Hayat onu benim karşıma ansızın çıkardığında ben bu zaman kadar onun eksikliğini aslında başkaları ile doldurduğumu fark etmiştim.
Ben Mardin'in serin gece vaktinde gökte süzülen bir kuş o ise; beni damdan izleyen bir çocuk.
Biz kaderi en başından...
Merhaba aşkuşları artık sık sık görüşeceğiz çünkü Rona Ve Doğuyu çok sevdikk ve özlüyoruz. Güzel yorumlarınızı bırakmayı unutmayın.
sizin seven yazar -Esra 🎀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Rona- Doğu
"7. bölüm. Yazılan Kader"
Ellerinin parmak boğumlarında kalan kızarıklık be kir kaç damla kan vardı. O kadar hızlı nefes alıp veriyordu ki sanki buraya koşarak çıkmış gibiydi. "Sevgilim mi?"
"Neyse ne ondan işte."
"Benim mi sevgilimmiş?"
"Sevgilim diye bahsetme şu lavuktan." Kendini daha çok sinirlendirir gibi dudaklarının arasında birkaç şey yuvarladı. Ela gözleri puslanmıştı. Onu tanısam hayal kırıklığı yaşadığını düşünürdüm ama ona dair hiçbir şey bilmiyordum.
"Benim sevgilim yok, her kimse dalga geçmiş sizinle."
"Yedi dayağını oturdu aşağıya kıl yumağı."Kimden bahsettiğini merak etmiştim ama komik duruyordu. Senkron nefes alıp verirken parmaklarını açıp kapatıyordu. Eline tekrar baktığımda kanlar parmak aralarına süzülüp kurumuştu. Kapıyı geri ekip içeriye buyur ettim.
"Geç içeriye de parmaklarının üstünü kapa hareket ettirince yara kanar. Bende üstümü giyinip geliyorum." Karşısında beyaz bir havluylaydım rahatsız olmamıştım çünkü gözünü yüzümden başka bir yere çevirmemişti.
Önce biraz düşünmüş sonra eşikten adım atıp girmişti. "İlk yardım kiti konsolun altında ki çekmecede sen alabilirsin." Uzun koridora girdiğimde ne yaptığıyla ilgilenmemiştim.
"Ben senin yaranı sarmıştım sen sarmayacak mısın?" Odaya girecekken Arkamdan seslenmişti. Dizim onu onaylarmış gibi ince bir sızı şeklinde bana kendisini hatırlattı o anda."
"Yaranı sarmamı mı istiyorsun?" Boynumu ona çevirip bakarken aramızda koridor sanki uzun bir köprü gibiydi o başında ben sonunda.
Ağır ağır sallarken başını hafifçe gülümsedim.
"Yaramı sarmanı istiyorum. Kapanması zaman alır ama sar en azından." Ne çok yaramız vardı karşılıklı, yara yarayı tanırdı ben onu ilk gördüğüm de yaradaşım olduğunu anlamıştım oysaki.
"Açmadığım yarayı kapatmam ben Doğu Ağa, yarın kapanmazsa mesuliyet bana kalır."
"Yara açmadığını mı düşünüyorsun?" Kelimeleri sanki bana değildi, üstüme alınmıyordum. Ortada açılan bir yara varsa acıyı tek kendisinin çektiğini düşünemezdi.
