Φτάσαμε σπίτι του. Σκέφτηκα να τον ρωτήσω που ήταν πριν έρθει να με πάρει, αλλά δεν έχουμε πει ακόμα καν τι είμαστε.
"Γιώργο."
"Μμ;" Απάντησε.
"..." "Εμείς τι είμαστε"
"Θα ήθελα να σκέφτομαι ότι είμαστε κάτι περισσότερο από φίλοι." Τα χείλη μας ενώθηκαν.
"Πάμε μέσα; Έχω πεθάνει της πείνας." Χαμογέλασε ο Γιώργος προσοαθοντας να με κάνει να νιώθω άνετα.
...
Άνοιξε την πόρτα.
"Γιώργο!" Ένα μικρό κοριτσάκι με καταξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια έτρεξε προς το μέρος του. Εκείνος της πήρε στην αγκαλιά του και άρχισε να της φιλάει τα μάγουλα.
"Μου έλειψες!"
"Κι εμένα μου έλειψες Νικολέτα"
Έμεινα να τους κοιτάω με ένα χαμόγελο. Μακάρι να είχα κι εγώ μια αδελφή. Η μικρή με κοίταξε με απορία αφού κατάλαβε την παρουσία μου.
"Γειά σου!" Χαμογέλασε.
"Γεια σου Νικολέτα. Εγώ είμαι η Εβελίνα." Έσκυψα στο ύψος της.
"Είσαι φίλη του Γιώργου;" Ρώτησε χαμογελώντας πονηρά όσο εκείνος της έφτιαχνε την κορδέλα της.
"Ναι. Χάρηκα για την γνωριμία." Ανταλλάξαμε μια χειραψία και αρχίσαμε να γελάμε.
"Νικολέτα μου, η Εβελίνα είναι πολύ κουρασμένη. Να την προσέχεις, μην την κουράζεις εντάξει;" Την κοίταξε ο Γιώργος. Εκείνη σκέφτηκε για λίγο και συμφώνησε.
"Εντάξει! Έλα Εβελίνα πάμε στο δωμάτιο μου!" Είπε με την πιο ήρεμη και γλυκιά φωνή.
"Πρώτα θα φάει γιατί είχε πολλές δουλειές και δεν πρόλαβε να κάνει διάλειμμα για φαγητό." Της εξήγησε ο Γιώργος και αυτή χάρηκε που θα με προσέξει.
Καθησαμε στο τραπέζι και ο Γιώργος μας έβαλε να φάμε μπιφτέκια με πουρέ πατάτας.
"Μμμ... Είναι πολύ νόστιμο. Ποιός το έφτιαξε;" Είπα μπουκομενη από το φαγητό.
"Εγω με την μικρή." Χαμογέλασαν.
"Σοβαρά; Μπράβο σας!" Χαμογέλασα στην Νικολέτα.
...
Τελειώσαμε το φαγητό και βάλαμε την μικρή για ύπνο. Είπα στην μητέρα μου ότι θα κοιμηθώ στην Αγγελική πάλι και το πίστεψε. Ξαπλώσαμε στο κρεβάτι του και κλείσαμε το φώς.
"Πώς είσαι τώρα;" Με ρώτησε χαμηλόφωνα.
YOU ARE READING
Lovers By Accident ✔
Romance"Ήρθε η ώρα να πούμε καληνύχτα" τον κοίταξα και χαμογέλασα. "Όχι ακόμα.." Ψιθύρισε και μου έπιασε το χέρι. Εγώ έκλεισα τη πόρτα και σύρθηκα κοντά του χωρίς δεύτερη σκέψη.
