YARINA BİR ZAFER

Keyifli okumalar...

Bölüm sonu görüşürüz;)

Kalben-Saçlar

1.BÖLÜM;
"Yarına Bir Zafer"

'Mesele ölmek değildi.Yaşamakta öyle.Mesele sana okunan tüm bu hitapları susturacağın gün çalacak olan notalar.Ya ölümün o günse?Ne başarmış olursun bu hayatta?'

[~]

Issız sokakların katilleri,bir bebeği çöpe atan katillerden daha vicdanlıdır.Canını almak isterler ama canlarını sokağa bırakmazlar.Bıçağı boğazına dayasan bile tek tek kelime etmeyecek bebekleri sessizce bir çöp kutusuna bırakan anneler,katillerin cani olduğunu savunabilecek hakları olduğunu nasıl söylerler?Akşamları sokağa çıkarken, başlarına gelebilecek olandan nasıl korkarlar?Başına gelebilecek en kötü şey zaten kendi canının alınması değil mi?

Ne yaptığımın farkında bile değildim.Neyin acısını içime gömüp, yıllarımı verdiğim saçlarımı tek hamlede hiç düşünmeden kestiğiminde öyle...

Şimdi lavabonun içinde öylece duruyorlardı ve ben aynadaki görüntümle yüzleşmek zorundaydım.Karşımda başka bir beden vardı.Ne yaptığımı soruyordu, ben ise ona cevap veremiyordum.Asla depresif biri olmamıştım, ya da üzüntünün içinde kendini boğan biri.Aynı şeydi gerçi.Travmalarıyla dalga geçen bir manyağın, aynı şeyi farklı şekillerde söylemesi gayet makul.

Alay eder gibi güldüm kendime.Zaten uçları kırılmıştı.Kesmem saçıma canlılık getirecekti.Emindim.

Tarağı bir köşeye koydum.Banyoda daha fazla kalmak istemiyordum.Arkamdan birileri burayı toplamayacaktı, yine ben toplayacaktım.Şimdi toplamak istemiyordum sonuçta.Başka bir güne kalmalıydı.

Ellerimi kuruladığım havluyuda yere fırlattım.Sonra alabilirdim.Mutfağa girip sadece tezgaha baktım.Yemedim.Yine yemek yiyemedim.

Midemin bulantısı artarken tek yapabildiğim oradan kaçmaktı.Kolumdaki saati yokladığımda, zamanın geldiğini gördüm.Sonra dediğim bütün işler bu ev yakılınca gidecekti zaten.Saçlarımda öyle.

Ablamın otopsi raporunda da ilk saçları yanmıştı.Annemin otopsi raporunda ise ateşin doğrudan göğüsüne atıldığı yazıyordu.Babamın ceseti asılı bulunmuştu zaten.Otopsi raporunda yanmak tabiri geçmiyordu.Ne kadar ironik, belki benimde ilk saçlarım yanardı...

Neye sonra desem asla o sonra gelmiyordu.Asla yapmayacağım işleri, asla söylemeyeceğim şeyleri sonra diye geçiştirirdim.Bu benim kendimi savunma mekanizmamdı.

Almanya'ya daha sonra döneceğim demiştim.Dönmedim.

Sonra yaparım dedim.Yapmadım.

Babamın mezarına sonra gideceğimi söylemiştim.Gitmedim.

Kendini düşünüpte bizi o yangının ortasında bırakan adamın mezarına gidecek kadar aptal değildim o zamanlar.Korktuğunu biliyordum.Korktuğumuzu biliyordu.Yaptığının mantıklı bir açıklaması da yoktu.