ඊළඟ දවසට ඉර උදාවුණා. හැබැයි මේ වෙලාවෙ ශැන්ග්‍රිලා අපාර්ට්මන්ට් වල 38 වෙනි තට්ටුවේ අධි සුඛෝපභෝගී අපාර්ට්මන්ට් එකක තත්වෙ හරිම වෙනස්.
"දැන් එතකොට උඹ කියන්නෙ අර කොල්ලා මිතිලය උඹට බෝතලෙන් අනින්න යනකොට ඒ ඉස්සරහට පැන්නා කියලද?"
එහෙම ඇහුවෙ තාම මේ වෙච්ච දේ හරියට හිතාගන්න බැරුව ඉන්න තිවංක. මොකද ආපු වෙලාවෙ ඉඳන් මන්ද්‍රික එක හෙළාම කියන්නෙ දහම් එයා ඉස්සරහට පැන්නා කියල.
" එහෙම කරන්න ඌ මද්දුම බණ්ඩාර ද යකෝ?"
අනිත් දෙන්නම ගල් ගිල්ලා වගේ බලන් ඉන්නකොට තිවංක තවම හෝ ගාලා කියවනවා.
"ඇයි තෝ කියන විදියට අයියණ්ඩිය බිය නොවන්න, බෝතල් කට්ටෙන් ඇනගන්නා සැටි මම පෙන්වමි, කියල ඌ ඉස්සරහට පැනල නෙ."
තිවංකගෙ කියවිල්ල ඉවරයක් නැහැ. සසංකයි, මන්ද්‍රිකයි අහන් ඉන්නවා.
"අනිත් එකා කියපං උඹේ කිරිසප්පයා මුගේ මද්දුම බණ්ඩාර ව දන්නෙ කොහොමද කියල?"
තිවංක ගෙ ප්‍රශ්න වලත් ඉවරයක් නැහැ.
"මං කොහොමද බං දන්නෙ. ඌ කොහොමත් පාට් ටයිම් කරනවනෙ. එදා අපිට පබ් එකේදි හම්බුනේ."
තිවංක ගෙ ප්‍රශ්න වල ඉවරයක් නැති තැන සසංක උත්තරයක් දුන්නා.
"ඒ උඹ ජොබ් එක දෙන්න කලින් නෙ. ඇත්ත කියපං! උඹ ඌට හරිහමන් පඩියක් ගෙවන්නෙ නෑ නේද?"
"සිරාවටම පඩි මදි ඇති ද බං?"
තිවංක ගෙ ප්‍රශ්නෙට උත්තර දෙනවා වෙනුවට සසංක ඇහුවෙ තව ප්‍රශ්නයක්.
"ඒක මං දන්නවද යකෝ. උගෙන් අහපං"
"ඔව් අහන්න ඕනෙ!"
"සසා මේ උඹ ඕක අහන්න යන්න එපා. උඹ ඕක අහන්න ගිහින් වෙන්නෙ ඌට බැනල අඬවන එක තමයි."
"නෑ නෑ ආයෙ එහෙම කරන්නෙ නෑ."
"ආයෙත් කියන්න බබා. මොකද්ද ඒ කිව්වෙ?"
තිවංක එහෙම අහනකොට තමයි සසංකට තේරුනේ එයාගෙ කටෙන් අනවශ්‍ය තොරතුරක් පිටවෙලා කියල.
"ආයෙ එහෙම කරන්නෙ නෑ කිව්වෙ උඹ ඌව කී පාරක් ඇඬෙව්වද? කිව්වනෙ තොට තියෙන මූලග්ගායට ඔෆිස් එකේ මිනිස්සු පලි නෑ යකෝ!"
