Waves of Healing (Mikhaiah)

Chapter 9

Chapter 9: The Weight of Choices

---

Ava’s POV

Pangatlong araw na namin ngayon sa pagbibigay ng tulong sa mga natatamaan ng bagyo, kalmado na ang langit at kapaligiran hindi na ganon kalakas ang hangin at ulan, kaya mas maayos naming naisasagawa ang pag bibigay ng mga supplies.

Agad kong pinunasan ang noo ko gamit ang kamay ko, nag halo-halo na ang dumi, pawis and ulan sa aking katawan. “Third batch,” bulong ko sa sarili ko, habang tinitignan ko ang mga tao sa paligid ko na nag ta-trabaho pa rin at tila di iniisip amg pagod. Despite their exhaustion, my team moved with a quiet resolve. Everyone was tired, but there was still work to be done.

Lumapit naman sakin si Miley, “Kamusta ka?” she asked, her voice soft yet filled with concern.

Ngumiti naman ako kay Miley bago siya sagutin. “I’m fine,” sagot ko rito at ngumit ulit.

**Fine**.  A lie I had been telling myself for hours. Pero ang totoo, hindi talaga ako okay. Lahat ng parte ng katawan ko masakit, maingay na rin ang tyan ko dahil hindi pa ako kumakain, sumasakit na rin ang ulo ko dahil wala pa akong sapat na tulog

“Let me take this,” Miley said, habang kinukuha ni Miley ang kahon na dala-dala ko.

Napahinga naman ako bago ko tuluyang ibigay kay Miley ang kahon.
“Salamat,” sagot ko kay Miley.

Habang naglalakad kami ni Miley hindi mapayapa ang isip ko sa kakaisip. Sa bawat pangyayari tila pinapaalala nito ang mga responsibilidad ko, hindi lang sa mga pasyente na naiwan ko sa hospital kundi ang mga tao na rin dito. As a doctor, I trained myself to endure long hours and high stress, pero nitong mga nag daang araw parang umabot na sila sa limits ko. Hindi lang physical exhaustion ang nararamdaman ko pati na rin emotionally, I was drained. Ryan’s absence hung over like a storm cloud.
Hindi pa rin niya ako tinitext simula nung nag away kami, and even though I tried to push those thoughts aside, the silence gnawed at me.

Lumapit nama samin ni Miley si Maive at may pag aalala sa mukha nito. “Ava, you need to rest. Hindi ka nagpapahinga simula nang magsimula tayo. We can manage for a while without you. Just get some rest.”

“Maive, ayos lang ako. Wag ka nang mag alala.” sagot ko kay Maive. Pag sisinungaling ko ulit, alam ko naman na kaya nila kahit wala ako pero iba pa rin pag kasama nila akong nagbibigay ng supplies sa mga tao.

Nakita ko naman sa mukha ni Maive na hindi siya kumbinsido sa sinabi ko.
“Alam kong gusto mong tumulong, but you can’t keep going like this. If you collapse, sino ang mag-aalaga sa 'yo? Ryan is not here para alagaan ka.”

Pilit naman akong ngumiti dahil sa sinabi ni Maive. “I’m a doctor. I’ll be okay.” Naglakad na ako palayo kay Maive dahil alam kong hindi ito titigil, pero habang papalayo ako kay Maive naramdaman ko na parang umikot ang paningin at paligid ko kaya agad akong napahinto at napapikit.

Agad ko namang isinantabi ang nararamdaman ko at pinagpatuloy ang paglalakad para abutan ng tulong mga tao. Nanginginig ang kamay ko na inabot ang ilang supplies sa isang pamilya. I tried to steady myself, pero napansin ni Miley ang pangangatog ng kamay ko.

“Ava, seriously, take a break,” Miley said, her voice firmer this time.

“I’m fine, Miley.” I replied again, pero alam kong hindi na totoo ang sinasabi ko. The exhaustion that had been creeping up on me all day was now impossible to ignore. Nagsimula nang mag blurred ang paningin, pumikit ako ng ilang beses para bumalik ito sa dati. But it only made the dizziness worse.