My First Love

Episode 14: Breaking Point

Sa isang maulan na hapon, si Sunoo ay nakaupo sa kanyang kwarto, ang bintana ay basang-basa mula sa ulan. Ang mga tunog ng patak ng ulan sa bubong ay tila sumasalamin sa kanyang mga nararamdaman—gulo at pag-aalala.

"Paano ko haharapin ang lahat ng ito?" tanong ni Sunoo sa sarili habang hawak ang isang diary at mga luhang nagbabantay sa kanyang mga mata. Nakikita niya sa kanyang isipan ang tatlong tao: si Sunghoon na puno ng pagsisisi, si Hee-seung na puno ng pag-asa, at si Jiwoo na puno ng pangungulila. Ang lahat ng emosyon ay tila nagbabalik-balik sa kanyang isipan.

Sinubukan niyang magsulat ng mga saloobin sa kanyang diary, ngunit tila walang mga salita na makakabawas sa kanyang kalungkutan. "Hindi ko alam kung paano ko mapapaliwanag ang lahat ng ito. Hindi ko alam kung paano ko magagawa ang tama para sa lahat," umiiyak siya habang sinusulat ang kanyang mga damdamin.

Sa isang madilim na sulok ng café, si Sunghoon ay nakaupo, nagkakape, ngunit ang kanyang isip ay tila malayo. Nakita niya mula sa bintana si Sunoo at Hee-seung na nag-uusap sa parke sa labas ng café. Ang kanilang pag-uusap ay mukhang malapit, at ang mga ngiti ni Sunoo ay tila nagpapahiwatig ng ligaya.

"Bakit kailangan pang lumapit si Hee-seung sa kanya?" tanong ni Sunghoon sa sarili, ang kanyang puso ay puno ng pangungulila at selos. "Hindi ko na kaya ang ganitong sitwasyon. Ang lahat ay tila hindi pumupunta sa paraang inaasahan ko."

Nagsimulang maglakad si Sunghoon palayo mula sa café, nag-iiwan ng kape sa lamesa at ang kanyang mga mata ay puno ng lungkot. Ang pagkakakita niya sa Sunoo at Hee-seung ay nagbigay sa kanya ng pakiramdam na nawawala siya sa bawat aspeto ng kanyang buhay.

Sa isang tahimik na lugar sa ilalim ng malaking puno sa parke, si Jiwoo at Sunoo ay nakaupo, ang kanilang pag-uusap ay tila tahimik ngunit puno ng pag-unawa. Si Jiwoo ay nagbigay ng isang mainit na yakap kay Sunoo, ang kanyang mata ay puno ng malasakit.

"Sunoo, napansin ko na parang nahihirapan ka," sabi ni Jiwoo, ang kanyang boses ay puno ng suporta. "Gusto kitang malaman na nandito ako para sa iyo. Hindi mo kailangan harapin ang lahat ng ito mag-isa."

"Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang lahat," sabi ni Sunoo, ang kanyang tinig ay may halong pag-aalala. "Ang lahat ng ito ay nagiging labis na mahirap para sa akin."

"Ang unang hakbang ay ang pag-clear ng mga bagay-bagay," sabi ni Jiwoo, ang kanyang boses ay puno ng pang-unawa. "Kailangan mong makipag-usap kay Sunghoon. Kailangan mong ipaliwanag sa kanya ang iyong nararamdaman."

Si Sunoo ay nag-isip ng mabuti sa sinasabi ni Jiwoo. "Siguro nga kailangan kong pag-usapan ito kay Sunghoon. Salamat sa suporta mo, Jiwoo."

Sa isang tahimik na sulok ng park, si Sunoo at Hee-seung ay nag-uusap. Ang mga luhang pumatak mula sa mga mata ni Sunoo ay tila nagpapakita ng kabigatan ng kanilang pag-uusap.

"Hee-seung, kailangan mong malaman na..." sabi ni Sunoo, ang kanyang boses ay puno ng pag-aalala at kalungkutan. "Ikinalulungkot ko na kailangan kong sabihin ito, ngunit hindi ko kayang ibalik ang nararamdaman ko sa iyo."

"Anong ibig mong sabihin?" tanong ni Hee-seung, ang kanyang mata ay puno ng kalungkutan at pangungulila.

"Ang puso ko ay hindi sa iyo," sabi ni Sunoo, ang kanyang tinig ay puno ng pagkakahiwalay. "Ipinagpapalit ko ang mga nararamdaman ko para sa iba. Ang nararamdaman ko ay wala sa parehong antas tulad ng nararamdaman mo para sa akin."

Si Hee-seung ay nahulog sa pagkakasalungat ng kanyang mga damdamin. "Sunoo, alam ko na hindi mo ako maibabalik, pero sana ay malaman mo na hindi ko ito ginagawa dahil sa inaasahan ko ang isang bagay mula sa iyo."

"Alam ko na," sabi ni Sunoo, ang kanyang mga mata ay puno ng pang-unawa. "Ang lahat ng ito ay naging komplikado, ngunit kailangan kong sundan ang tunay na nararamdaman ko."

Si Hee-seung ay umalis na may mabigat na puso, nag-iiwan ng isang piraso ng kanyang sarili sa lugar na iyon, habang si Sunoo ay naglalakad na nagmumuni-muni, nagtatangkang maghanap ng kapayapaan sa gitna ng kaguluhan.

End of Episode 14***