තහනම් මලක් || TK || NF ✔✔

* හයවෙනි දිගහැරුම *

අදත් තව තනි රැයක් .. කාමරේ තිබුනු ගිටාර් එක අතට අරන් මම බැල්කෙනියට ගියා . නින්දක් මට අහලක වත් නැහැ . ඒත් මගේ විහස්ව මතක් වෙන කොට නිදා ගන්නත් බැහැ . හිමීට ගිටාර් එකත් එක්කම මම බැල්කෙනියට බර උනා . අද නම් හුලං වෙනදට වඩා හරි සීතලයි . පහල ඕක් ගහේ අතුත් හුලං වලට බරටම නැවෙනවා . ඒ අස්සේ මුලු බැල්කෙනියම කණාමැදිරියෝ එළිය කරනවා . හරියට පුංචි පුංචි ලයිට් වැල් වගේ .

එද තිබුනු බේබදු හද වෙනුවට අද තිබුනේ පිරුනු හදක් .. සම්පූර්ණයෙන්ම නිරුවතින් මුලු අහස් තූපයම එලිය කරලා .. වෙනදට වඩා අද තරු වැඩියි මට ගනන් කර ගන්නවත් බැරි තරම් .. පාලුවක් නැහැ හිතට ඒත් පොඩි තනියක් දැනුනා . මේ වෙලාව බෙදා ගන්න මාත් එක්ක කවුරුම හරි හිටියා නම් කියලා හිතුනා .. හරියට මගේ වස්තුව විහස් වගේ .. ඇගිලි තුඩු වලින් මම ගිටාර් එක හිමීට ප්ලේ කරන්න ගත්තා . හිස් වෙලා තියෙන අවකාශයට පොඩි රහක් මම එකතු කලා .

" කාලය සොරාගෙන
ලෝකය මුලාකර
හදවතේ දරාගෙන
ආදරේ කලා මම

පාලුව සොයාගෙන
එනවිට වෙලාවක
පාලුව සොයාගෙන
එනවිට වෙලාවක
ඇස අග තියාගෙන
ආදරේ කළා මම

තුන්හිත රිදෝගෙන
ගිනිගෙන දැවෙනකොට
සිසිලස පතාගෙන
ආදරේ හෙව්වේ මම

කාලය ගෙවී යන
හීනය දැවීගෙන
කාලය ගෙවීයන
හීනය දැවීගෙන

මගේ ඇස් රවටගෙන
තව ආදරෙයි මම
මගේ ඇස් රවටගෙන
තව ආදරෙයි මම
තව ආදරෙයි .... "

ගිටාරයෙන් වැයුනු තනුවත් මගේ තොල් අතරින් පිට උනු ගැයුමත් රැයේ හිස් බව බිදලා දැම්මා . හැගීම් එක්කලා හිත පොරබැදලම පපුව හැම තැනම දැන් හරියට තුවාල වෙලා . හුස්ම ගනිද්දිත් ඒ පෑරුනු තුවාල හරියට පැසවනවා . ඉතිම් මට රිදෙනවා ඒත් නොරිදුනු ගානට ඉන්නවා . ඇගිලි තුඩු දිගටම ගිටාරයේ තත් එක්කලා කාර්යබහුල උනත් ආයෙම ගැයුමක් නම් මගේ තොල් අතරින් පිට උනේ නැහැ .

අමුතු මූසල කාලකණ්ණි හැගීමකින් මගේ හිත පිරිලා හරියට මොනා හරිම දෙයක් මට නැති වෙලා තියෙනවා වගේ . ඒක හරියට කොච්චර වැස්සත් හිදෙන වැවක් වගේ . කවදාවත් පුරවන්න බැරි හිස් බවක් . රැයේ අන්ධකාරයෙන් ගුලි වෙන පුංචි නිශාචර සතෙක් වගේ හැම රැයක්ම මම පහන් කලා . හේතු ඇතුව හෝ හේතු නැතුව මම රැයට ආදරය කලා . මගේ විහස්ට මම කොණ්දේසි විරහිතව ආදරය කලත් අසම්මතය යන මාංචුව මගේ බෙල්ලටම හිර උනා .

දුශ්කරය , කටුකය
එහෙත් සොදුරුය ..

ප්‍රේමයේ නිරුවත වූ විරහව
මට දැන් පුරුදුය ..

ගිටාර් එක පැත්තකින් තියපු මම බැල්කෙනියෙන් පහලට බර උනා . දැන්නම් කලින්ටත් වඩා හුළං සැරයි . අයාලේ යන මගේ කොණ්ඩයත් , හුළං නිසාම ළෙල දෙන රාත්‍රී කමිසයත් මට මාව මොහොතකට අමතක කෙරුවා . හරිම සනීපයි ඒත් මොකක් හරි අඩුවක් මට දැනුනා . රෑ මැඩියන්ගේ සද්දෙත් එන්න එන්නම වැඩි වෙන කොට කෝදුරුවන්ගේ තටු හඩත් තරමක් උස් උනා . නිසසල මුලු අදුරු රැය දැන් ටික ටික බිදිලා ගියා .

මට දැනුනේ මම හරියට රාත්‍රී ගර්භාෂයක තනි උනු ඩිම්බයක් වගේ . මම හුස්ම ගන්නවා ඒත් කාටවත්ම පෙනුනේ නැහැ . වසන්තයේ වැහි උබත් මැරිලා ගිහින්ද ?? ඉඩෝරයේදී අල්ලන් ඉන්න වසන්තයේදී තෙමෙන්න ?? ඉඩෝරයට අහු උනු හිතක් තිබුනොත් වසන්තයට බැරිද තදින් වහින්න ?? මගේ පිපාසය ටිකක් නිවෙන්න ?? වසන්තය උනත් බය ඇති ඉඩෝරයට ලං වෙන්න . ලං වෙලා විදවන්න . ඒත් ඒක සාධාරණ නැහැ නේද ??

දන්නා ඉසව්වක ආගන්තුකයන් වී හමුවුනද මගේ විහස් උබ !! මම කොහොම ඉන්නද ආදරය නොකෙරුව ගානට ?? මට රිදෙනවා වස්තුව .. උබේ මල් පෙත්තක් වත් සිප ගන්න තරම් අයිතියක් නැහැ මට .. ඒත් පූදින මලක් දිහා බඹරෙක් උනත් යන්නේ නැහැනේ අහක බලා .. !! නිදිවර්ජිත මගෙ හැම රාත්‍රියකම මාතෘකාව උනේ මගේ විහස් උබ .. සිප ගන්න මට තහනම් උනු මල ..!! මගේ හදවතේ අහඹුව ..!! ඉතිම් මං ආදරෙයි උබ අහිමි වෙන්නට හෝ නුඹ හමුවුනු ඒ ජීවිතයට .

හිමි වීම සුන්දරය
අහිමි වීම කටුකය ..

හිමි අහිමි වන ලෝකයෙහි
අහිමි වන්නට හෝ
නුඹ හමු වීම සොදුරුය .. !!