YAMAN

Koçova mahallesi

Üstümdeki cübbeyi masama bıraktıktan sonra simaya gideceğimi haber etmek için onun odasına doğru yöneldim. Simayın odasının kapısını çaldım. "Girebilir miyim?"

"Gel gökçe, ne oldu gidiyor musun?"

"Evet maalesef burada ki işim bitti, abim Cumali Koçovalıya yardım etmek için gitmem lazım sarılmadan girmeyeyim dedim."

Simay ayağa kalkıp bana sarılınca bende karşılık verdim. Simay buraya geldiğimden beri bana en çok destek çıkan kişilerden biriydi. Diğer yandan en yakın arkadaşım da diyebilirdim. Simay ile ben aynı üniversitede okumuştuk.

Simay avukat ben ise savcı olmuştum ve genel olarak her davayı kazanmıştım. Şimdi ise en büyük abimi haksız yere tutuklayan kişilere haddini bildirmek için gidecektim. Bir yandan ailemi çok özlemiş bir yandan da çocukluk aşkımı özlemiştim. Çocukluk aşkım olan kemal ile uzun süredir görüşmüyorduk. Belki evlenmişti bu süreçte, neden bunca yıl beni beklesin ki?

İstanbul'a gideceğim için çok heyecanlanmıştım ama bir yandan da korkmuştum. Ya bana kızarlarsa, ya uzun süredir gelmediğim için beni unutmuşlarsa diye düşünmekten kafayı yemek üzereydim.

"Gökçe seni çok özleyeceğim biliyorsun değil mi?"

"Biliyorum simay, bende seni çok özleyeceğim." Odasından çıkarken son kez simaya baktım. Kapısını kapatıp koridorda yürümeye başladım.

---------
Herşeyin başladığı yere gelmiştim. Herşeyin başladığı ama benim için şu zamana kadar bittiği o eve gelmiştim. Karşımda İdris Koçovalının evi dururken gözümden yaş düşmüştü. Herşeyi unutmuştum kapıya üç defa tıklatmamla kalp ritmim de değişmişti.

Kapıyı Ayşe yengenin oğlu akın açmıştı. Beni görünce yüzünde buruk gülümseme olduğunda kollarımı gülümseyerek hafifçe açtım ve akına sarıldım. "Çok özlemişim gökçe!"

"Bende akın, bende çok özledim.."

Akımın arkasından karaca, akşın ve sena abla gelince şaşırarak bana baktılar. Hepsiyle tek tek sarılınca sıra anneme gelmişti. Kapıda ifadesizce bana bakmasıyla elini öpmek için eğildim. Elini çekmesiyle şaşırmıştım ama anlamıştım.

Bunca zaman burda değildim diye bana öfkeliydi. Annem için koca bulmak daha önemliyken babam için önemli olan okumamdı. O yüzden babamı daha çok severdim. O benim için her zaman en iyisini düşünürdü. Annemin beni kendine çekmesiyle sıkıca sarıldı. Kollarımı omzunda birleştirip sıkıca sarıldım.

"Hoşgeldin evine güzeller güzeli kızım."

"Hoşbuldum anne.."

Sarılırken kapıda Salih, yamaç, selim ve kahraman abim vardı. Beni görünce hepsinin yüzünde güller açarken Salih abim bana koşarak geldi ve sarıldı. "Ay yüzlü gökçem çok özlemişim seni!"

"Hepinizi özledim abi.." Salih abime sarılınca diğer abilerimde bana koşarak sarıldılar. Çok mutluydum ve anın bozulmasını istemiyordum ama tek eksik Cumali abimdi.

"Gökçe cumalinin nerede olduğunu.."

Annemin sesiyle bakışlarımı anneme çevirdim. Evet onun nerede olduğunu biliyordum ve hem onun için hemde sizin için gelmiştim. Kafamı yavaşça sallamamla gözümden yaş düşmüştü.