Sa loob ng tahimik na art room, si Sunghoon ay nakaupo sa isang sulok, abala sa kanyang sketchbook. Ang mga linya ng kanyang pagguhit ay tila sumasalamin sa kanyang mga naguguluhan na damdamin. Naguguluhan siya sa sarili, sinubukan niyang ilabas ang lahat ng ito sa pamamagitan ng sining.
Biglang bumukas ang pinto at pumasok si Sunoo, ang kanyang mukha ay puno ng determinasyon. "Sunghoon, kailangan nating mag-usap," sabi ni Sunoo, ang kanyang tinig ay matatag ngunit may halong pag-aalala.
Napalakas si Sunghoon sa tunog ng pinto at agad na itinigil ang kanyang pagguhit. "Sunoo," sabi niya, ang kanyang tinig ay tila nag-aalangan. "Bakit ka nandito?"
"Dahil kailangan nating linawin ang lahat," sabi ni Sunoo, na lumapit sa mesa ni Sunghoon. "Hindi ko na kayang magpatuloy ng ganito. Ang lahat ay masyadong komplikado, at kailangan kong malaman ang tunay na nararamdaman mo."
Si Sunghoon ay nag-isip ng saglit, ang kanyang mga mata ay puno ng pagkabahala. "Hindi ko alam kung paano ko sisimulan," sabi niya, ang kanyang boses ay may halong kalungkutan. "Ang lahat ng ito ay masyadong magulo para sa akin."
"Simulan mo sa katotohanan," sabi ni Sunoo, ang kanyang tinig ay naglalaman ng lakas at pangungulila. "Kailangan kong malaman kung ano ang nararamdaman mo para sa akin at para kay Jiwoo."
Sunghoon ay nagbuntung-hininga, ang kanyang mga mata ay nag-uumapaw ng emosyon. "Sunoo, ang nararamdaman ko para sa iyo ay totoo, ngunit hindi ko alam kung paano ko magagawa ang tama para kay Jiwoo. Lahat ay tila magulo."
"Ang katotohanan ay ang kailangan mong i-clear ang iyong isip," sabi ni Sunoo, ang kanyang boses ay puno ng pang-unawa. "Kailangan nating malaman kung ano ang magiging hakbang natin mula rito."
Sa kanyang kwarto, si Hee-seung ay nakaupo sa harap ng kanyang easel, ang kanyang mga kamay ay abala sa pagpinta. Ang mga kulay sa kanyang canvas ay tila sumasalamin sa kanyang mga damdamin—masalimuot ngunit puno ng pag-asa.
Nang magpinta siya, si Hee-seung ay nagmuni-muni sa mga nangyari. "Hindi ko na kailangan pang makipaglaban para sa isang bagay na hindi ko kayang makuha," sabi niya sa sarili. "Mas mabuti pang magtuon ako sa aking sining. Doon ko mahahanap ang aking kapayapaan."
Bumalik siya sa kanyang sining, ang mga brush ay tila sumasalamin sa kanyang pagnanais na ilabas ang sakit at pagkabigo. Ang paglikha ay naging kanyang paraan ng pagbuo ng bagong simula, at si Hee-seung ay nagpasya na ilaan ang kanyang enerhiya sa kanyang mga pangarap.
"Mas mabuti pang ipagpatuloy ko ang aking paglikha," sabi niya, ang kanyang boses ay puno ng resolusyon. "Sa pamamagitan ng sining, mahahanap ko ang kapayapaan na hinahanap ko."
Sa labas ng basketball court, si Min-jun at si Sunghoon ay nag-uusap habang naglalakad. Ang kanilang pag-uusap ay puno ng tensyon at pag-aalala. Si Min-jun ay nagbigay ng payo kay Sunghoon, na tila nahihirapan sa kanyang emosyonal na paglalakbay.
"Alam kong nahihirapan ka, Sunghoon," sabi ni Min-jun, ang kanyang tinig ay puno ng malasakit. "Pero kailangan mong harapin ang katotohanan. Ang mga bagay ay hindi magiging mas mabuti kung magtatago ka lamang."
"Hindi ko alam kung paano ko gagawin ito," sagot ni Sunghoon, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-aalala. "Naiintindihan ko ang sinasabi mo, ngunit hindi ko alam kung paano ko magiging tapat sa lahat ng ito."
"Makinig ka," sabi ni Min-jun, ang kanyang boses ay puno ng pang-unawa. "Ang pinakamahalaga ay ang pagiging totoo sa sarili mo. Kailangan mong ipakita ang iyong nararamdaman sa parehong paraan na ipinapakita mo ang iyong sining—ng buo at tapat."
Si Sunghoon ay nag-isip ng mabuti sa mga sinabi ni Min-jun. "Siguro nga kailangan kong maging tapat sa aking sarili at sa mga tao sa paligid ko. Salamat sa payo mo."
Sa kanyang silid, si Sunoo ay nakaupo sa kanyang desk, nagmumuni-muni habang nagsusulat ng liham. Ang mga salitang kanyang isinulat ay puno ng damdamin at pag-asa, isang huling pagtatangka na ipahayag ang kanyang tunay na nararamdaman.
"Minamahal kong Sunghoon," simula ng liham, "hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang liham na ito. Ang mga nakaraang linggo ay puno ng emosyon at pag-aalala para sa akin. Alam kong puno ng kalituhan ang lahat, ngunit kailangan kong ipahayag ang aking tunay na nararamdaman."
Nagpatuloy siya, "Ikaw ang dahilan kung bakit nagkaroon ako ng mga bagong pananaw sa buhay. Ngunit sa kabila nito, kailangan kong malaman kung anong landas ang tatahakin natin mula rito. Hiling ko na magkaroon tayo ng pagkakataon na mag-usap ng tapat."
Matapos isulat ang liham, si Sunoo ay nag-isip ng mabuti kung paano niya ito ibibigay kay Sunghoon. "Sana ay magkaroon tayo ng pagkakataon na magkausap at linawin ang lahat," sabi niya sa sarili, ang kanyang boses ay puno ng pag-asa at pangungulila.
End of Episode 15***
YOU ARE READING
My First Love
Random"The First Love" is a Korean BL series about a charming transfer student, Sunoo, who catches the eye of Sunghoon, a popular and athletic student with a secret artistic side. Sunghoon is torn between his long-standing feelings for his classmate, Jiwo...
