"Umalis ka na, Lucia. I don't need you here!" pilit ako nitong pinapaalis ngunit umilig ako at lumuhod upang mapantay ang aming mukha.
Sinapo ko ang mukha nito. "Kahit ipagtabuyan mo ako, hindi ako aalis. Nangako ako sa'yo, Ken. I won't break my promise."
"Bakit hindi na lang sa ibang lalaki, Lucia? Your boy bestfriend, choose him. He can take care of you better kaya niyang mahalin higit sa pagmamahal ko sa'yo. Pabigat lang ako sa'yo. I'm useless anytime I'm dying" pigil kung huwag maiyak sa harapan nito.
"I love you, Ken. Please don't push me away. Mahal kita, let me take care of you. Let your fiancé take care of you, please" naging malamlam ang mata nito sa akin at niyakap ako kalaunan.
Binaon ko ang mukha ko sa leeg nito at doon na kumawala ang luha dahil sa yakap nito. "I'm sorry for pushing you, baby. Forgive me, hmmm? I love you po."
Ken is have a cancer kaya naiintindihan ko ito kung bakit pabago-bago ang ugali nito.
"I promise to live for you, to grow old with you. No matter what, I will fight this" napangiti na lang ako sa katapangan nito.
"Of course you can fight it, love. Dahil bukas na bukas magiging asawa na kita. Matutupad na ang pangarap nating ikasal sa harap ng sunset" nakahiga kami pareho at nakaunan ako sa kaniyang braso.
Ang dami naming pangarap na muntik nang maudlot dahil sa pagsubok na nangyari sa buhay namin, pero nasisigurado ko na sa sarili ko na siya na ang gusto kong kasama sa pagtanda.
Malala na ang naging sakit nito pero patuloy parin ito sa paglaban kaya patuloy parin ako na nagiging matapang dahil sa kaniya.
"Love, sabi ng doctor kailangan ko na magpakalbo for my operation pero I don't want to, baka mapangitan ka na sa akin" he sadly looked up at me.
"Edi samahan kita. Tutubo pa naman ang buhok ko eh" hindi ito makapaniwalang nakatingin sa akin.
"No, don't do that. I love your hair, baby, you don't have to" naiiling na lang ako at hinila na siya sa malapit na pagupitan ng buhok.
Napapalunok pa ito tuwing tinitigan ang replika namin sa salamin at nang matapos na ay hinarap ko ito na may masayang ngiting nakapaskil sa aking labi.
"B-Baby, sabi ko naman sayo huwag na eh. I know you regret it now" I chuckled because of his worried voice while looking at my hair on the floor.
"It's okay. I'm still beautiful in your eyes, right?" tinaas ko pa ang kilay.
"You're still beautiful, baby."
Kinabukasan ay maaga akong nagising dahil sa excitement na naramdaman dahil ngayong araw ay kasal namin.
Akma pa sana akong aakyat ng marinig ko ang pamimilipit ni Ken kaya dali-dali akong napabalik upang balikan siya.
"Love, you okay?" agad itong lumingon at maliit na ngumiti habang tinitingnan ang aking kabuuhan.
"You look gorgeous in your white wedding dress, baby" naiiling na lumapit ako at hinalikan siya sa labi.
"Let's go?" sabay kaming naglakad habang magkahawak-kamay at agad ding humiwalay dahil magsisimula na ang seremonya.
Nang handa na ang lahat ay agad na akong naglakad nang dahan-dahan papunta sa altar habang ito ay nakaabang doon. Patuloy parin umaagos ang luha ko habang nakatingin sa lalaking makakasama ko sa pagtanda.
Nang makalapit na ay agad nitong kinuha ang aking kamay at sabay kaming humarap sa pari. Saksi ang mga tao at dagat sa aming puno ng pagmamahalang pag-iisang dibdib.
Sa mismong tapat ng sunset ay buong puso naming hinahalikan ang isa't isa.
"Are you happy, baby?" he asked habang nakabuhanginan kami at tinatanaw ang sunset.
"I am. I love you, Ken."
"I love you too, baby!" paos nitong bulong at dumausdos ng higa sa aking balikat.
"Ang ganda niya, 'no?" turo niya sa sunset na siyang ikinatango ko. "I'm so tired na po, baby. I want to rest. Will you still be happy if I want to rest na?" paos nitong bulong.
"I don't want you to rest, but I don't want you to be in pain" naiiyak kung sabi dito. "Rest now, love" pagkasabi ko noon ay bigla na lang pumikit ang mata nito at lumaylay ang kaniyang mga kamay.
"Farewell, my love" I whispered while holding him tightly, sobbing uncontrollably.
