
"Σε γουστάρει! Σίγουρα!" Πανηγυρίζει η Αγγελική.
"Καλά ηρέμησε" Χαμογελάω και γουρλώνω τα μάτια μου.
"Θα πω και στον Αλέξη, να μην σας κρατάω φανάρι" είπε και γέλασα.
...
Η ώρα ήταν 18:56. Ήμασταν είδη έτοιμες και περιμέναμε έξω από το σπίτι. Φορούσα ένα μαύρο καργκο παντελόνι και ένα άσπρο τοπακι. Έκανε αρκετό κρύο γι'αυτό φόρεσα μια μαύρη φαρδιά φαρδύ. Η Αγγελική φορούσε ένα μπλε φαρδύ τζιν και ένα μαύρο τοπακι. Όσο κι αν προσπαθούσα να την πίσω δεν ήθελε να φορέσει ζακέτα ώστε "να μην της χαλάσει το άουτφιτ."
"Βαριέμαι" κλασική ατάκα τις Αγγελικής.
"Δεν μπορείς να περιμένεις ούτε 5 λεπτά;" Την σκουντάω. "Να ήρθανε!" Της δείχνω με τα μάτια μου μια τεράστια μαύρη μηχανή. Από πίσω της ακολούθησε η μηχανή του Αλέξη. Και οι δύο κατέβηκαν από τις μηχανές.
"Ο Κώστας δεν μπορούσε να έρθει αλλά βλέπω ότι ήρθε κάποιος άλλος στην θέση του." Λέει ο Γιώργος και βγάζει το κράνος του.
"Ναι. Από εδώ ο Αλέξης." Λέει η Αγγελική και ο Γιώργος χαμογελάει στραβά. "Είναι το αγόρι μου" Το χαμόγελο του επανέρχεται αφού κατάλαβε ότι δεν είναι δικό μου αγόρι.
"Χάρηκα... Έχω άλλο ένα κράνος μαζί μου." Είπε ο Γιώργος με κοίταξε.
"Να έρθω εγώ μαζί σου;" Ρώτησα χωρίς δεύτερη σκέψη."
"Ναι φυσικά."
...
Αποφασίσαμε να πάμε σε ένα παλιό εγκαταλειμμένο σπίτι με πανέμορφη θέα. Παρκάραμε τις μηχανές, ανεβήκαμε τα σκαλιά και καθησαμε στην άκρη της ταράτσας. Ο Γιώργος κι εγώ καθησαμε δίπλα δίπλα ενώ ο Αλέξης με την Αγγελική κάθησαν 5 μέτρα μακριά μας.
"Έχεις ξαναέρθει εδώ;" Με ρώτησε και το βλέμμα μου καρφώθηκε στα γαλαζοπράσινα μάτια του.
"Εμ.. Όχι πρώτη φορά έρχομαι. Εσύ;"
"Έρχομαι πολύ συχνά." Είπε και έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα. Έβγαλε ένα και το άναψε με έναν αναπτήρα. Ύστερα το έβαλε στο στόμα του και ρουφηξε. "Θες;" Είπε και φύσηξε τον καπνό μακριά.
"Δεν καπνίζω" Του απάντησα έκπληκτη.
Πήρε το πακέτο αμέσως από μπροστά μου και ξαναεβαλε το τσιγάρο στο στόμα του.
"Καπνίζεις πολύ καιρό;" Τον ρώτησα και τον κοίταξα.
Κάθησε σιωπηλός για λίγη ώρα. "Από τα 10 νομίζω." Έσκυψε το κεφάλι του ντροπιασμένος.
BINABASA MO ANG
Lovers By Accident ✔
Romance"Ήρθε η ώρα να πούμε καληνύχτα" τον κοίταξα και χαμογέλασα. "Όχι ακόμα.." Ψιθύρισε και μου έπιασε το χέρι. Εγώ έκλεισα τη πόρτα και σύρθηκα κοντά του χωρίς δεύτερη σκέψη.
